“Για μερικούς, η ακύρωση ενός ραντεβού προσφέρει την ίδια ανακούφιση και το αίσθημα όπως η ηρωίνη” είπε ο κωμικός John Mulaney σε ένα show του το 2015 και έκτοτε, αυτή η φράση βρίσκεται παντού. Πολλοί τη χρησιμοποίησαν σε blogs, την πόσταραν ή την έγραψαν στο Twitter – συνειδητοποίησαν πως δεν ήταν οι μόνοι που βίωναν αυτό το παράξενο αίσθημα ανακούφισης και ταυτόχρονα, ικανοποίησης. Το θέμα είναι όμως, ότι οι ίδιοι το θεωρούσαν ως “self-care” και όχι εγωισμό ή αγένεια.
Σίγουρα, μερικές φορές ένα ζεστό μπάνιο και ύπνος είναι τα μόνα που χρειαζόμαστε. Ωστόσο, όσο πιο πολύ ακυρώνεις τα πλάνα που έχεις κάνει με φίλους, τόσο πιο πολύ εκπαιδεύεις το μυαλό σου ότι το να είσαι μόνη θα σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Χωρίς να το καταλάβεις, θα έχεις μπει σε έναν κύκλο μοναχικότητας, από τον οποίο δύσκολα θα μπορέσεις να ξεφύγεις.
Για μερικούς, όταν η ημέρα της προγραμματισμένης συνάντησης φτάνει, αρχίζει η νευρικότητα: οι δυο πλευρές είναι ανήσυχες και το μήνυμα “ισχύει ακόμη για την Τετάρτη;” δεν φτάνει ποτέ. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας, ένας από τους δυο ενδίδει και στέλνει το πολυπόθητο μήνυμα για να λάβει την απάντηση “αν ισχύει και για εσένα, τότε ναι”. Περνά λίγη ώρα μέχρι μια από τις δυο να λυγίσει και να πει “είμαι τόσο κουρασμένη αυτή την εβδομάδα, για να είμαι ειλικρινής”.
Τα αισθήματα που ακολουθούν είναι δύσκολο να περιγραφούν! Μια ανεξήγητη ευτυχία για τη φιλία τους, όπου μπορούν να είναι ειλικρινείς (ή μήπως όχι;). Τότε ξεκινάνε τα αστεία περί ηλικίας, ότι είναι μεγάλες και βαρετές και θέλουν απλά να μείνουν σπίτι βλέποντας Netflix φορώντας πιτζάμες. Νιώθουν χαρούμενες, σαν να έκαναν κοπάνα από το σχολείο.
Μήπως αναγνωρίζεις τον εαυτό σου στα παραπάνω; Μήπως κάνεις – ή έκανες – και εσύ το ίδιο; Βαρέθηκες να ακυρώνεις τα σχέδια που έχεις κάνει με φίλους ή να στα ακυρώνουν;
Ευτυχώς, τελευταία όλο και πιο πολλοί άνθρωποι έχουν σταματήσει την παραπάνω τακτική. Έχουν βαρεθεί όσους λένε “έχουμε να βρεθούμε καιρό με τους φίλους μας, όμως κάθε φορά που συναντιόμαστε συνεχίζουμε από εκεί που είχαμε μείνει”. Όχι, αυτό δεν είναι αρκετό πλέον. Μια φιλία έχει ανάγκη από χώρο και χρόνο – ανθίζει και εξελίσσεται, δεν μένει στάσιμη.
Έτσι, επιστρέφουμε στο εξής ερώτημα: το να ακυρώνεις είναι δείγμα “self-care” ή όχι; Ζούμε πλέον σε έναν κόσμο που γιορτάζει την ατομικότητα. Φράσεις όπως “τα καταφέρνω μόνη μου” ή “λατρεύω να περνάω χρόνο μόνη” θεωρούνται δείγματα αυτοπεποίθησης και δυναμισμού που θα πρέπει να τα υιοθετήσουν όλες. Παρ’ όλο το γεγονός πως οι άνθρωποι είναι από τη φύση τους κοινωνικά όντα, η ιδέα του “μοναχικού λύκου” έχει μπει για τα καλά στη σημερινή κοινωνία.
Φυσικά, πρόκειται για ένα αρκετά μπερδεμένο μήνυμα. Ως γυναίκες, “πρέπει” να έχουμε βαθιά ριζωμένες φιλίες αλλά ως άνθρωποι του 21ου αιώνα, μας παροτρύνουν να βρίσκουμε καταφύγιο στον εαυτό μας και μόνο. Αν νιώθεις στεναχωρημένη ή κουρασμένη, τότε το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να μπεις ξανά στο καβούκι σου.
Ας είμαστε όμως ειλικρινείς – εννέα στις δέκα φορές που θα πεις “ναι” σε μια έξοδο, θα περάσεις τέλεια, θα γελάσεις και στο τέλος θα σκεφτείς, “καλά που βγήκα τελικά”. Γιατί λοιπόν, η πρώτη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό είναι να αποφύγεις την έξοδο;
Μήπως ήρθε η ώρα για όλους εσάς που ακυρώνετε τα ραντεβού σας, να σπάσετε αυτό τον κύκλο; Και αν δεν το κάνετε για εσάς, κάντε το τουλάχιστον για όλους εκείνους τους φίλους που έχετε ακυρώσει την τελευταία στιγμή!
