Στη γενιά των μαμάδων μας τα πράγματα ήταν πολύ πιο απλά. Έβγαινες έξω, σε φλέταρε κάποιος, σου ζητούσε date και αν το ένα date πολλαπλασιαζόταν σε περισσότερα, αυτό σήμαινε πως είσαι σε σχέση. Αποκλειστική, μονογαμική, “είσαι το αγόρι μου και είμαι το κορίτσι σου” σχέση. Σήμερα τα πράγματα δεν πάνε κατ’ανάγκη έτσι. Ή μάλλον πάνε, σε λίγες, ίσως ελάχιστες περιπτώσεις. Το να γνωρίσεις κάποιον και να ξεκινήσεις να βγαίνεις μαζί του καλώς ή κακώς δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτός βλέπει μόνο εσένα ή εσύ μόνο εκείνον. Μάλιστα είναι όλο και περισσότερες οι περιπτώσεις όσων από την αρχή ξεκαθαρίζουν πώς η μονογαμία δεν είναι για αυτούς και η λύση είναι οι ελεύθερες σχέσεις.

Κάποιοι κάνουν αυτή την επιλογή από καθαρή αυτογνωσία: έχουν δοκιμάσει την άλλη οδό, είδαν πως δεν τους βγαίνει, πως τους είναι αδύνατον να κάνουν όλα όσα προϋποθέτει μια κλασική σχέση, από τις καλημέρες το πρωί και τα λουλούδια στην επέτειο, μέχρι το να κοιμούνται μόνο με έναν άνθρωπο. Κάποιοι άλλοι, απλώς απολαμβάνουν μια δυνατότητα που τους παρέχεται. Μερικά κοινά βράδια την εβδομάδα, ίσως και κάποιες μέρες μαζί στις διακοπές, χωρίς δεσμεύσεις, χωρίς συντροφικότητα, χωρίς Κυριακάτικα τραπέζια με γονείς και κρεβατομουρμούρα για το γάλα που ξέχασε έξω από το ψυγείο. Πάνω-κάτω η ιδανική συνθήκη για κάθε άντρα ηλικιακού φάσματος 15-95, δηλαδή.

Τέλος, υπάρχει και η άλλη, η τρίτη κατηγορία, όσων αποφασίζουν να “ανοίξουν” τους ορίζοντες της μέχρι πρότινος μονογαμικής σχέσης του η οποία έχει βαλτώσει σεξουαλικά, ενώ κρατάει την αγάπη και το ενδιαφέρον και των δύο μελών. Σε αυτή τη περίπτωση, ο ένας εκ των δύο συντρόφων – ή και οι δύο καμιά φορά- προτείνουν να συνεχίσουν να κοιμούνται κάτω από την ίδια στέγη, να μοιράζονται τους λογαριασμούς και το ενοίκιο, όσο θα ανοίγονται και σε νέες περιπέτειες με όσους τους ελκύουν ερωτικά.

Σε κάθε περίπτωση, όταν εμπλέκεται το συναίσθημα και οι ορμόνες που παράγει ο έρωτας, η ελεύθερη σχέση είναι δύσκολο να λειτουργήσει. Το ίδιο ισχύει και αν ένα από τα δύο μέλη αυτής της συμφωνίας είναι κτητικός και μονογαμικός εκ φύσεως και απλά δέχεται την επιθυμία του άλλου, καταπιέζοντας τις ανάγκες του, από φόβο μην τον χάσει. Ή αν και τα δύο μέλη κατά βάθος επιζητούν την οικειότητα και τη τρυφερότητα, όμως έχουν πολλές υποχρεώσεις, πολλή δουλειά ή πολλούς εσωτερικούς φόβους να αντιμετωπίσουν, οπότε αφήνουν τα πράγματα χαλαρά για να μη χρειαστεί να κοπιάσουν. Καμιά φορά όμως φίλη, το να κοπιάζεις αξίζει.