Επιτέλους το 2019 μπορούμε να επιλέξουμε να είμαστε single, ανύπαντροι και χωρίς παιδιά και να μη χρειαστεί να απολογηθούμε για αυτό. Μετά από τόσο δρόμο για το αυτονόητο, δικαιούμαστε να απολαύσουμε τον ελεύθερο μας χρόνο και όχι να τον θυσιάζουμε κάνοντας τη δουλειά που δεν δόθηκε στον συνάδελφο που έχει παιδί.
Ακολουθούν 5 συχνές περιπτώσεις που πιθανότατα έχεις βιώσει. Την επόμενη φορά, σε όποια κατηγορία και αν ανήκεις, εργοδότης/εργαζόμενος, ζευγαρωμένος/single, με παιδί ή χωρίς, μη το αφήσεις έτσι. Βεβαιώσου ότι οι εργασιακές συνθήκες παραμένουν δίκαιες και σχετικές με την εργασία, όχι με την προσωπική ζωή όσων εμπλέκονται.
1. Η περίπτωση “‘Έχω να πάρω το παιδί” ή αλλιώς το “Θέλω να φύγω νωρίτερα σήμερα”
Σίγουρα σε όλους μας έχει τύχει να πρέπει να φύγουμε πριν σχολάσουμε. Σε έναν δίκαιο κόσμο δεν θα έπρεπε να περιλαμβάνει χαρτί κηδεμόνα για να γίνει δεκτό. Όπως επίσης, θα έπρεπε να μείνει και κάτι που συνέβη μια φορά και όχι κάθε δεύτερη εβδομάδα.
2. Το χώσιμο για δουλειά σε αργίες. Γιατί κλασικά ως single δεν έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Και είναι τόσο βολική η δικαιολογία “τα Σαββατοκύριακα/Χριστούγεννα/η 25η Μαρτίου/κτλ είναι για την οικογένεια.”
Ναι, είναι επίσης και για να βλέπεις Νετφλιξ, τρώγοντας μια ολόκληρη πίτσα μόνος.
3. Οι υπερωρίες.
Κανείς δεν θέλει να κάθεται υπερωρίες είτε έχει να πάει το παιδί στο μπαλέτο, είτε έχει να πάει για καφέ. Και πιστέψτε με, κανείς δεν θα χάσει τον καφέ/το γυμναστήριο/τον απογευματινό ύπνο και θα πει “Δεν πειράζει, αρκεί που τη Νεφέλη την πήγε ο μπαμπάς της μπαλέτο.” Μη μας αναγκάσετε να επινοήσουμε ψέματα που έχουμε να πούμε από το γυμνάσιο. Στην επόμενη υπερωρία μοιραζόμαστε δίκαια το φόρτο εργασίας.
4. Οι άδειες.
Ειδικά οι καλοκαιρινές. Εκεί είναι που οι δεσμευμένοι προσπαθούν να σετάρουν άδειες και χρησιμοποιούν τη δικαιολογία ότι το άλλο εργασιακό περιβάλλον δυστυχώς δεν αφήνει περιθώρια για άλλες μέρες. “Ναι, η εταιρεία του Τάκη κλείνει πάντα 2 βδομάδες τον Αύγουστο.”
Α, δηλαδή είστε δύο άτομα που πρέπει να συντονιστείτε; Τυχεροί είστε! Εμείς πρέπει να συντονιστούμε 5 κορίτσια, 5 διαφορετικές εταιρείες, αλλά τις ίδιες μέρες, ίδιο budget και να μην είναι αδιάθετη καμία. Ναι, μάλλον έχουμε προτεραιότητα.
5. Οι χαμηλότερες απολαβές.
Ή οι υψηλότερες για τους παντρεμένους. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι μεγαλύτερο λάθος. Από τη μία επιβραβεύουμε χρηματικά κάποιον για το γάμο του. Κάθε μήνα. Ένα μπόνους που καμία σχέση δεν έχει με τις εργασιακές αποδόσεις. Κάθε μήνα!
Από την άλλη δεν αναγνωρίζουμε το προφανές:
a. Ότι η ζωή είναι ακριβότερη για κάποιον που ζει μόνος του.
b. Ο single δεν έχει την πολυτέλεια να του “κάτσει μια στραβή” οικονομικά γιατί δεν έχει κάποιον να τον στηρίξει μέχρι να ορθοποδήσει.
Κάποιοι διάλεξαν να παντρευτούν και κάποιοι όχι. Η κάθε επιλογή έχει τα καλά της, έχει και το τίμημα. Σίγουρα όμως κανείς δεν διάλεξε να παντρευτεί τη δουλειά του.
Για κάποιους ευτυχία είναι να επιστρέφουν στην οικογένεια τους, για άλλους απλά το να φεύγουν στην ώρα τους από το γραφείο.
