Η πρόσφατη συνέντευξη του στο Forbes έγινε η αιτία να τον ανακαλύψουν τα ελληνικά Μέσα Ενημέρωσης. Ο Νταβίντ Καϊτίδης είναι το πρόσωπο των ημερών για εκείνους που αναζητούν ιστορίες ανθρώπων που αλλάξαν πορεία και κυνήγησαν τα όνειρά τους. Ο αθλητής που υπηρέτησε στην ελληνική αστυνομία αφήνοντας την ασφάλεια της σταθερής δουλειάς, άρπαξε την ευκαιρία να δοκιμαστεί στην αβεβαιότητα και το ρίσκο και τα τελευταία χρόνια ζει στο Σαν Φρανσίσκο.

Ως παιδί ονειρεύτηκες μεγαλώνοντας να είσαι πάνω στη σκηνή; Ήσουν από εκείνα τα παιδιά που λάμβαναν μέρος στις σχολικές θεατρικές παραστάσεις και το βράδυ στο κρεβάτι τους ονειρεύονταν πως μοιράζουν αυτόγραφα; 

Η μοναδική επί σκηνής εμπειρία που θυμάμαι ως παιδί ήταν ο ρόλος του παρουσιαστή των σχολικών εκδηλώσεων στο τοπικό αμφιθέατρο, τίποτα παραπάνω! Ήμουν συνήθως εκείνος που θα ενσάρκωνε στο μικρόφωνο την φωνή των τιμώμενων εθνικών γεγονότων και προσώπων για τους συμμαθητές του, ένας μικρός αφηγητής ιστοριών. Ποτέ μου όμως δεν πήρα μέρος σε κάποια σχολική θεατρική παράσταση, καθώς ποτέ μου δεν βρήκα το θάρρος να εξερευνήσω αυτό το είδος της καλλιτεχνικής εκφράσεως. Οπότε η εικόνα του να μοιράζω αυτόγραφα ως καλλιτέχνης δεν ήταν μέρος των ονείρων μου και συνεχίζει να μην είναι. Θα έλεγα πως δεν με ενδιαφέρει η μυθοποίηση του εαυτού μου ή των ανθρώπων γύρω μου. Με ενδιαφέρει η ουσιαστική επικοινωνία.

Πόσο δύσκολη ήταν η διαδικασία από όταν αποφάσισες να αφήσεις τη ζωή σου στην Ελλάδα και μέχρι πριν να μπεις στο αεροπλάνο; Τι λειτούργησε ως κινητήριος δύναμη να ξεπεράσεις όποιους δισταγμούς είχες;

Την στιγμή που λαμβάνεις μια καθοριστική για την ζωή σου απόφαση, εγγυημένα βρίσκεσαι ενάντια στο 99% του Σύμπαντος. Γραφειοκρατικές προκλήσεις, ηχηρές ή σιωπηρές αποθαρρυντικές εκφράσεις από τον κοινωνικό και επαγγελματικό μου περίγυρο, εσωτερικές φωνές που καλούσαν για αυτοσυντήρηση, συμμόρφωση και διατήρηση των κεκτημένων. Όλα εν μέσω καλοκαιριού στην Αθήνα! Το υπόλοιπο 1% ήταν άνθρωποι που με βοήθησαν καθοριστικά τόσο στα διαδικαστικά αλλά και ως ψυχολογικό στήριγμα. Ήταν συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι και βέβαια, η σύζυγος μου.

Προσωπικά, η αβεβαιότητα και το ρίσκο με θρέφει. Η λέξη «Αν» είναι που φοβάμαι. Οπότε από την στιγμή που μου δόθηκε η ευκαιρία να δοκιμαστώ σε κάτι άγνωστο, θα ήταν κρίμα να υποκύψω στους όποιους δισταγμούς.

Ποια στοιχεία από την ιδιότητα σου ως αστυνομικός αλλά και ως επαγγελματίας αθλητής είναι αυτά που σου έχουν φανεί χρήσιμα και εφαρμόσιμα ακόμα και σήμερα που είσαι στην Αμερική στήνοντας μια πολύ διαφορετική επαγγελματική πορεία; 

Το πιο σημαντικό μάθημα που πήρα από την αστυνομική μου καριέρα ήταν πάνω στην ηγεσία. Έμαθα πως ως αξιωματικός η πραγματική σου δύναμη έγκειται στη διοίκηση μέσω παραδείγματος και ομαδικού πνεύματος. Ο σεβασμός κερδίζεται, δεν είναι αξίωμα. Οτιδήποτε άλλο είναι αναχρονιστικό και εφήμερης επιρροής. Το ίδιο πνεύμα συνεργασίας φέρνω στην καριέρα μου στον καλλιτεχνικό χώρο. Επενδύω σε ανθρώπους και ιδέες, όχι στον εγωισμό μου.

Ο αθλητισμός αποτελεί μεγάλο μέρος της ζωής μου μέχρι σήμερα, απλά σε διαφορετικό πλαίσιο. Και αυτό το οποίο συνεχίζει να με διδάσκει είναι πως οι μεγάλοι στόχοι απαιτούν χρόνο και θυσίες. Πολλές φορές ξυπνάω το πρωί με πεσμένη ψυχολογία για τον Α ή Β λόγο. Ενώ θα ήταν «δικαιολογημένο» να αφήσω τον εαυτό μου λάσκα, ως αθλητής γνωρίζω πως η στιγμιαία αυτή αδυναμία θα μου στοιχίσει στην πορεία.

Τι περιλαμβάνει η ρουτίνα σου εκεί; Είναι τελικά τα πράγματα όπως τα περίμενες και τι είναι αυτό που –ενδεχομένως σου λείπει και – θα ήθελες να μπορείς να πάρεις από την Ελλάδα και να το έχεις κάθε μέρα μαζί σου; 

Το ξυπνητήρι χτυπάει στις 4:30, σπριντ στην μηχανή του καφέ για ένα εσπρέσο και ελαφρύ πρωινό, βόλτα με το σκυλάκι μας και άσκηση. Κρύο μπάνιο και η μέρα συνεχίζει με emails, επαγγελματικές συναντήσεις, οντισιόν, μελέτη σεναρίων και ό,τι άλλο υπάρχει στην ημερήσια ατζέντα.

Τα πράγματα εδώ είναι πιο αισιόδοξα απ’ ότι τα περίμενα, με πολλές ευκαιρίες και δυνατότητες ανέλιξης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι σου χαρίζεται τίποτα. Ο ανταγωνισμός είναι εξουθενωτικός και η καθημερινότητα πολύ απαιτητική. Ταυτόχρονα όμως συνεργάζεσαι με ανθρώπους-οραματιστές που σε εμπνέουν να συνεχίζεις να κυνηγάς το όνειρο. Και μιλώντας για οραματιστές, έχω τα βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη και τα ποιήματα της Κικής Δημουλά να μου θυμίζουν την πατρίδα.

Έχεις δηλώσει σε συνέντευξη σου ότι δε γνώριζες ότι τα μοντέλα πληρώνονται θέλοντας –υποθέτω- να δηλώσεις την άγνοια σου και την απόσταση που είχες μέχρι πρότινος από αυτά τα επαγγέλματα. Όσο εξελίσσεσαι ως ηθοποιός πιστεύεις ότι κάποιος με όμορφο πρόσωπο και γυμνασμένο σώμα μπορεί να έχει περισσότερες ευκαιρίες;

Αυτό είναι αλήθεια, είχα απόλυτη άγνοια αναφορικά με το πως λειτουργεί η βιομηχανία του θεάματος. Το πρώτο πράγμα που έμαθα είναι ότι όλα είναι σχετικά, δεν υπάρχουν απόλυτες αλήθειες ή συνταγές επιτυχίας. «Το κάλλος είναι η καλύτερη συστατική επιστολή» φαίνεται να είχε πει ο Αριστοτέλης και θα τολμήσω να συμφωνήσω μαζί του! Μια συστατική επιστολή από μόνη της δεν είναι αρκετή για να σε κρατήσει στο παιχνίδι.  Υπάρχουν στο Los Angeles τόσοι πολλοί νέοι και νέες με όμορφα πρόσωπα και γυμνασμένα σώματα από κάθε γωνιά του πλανήτη που πλέον δεν κάνει και τόση μεγάλη διαφορά. Αυτό που σε ξεχωρίζει από το πλήθος και σου δίνει την ευκαιρία να κυνηγήσεις μια καριέρα στην υποκριτική είναι η ιδιαιτερότητα σου, η υπομονή, και ο επαγγελματισμός σου. Αν αυτό περικλείεται σε ένα όμορφο «πακέτο», το πακέτο αυτό είναι δικό σου, δεν το έκλεψες  από κανέναν και να είσαι περήφανος για αυτό. Αλλά δεν αρκεί μόνο αυτό. Θυμήσου πως είσαι μέρος της βιομηχανίας του θεάματος με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ποια είναι τα συναισθήματά σου που μια από τις πρώτες σου συνεντεύξεις έγινε από το Forbes; 

Η εμπειρία ήταν πραγματικά σουρεαλιστική. Ως μετανάστης με μόνο 2.5 χρόνια παρουσίας στην Αμερική ήταν κάτι το οποίο ούτε που φανταζόμουν. Με έκανε ιδιαίτερα χαρούμενο το γεγονός πώς είχα τη δυνατότητα να μοιραστώ την ιστορία και τις σκέψεις μου σε ένα μέσο με διεθνή απήχηση. Ήταν αναμφίβολα ένα από τα highlights της μέχρι τώρα πορείας μου.

Πιστεύεις ότι στη δουλειά σου έχει περισσότερη δυναμική ο ενθουσιασμός και η τόλμη ενός πολύ νέου ανθρώπου ή η ωριμότητα και η αποφασιστικότητα κάποιου που την επιλέγει αφήνοντας μια άλλη καριέρα; 

Θεωρώ πως χρειάζεσαι και τις δύο δυνάμεις. Η ωριμότητα και η αποφασιστικότητα είναι η μηχανή, ο ενθουσιασμός και η τόλμη είναι το καύσιμο. Απαιτείται μια υγιής δόση «τρέλας» για να κυνηγήσεις μια καριέρα στον καλλιτεχνικό χώρο σε μια ξένη χώρα αλλά και η ωριμότητα ενός ανθρώπου που ξέρει τι θέλει από την ζωή του και ασπάζεται το ρίσκο των αποφάσεων του.

Δε θέλω να σε ρωτήσω αν υπήρξαν στιγμές που σε έκαναν να σκεφτείς το ενδεχόμενο να επιστρέψεις πίσω. Θα σε ρωτήσω όμως αν το planB σου περιλαμβάνει την επιστροφή σου εδώ.

Η επαγγελματική μου δραστηριοποίηση στην Ελλάδα είναι σίγουρα μέρος των σχεδίων μου. Θα ήθελα πολύ να συμμετάσχω είτε σε κάποια αμερικανική παραγωγή με έδρα γυρισμάτων την Ελλάδα είτε σε ελληνικές παραγωγές. Στο πρόσφατο Los Angeles Greek Film Festival είχα την ευκαιρία να γνωρίσω πολλούς νέους και βετεράνους Έλληνες δημιουργούς και τα έργα τους μου υπενθύμισαν πως είμαστε μια χώρα με αστείρευτο ταλέντο, φαντασία και δημιουργικότητα και θα ήταν τιμή μου να συμβάλω το λιθαράκι μου. Προς το παρόν επικεντρώνομαι στην Αμερικανική αγορά αλλά η Ελλάδα δεν παύει να είναι η πατρίδα μου.

Είσαι από τους ανθρώπους που λειτουργούν με πλάνο ή από εκείνους που εμπιστεύονται πολλά πράγματα στη τύχη; 

Control things you can control. Αυτό σημαίνει πως διαχειρίζομαι την καριέρα μου ως μια μικρή επιχείρηση και κάθε επιχείρηση χρειάζεται ένα πλάνο ενεργειών, συγκεκριμένες προθεσμίες και μια ομάδα συνεργατών που σε στηρίζει. Η προσωπική σου δράση σου είναι το μόνο που μπορείς να ελέγξεις στον τομέα του επιχειρείν. Κατόπιν αφήνεις όλες εκείνες τις εκτός ελέγχου μεταβλητές να αντιδράσουν ανάλογα. Θα έλεγα πως εμπιστεύομαι πολλά πράγματα στην υπολογισμένη τύχη.

Ποιο είναι το σημείο που πιστεύεις πως όταν φτάσεις θα είναι η ώρα να κάνεις ένα δυνατό, ενθουσιώδες high five με τον εαυτό σου;

Υπάρχουν πολλοί στόχοι στο μυαλό μου η επίτευξη των οποίων θα δικαιολογούσε ένα ενθουσιώδες “high-five”, αλλά γνωρίζοντας τον εαυτό μου, θεωρώ πως θα καταλήξουν να είναι στιγμές “ok, thumbs-up! What’s next?” Να είσαι σίγουρη ότι θα σε ενημερώσω αν βρεθώ προ εκπλήξεως!

Photo Credits: Bax Towner