Αποκαλούσε τον εαυτό του αλχημιστή και η αλήθεια είναι πως μόνο αυτό μπορούσε να είναι. Το εργαστήριό του ήταν σε ένα μικρό δρομάκι στη Φλωρεντία, όπως κατεβαίνεις από τους κήπους Boboli , τους οποίους εννοείται πως θα επισκεφθείς για να νιώσεις Ιταλός ευγενής του 16ου αιώνα. Το όνομα του είναι Alessandro κι έχει ένα απόκρυφο εργαστήριο που νομίζεις ότι είναι βγαλμένο από αναγεννησιακό παραμύθι. Είναι γεμάτο περίεργα χρυσά κοσμήματα που σχηματίζουν κορώνες, φίδια και γυναικείες μορφές. Δημιουργεί επίσης αλλόκοτες συνθέσεις με γρανάζια, πολύχρωμους φωτισμούς και μέταλλο και τους δίνει ονόματα όπως “μηχανή του σεληνιακού χρόνου”, “μουσικό κουτί” ή “σύνθεση αλχημιστικού χωριού”. Αν πας στη Φλωρεντία μην ξεχάσεις να τον επισκεφτείς, είναι μοναδική εμπειρία.
Το σπίτι που νοικιάζαμε ήταν στην απέναντι πλευρά του ποταμού Arno, η πλευρά εκείνη της Φλωρεντίας ήταν λιγότερο τουριστική και μαγευτική. Το σπίτι άνοιγε με μια βαριά ξυλόγλυπτη πόρτα και από το ταβάνι κρέμονταν ένας κρυστάλλινος πολυέλαιος. Άνοιξα το ξύλινο παντζούρι και είδα από κάτω το πέτρινο δρομάκι και στα δεξιά ένα μικρό γεφυράκι.
Η γειτονία εκείνη λέγεται Oltrarno, ο άλλος Arno δηλαδή. Είναι γεμάτη παλαιοπωλεία, ανθοπωλεία και έργα τέχνης. Εδώ την παλιά εποχή ζούσαν οι Φλωρεντινοί έμποροι και περπατώντας εκεί εισπνέεις τον μποέμ αέρα της.
Στην απέναντι γωνία καθόταν εκείνος ο κύριος γύρω στα πενήντα. Φορούσε μπλε υφασμάτινο παντελόνι με ασορτί γιλέκο, λευκό πουκάμισο, σκαρπίνι, και το παπιγιόν ήταν ίδιο με το μεταξωτό μαντιλάκι που προεξείχε από την μικρή τσεπούλα στο γιλέκο του. Φυσικά και έσκυβε ελάχιστα μπροστά τραβώντας ελαφρώς το μαύρο καπέλο του για να χαιρετήσει τους γείτονες.
Εμείς συνεχίσαμε περνώντας την κεντρική γέφυρα του ποταμού και θαυμάσαμε τα χρυσά κοσμήματα που υπήρχαν κατά μήκος της.
Η διαδρομή έως το Duomo ήταν ειδυλλιακή. Τα σπίτια, τα δρομάκια, τα μαγαζιά τα κτήρια ήταν εκεί για να σου ψιθυρίσουν ότι ο Dante Aligheri έμενε εδώ, μπορείς να επισκεφτείς και το σπίτι του. Εδώ περπάτησαν και δημιούργησαν ο Μιχαήλ Άγγελος, ο Μακιαβέλι, ο Γαλιλαίος, ο Λεονάρντο ντα Βίντσι. Ολόκληρο το ιστορικό κέντρο είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός πολιτιστικής κληρονομιάς. Εδώ η αρχιτεκτονική έχει το δικό της φιορεντίνικο στυλ που δεν θα το βρεις πουθενά αλλού σε όλο τον κόσμο.
Κάθισα στο πεζούλι και απλά θαύμαζα την ομορφιά του. Το Duomo ήταν κάτι που όσο και να το περιγράψω θα πρέπει να το δεις από κοντά, είναι από τα παλαιότερα κτήρια της πόλης και αδιαμφισβήτητα εντυπωσιακό.
Αν σου αρέσουν τα παλάτια και η τέχνη εδώ είναι σίγουρα η πόλη σου. Επισκέψου το Palazzo Vecchio και Pitti, την γκαλερί Uffizi και την Galleria dell’ academia.
Η πόλη άναψε τα φώτα της και όλοι έτρεξαν να την φωτογραφήσουν, ήταν εντυπωσιακή. Είχαμε ήδη προλάβει να ανέβουμε στην Piazzale Michelangelo, το άγαλμα του οποίου, στο κέντρο της υπερυψωμένης πλατείας, κοιτούσε ανά τους αιώνες την πανέμορφη πόλη.
Μας προσέφεραν τοπικό κρασί από την Τοσκάνη, οι αμπελώνες είναι το καμάρι τους όπως και η ιστορία τους. Το κέντρο είναι γεμάτο τέτοια μικρά μαγαζάκια που προσφέρουν τοπικά κρασιά και μεζεδάκια.
Αγόρασα ένα πουά φουλάρι από εκείνη την ανοιχτή αγορά στο κέντρο της πόλης, όλοι οι Φλωρεντινοί που σέβονταν την έννοια του στυλ φορούσαν φουλάρι και αυτό τους έδινε μια παραπάνω φινέτσα.
Καθώς περπατούσα ανέμελη είδα τον Πινόκιο να με κοιτάζει πίσω από την θεατρική βιτρίνα του εργαστηρίου μαριονετών. Θυμήθηκα τότε ότι ήταν και αυτός ένας γνήσιος Φλωρεντίνος, και ένας Ιταλός φιλόσοφος ονόματι Κρότσε είχε τόσο θαυμάσει την ιστορία του Πινόκιο και επέμενε “… πρέπει να το διαβάσει όποιος θέλει να θεωρεί τον εαυτό του καλλιεργημένο’’.
Φωτογράφισα τους κήπους με τα εξωτικά άνθη και τα μικρά ρυάκια που τους διέσχιζαν και ανέπνευσα ξανά την οσμή της αγαπημένης πόλης από ψηλά. Ένιωσα την αναγέννηση να διαπερνά κάθε γωνιά της πόλης και είδα να περνούν από μπροστά μου ευγενείς, καλλιτέχνες, δούκες, όπερες, θέατρα, γλύπτες, έμποροι και Ιταλίδες πριγκίπισσες με μακριά γάντια και βεντάλιες.
Το τρένο για την κόκκινη πόλη έφευγε σε δέκα λεπτά,έπρεπε να τρέξω.
