Τον Στέφανο Μουαγκιέ τον γνωρίσαμε μέσα από τις τηλεοράσεις μας αρκετά χρόνια πριν. Μέχρι σήμερα έχει καταφέρει να συμμετάσχει σε πολλά πρότζεκτ τόσο τηλεοπτικά όσο και θεατρικά. To πόσο ευγενική ψυχή έχει το επιβεβαιώνει η συνέντευξη. Το πόσο ταλαντούχος είναι, οι συνεργασίες που έχει κάνει μέχρι σήμερα. Είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα και να μας μιλήσει με περίσσεια αγάπη για τη σχέση της ζωής του: το θέατρο.

Πώς προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σου;

Θα πάω αρκετά πίσω τώρα. Όταν ήμουν μικρός, στο τότε κρατικό κανάλι έδειχνε το Fame. Το πρώτο μου ερέθισμα ήταν τότε που ήθελα να ασχοληθώ με το μιούζικαλ. Ήταν κάτι που το είχα αφήσει για λίγο βέβαια, η επιθυμία μου όμως να ασχοληθώ με την υποκριτική ξαναβγήκε στην επιφάνεια. Έτσι, άρχισα να συνεργάζομαι με ομάδες με τις οποίες κάναμε θέατρο δρόμου, μια από αυτές είναι και ο Μορφέας. Τότε είπα ότι θα το δοκιμάσω σε ερασιτεχνικό επίπεδο, αλλά έβλεπα ότι ο ίδιος ο χώρος με οδηγούσε στο να ασχοληθώ επαγγελματικά, κι έτσι κι έγινε.

Τι είναι αυτό που σε εξιτάρει στο μιούζικαλ;

Από παραγωγές που έχω δει στο εξωτερικό, οι ηθοποιοί αγγίζουν – όσο χαζό κι αν ακούγεται – την αρτιότητα. Βλέπεις δηλαδή άτομα να εκφράζονται άρτια και μουσικά και κινησιολογικά και υποκριτικά. Ας μη γελιόμαστε, χωρίς να είμαι ειδήμων, στη χώρα μας, στα μιούζικαλ θα δεις κάποιον τραγουδιστή να τραγουδά υπέροχα αλλά δεν θα είναι καλός ηθοποιός. Ή θα δεις έναν πολύ καλό ηθοποιό που δεν έχει καμία σχέση με την κίνηση και το τραγούδι.

Από την πρώτη στιγμή που μπήκες σε αυτό το χώρο μέχρι σήμερα έχεις εξελιχθεί σίγουρα επαγγελματικά. Πόσο όμως έχει αλλάξει η ιδιοσυγκρασία σου μέσα σε αυτά τα χρόνια;

Αν κι έχει ακουστεί πολύ γενικά, πιστεύω ότι η υποκριτική είναι το υποζύγιο μου στην καθημερινότητα μου. Πιστεύω ότι οι περισσότεροι που είμαστε στο χώρο το εννοούμε και δε το λέμε απλά για να το πούμε. Είναι και η εν δυνάμει ψυχοθεραπεία μου. Όλη η διαδικασία του να εξερευνώ καταστάσεις που είναι κόντρα στη δική μου ζωή ή καταστάσεις που ηλικιακά δε θα μπορούσα να ζήσω με γοητεύει. Όπως επίσης το να βουτάω σε κείμενα και να προσπαθώ να μαζέψω πληροφορίες και να χτίσω τον χαρακτήρα που θα υποδύομαι. Το θέατρο είναι μια σχέση. Σχέση επικοινωνίας και μεταξύ πομπού και δέκτη και κυρίως μια σχέση ζωής. Το θέατρο είναι και μια πολύ απαιτητική ερωμένη-σχέση-γυναίκα. Πρέπει να την διεκδικείς κάθε μέρα για να μπορέσεις να έρθεις σε πνευματική και σωματική ένωση μαζί της.

Μιας κι ασχολείσαι και με τα δύο, ανάμεσα σε τηλεόραση και θέατρο, τι θα ξεχώριζες περισσότερο;

Εδώ θα κάνω τη διαφορά και θα πω ότι μια τέτοια ερώτηση εμένα δε μου ακούγεται ορθή. Γιατί είναι άλλη διαδικασία αυτή του θεάτρου κι άλλη της τηλεόρασης. Στο θέατρο έχεις τη δυνατότητα να εξερευνήσεις, να ψάξεις, να αυτοσχεδιάσεις και να χτίσεις μια συνθήκη που θες να παρουσιάσεις στον θεατή. Στην τηλεόραση όμως τα πράγματα είναι πιο γρήγορα. Για μένα το θέατρο είναι η σχέση ζωής, το σινεμά στη χώρας μας είναι η ερωμένη που πάντα προσδοκάς να γίνετε εραστές και η τηλεόραση είναι το παίγνιο του ηθοποιού. Είναι μια διαδικασία εφήμερη. Εύχομαι να μπορώ να δουλεύω και στις τρεις εκφάνσεις της υποκριτικής. Αν μου έβαζαν ένα υποθετικό όπλο στο κεφάλι να διαλέξω, τι από τα τρία προτιμώ, τότε θα έλεγα το σινεμά. Δυστυχώς στη χώρα μας δε μπορείς να ζήσεις από αυτό. Η διαδικασία του σινεμά για μένα είναι ο πιο μποέμ έρωτας που έχω συναντήσει στη ζωή μου.

Το θέατρο και η υποκριτική γενικότερα είναι μια σχέση ζωής – η προβολή όμως που σου προσφέρει πόσο εφήμερη είναι;

Αν είσαι πολλά χρόνια στο χώρο κι έχεις διαγράψει μια πορεία, κι έχεις γίνει αποδεκτός ως καλλιτέχνης, δεν θα είναι τόσο εφήμερη. Μέχρι να φτάσεις όμως σε ένα τέτοιο επίπεδο, είναι λίγο εφήμερη. Αν κρίνω τώρα από τις δικές μου δουλειές, στην εκάστοτε σειρά που έπαιζα, μπορεί να με σταματούσαν στο δρόμο να μου μιλήσουν και να ζητήσουν φωτογραφίες κ.λπ. Όταν όμως έφτανε στο τέλος της η σειρά, ο απόηχος διαρκούσε κανά χρόνο και μετά ηρεμούσαν τα πράγματα μέχρι να ξαναφουντώσει όλο αυτό με την επόμενη δουλειά.

Δεδομένου ότι είσαι γέννημα θρέμμα Αθηναίος, τι είναι αυτό που σε κρατάει στην Αθήνα; Ή τι είναι αυτό που νιώθεις ότι δε σε κρατάει πια εκεί;

Αγαπώ πάρα πολύ την πόλη μου, αλλά λατρεύω συγχρόνως και τα ταξίδια. Άρα το τέλειο για μένα θα ήταν να είμαι πολίτης του κόσμου. Παρ’όλα αυτά, πέρυσι που πέρασα 15 μέρες στο Βερολίνο για επαγγελματικούς λόγους, συνειδητοποίησα ότι θα ήθελα να ζούσα και στο Βερολίνο. Εκεί μου άρεσε πολύ το μενταλιτέ του κόσμου και η πολυπολιτισμικότητα που αντίκρισα. Ή θα ήθελα και κάποιο χρόνο να μπορώ να ζω στην Αφρική, συγκεκριμένα στην Ουγκάντα, που είναι και η χώρα καταγωγής μου. Αλλά με τις επαγγελματικές υποχρεώσεις δεν γίνεται να είσαι συνέχεια on the road. Άρα ευελπιστώ σε μεγαλύτερη ηλικία να κατορθώσω να μην έχω μια έδρα.

Πιστεύεις ότι η μαγεία του θεάτρου πηγάζει από το μοναδικό ταλέντο του καθενός που συμμετέχει, ή είναι κάτι που δημιουργείται από το “μαζί”;

Αυτό που έχω αφομοιώσει από τους δασκάλους μου, είναι ότι το θέατρο είναι μια ομαδική υπόθεση. Δεν είναι ατομιστική. Σε αυτή την ομάδα όμως, αν καταφέρουν όντως τα μέλη της να γίνουν και να νιώσουν “ομάδα” και είναι ταλαντούχοι, το αποτέλεσμα είναι πολύ όμορφο.

Είναι ο ατομικισμός κάτι που μπορεί να αντιμετωπισθεί με το θέατρο και τις τέχνες;

Δεν είμαι τόσο ρομαντικός, κι επίσης δεν πιστεύω ότι το θέατρο υπάρχει για να δίνει λύσεις. Υπάρχει για να δημιουργεί σκέψεις και να παρακινεί. Οποιοσδήποτε θεατής είναι ατομικιστής και δει μια παράσταση, δύσκολα θα αλλάξει η νοοτροπία του. Το θέατρο μπορεί να αλλάξει τον ηθοποιό, τον θεατή όμως δε νομίζω.

Ποιος είναι αυτός ο ρόλος της ζωής σου που δεν έχεις παίξει ακόμα;

Είναι πολλοί οι ρόλοι που θα ήθελα να παίξω και ο καθένας είναι για την κατάλληλη στιγμή. Θα ήθελα δηλαδή κάποια στιγμή στην δεκαετία των 40 να παίξω τον Οθέλλο. Ποιος μαύρος ηθοποιός δεν θέλει; Θα ήθελα να παίξω, πάλι σε μεγαλύτερη ηλικία, τον Κρέοντα. Στην ηλικία που είμαι τώρα, θα ήθελα να παίξω στο έργο Ρωμαίος και Ιουλιέτα, αν και το έργο μιλά για εφήβους.

Πώς και πού σε φαντάζεσαι σε 10 χρόνια από τώρα;

Η ζωή μου έχει αποδείξει περίτρανα ότι δε μπορώ να πω που θα είμαι σε 10 χρόνια. Είμαι τέτοιο άτομο που τους δεσμούς τους λήγω όταν αισθάνομαι ότι πρέπει. Σε ένα χρόνο όμως ξέρω ότι θέλω να έχω πάει Αζόρες. Αν οργάνωνα το μέλλον μου για 10 χρόνια μετά, δε θα ζούσα το τώρα.

* Ο Στέφανος αυτή την περίοδο είναι στη σειρά του ANT1 “Πέτα τη Φριτέζα”, όπου υποδύεται τον Μαμαντού. Από τον Μάρτιο θα βρίσκεται το θέατρο Αγγέλων Βήμα με την παράσταση “Τα χελιδόνια που κλαίνε”, ένα κείμενο ενός Νοτιοαφρικανού συγγραφέα. Θα συμμετέχει και σε μια μεγάλου μήκους ταινία του Νίκου Νικολόπουλου.