Είναι μια από αυτές τις συζητήσεις που ξέρουμε ότι πρέπει να γίνουν αλλά κάπως σαν να θάβεται και να υποβόσκει μέχρι να γίνει κάτι τρομερό. Τότε ξαφνικά κανείς δεν σταματάει να λέει “πρέπει να μιλήσουμε για το τάδε”. Και μετά ξανά σιωπή.
Πρέπει να μιλήσουμε και να συνεχίσουμε να μιλάμε για την ψυχική υγεία στον κόσμο της μόδας- βασικά για την απουσία αυτής.
Ήρθε ξανά στην επιφάνεια με το τραγικό τέλος της Kate Spade. Όπως είχε έρθει με τον Alexander McQueen και δυστυχώς θα ξανάρθει. Το πρόβλημα είναι ότι οι ψυχικές ασθένειες δεν έχουν πάντα ορατά συμπτώματα. Δεν είναι εμφανείς στο δέρμα ούτε σε κάνουν να κουτσαίνεις. Καθένας υποφέρει σιωπηλά μέχρι να εμφανιστεί το πρώτο σύμπτωμα που όλοι μπορούν να δουν- το να τερματίσει κανείς την ίδια του τη ζωή. Αλλά τότε είναι λίγο αργά.
Γιατί να εστιάσουμε στη μόδα;
Εκτός της αφορμής, σύμφωνα με έρευνες, οι εργαζόμενοι στη μόδα είναι στην 7η θέση των ανθρώπων που είναι πιο πιθανό να αρρωστήσουν ψυχικά. Η θέση αυτή είναι πιο χαμηλά από τους αστυνομικούς και τους εργαζόμενους σε εργοστάσια, αλλά πιο ψηλά από γιατρούς και δικηγόρους. Είναι αναμφίβολο ότι η βιομηχανία της μόδας υποφέρει.
Δεν είναι κρυφό ότι πρόκειται για έναν υπερβολικά αγχωτικό χώρο. Υπάρχει μονίμως η πίεση για να σκεφτείς το επόμενο νέο πράγμα που θα συνεπάρει τον κόσμο, να έχεις φρέσκες ιδέες, να έχεις το μυαλό σου απασχολημένο 24/7. Συν τα devil-wears-prada αφεντικά και οι απαιτήσεις να μην κοιμάσαι, να μην τρως, να μην έχεις ανάγκες. Μιλάμε για ένα περιβάλλον που το άγχος ευδοκιμεί.
Διάβασε τη συνέχεια στο el.ozonweb.com
