Σε ένα κόσμο γεμάτο ανθρώπους έχεις πάντα την επιλογή να διαλέξεις ποιους θα έχεις δίπλα σου, ποιους απέναντί σου και ποιους δε θα γνωρίσεις ποτέ. Είναι αυτοί οι «καφέδες» που δε θα κανονιστούν ποτέ γιατί απλά δεν θα υπάρξει χρόνος ή θα τους φάνε οι προτεραιότητες. Αυτές με τις οποίες τοποθετείς στωικά τους ανθρώπους δίπλα σου. Και πιστεύεις ότι εκεί θα μείνουν για πάντα μέχρι τα βαθιά γεράματα. Γιατί αντίθετα με τον έρωτα στη φιλία ποντάρουμε στο «για πάντα» χοντρά με λύσσα και πίστη. Κλείνεις τα μάτια σου και είσαι σίγουρη πως αυτές οι 3-4 φίλες που έχεις στο μυαλό σου σε αγαπούν βαθιά και ανιδιοτελώς. Πως θα είναι εκεί για σένα αν έρθουν τυφώνες χωρίς όνομα, έρωτες χωρίς αντίκρισμα ή απλά μέρες που δεν γουστάρεις να βγάλεις το πάπλωμα από πάνω σου.
Αλλά θα είναι εκεί και όταν ξαναβγεί ο ήλιος και πετάξεις το πάπλωμα και φορέσεις εκείνο το γνώριμο χαμόγελο της κρεστ. Και κυκλοφορείς σαν να έχεις κάνει κρακ ακόμα κι όταν σου λένε πως θα μείνεις δύο ώρες παραπάνω στο γραφείο ή σου κόβουν και την άδεια του Απριλίου λόγω καινούργιου πρότζεκτ. Ναι, εσύ συνεχίζεις να γελάς γιατί ξαφνικά πήρες προαγωγή, βρήκες νέο αγόρι, τέλειωσε η ανακαίνιση στο σπίτι σου ή απλά μέσα σου. Και πέταξες τον πρώην στην ανακύκλωση. Ολοζώντανη και χαρούμενη περιμένεις το friend supportive team να είναι περήφανο για την επιστροφή σου στα δρώμενα του έξω κόσμου. Αλλά καμιά φορά αυτό δε συμβαίνει. Τότε είναι που ξεκινάς να ψάχνεις γιατί. Αναρωτιέσαι πως γίνεται να αλλάζουν οι άνθρωποι ή αν τελικά έτσι ήταν πάντα και εσύ εθελοτυφλούσες.
Δεν έχει σημασία δίπλα σε πόσους ανθρώπους έχεις μοιραστεί δάκρυα αν δεν είναι οι ίδιοι που τσίριξαν από χαρά όταν κατάφερες να γελάσεις. Δεν έχει σημασία πόσες φορές σου γέμιζε την κούπα με καφέ όταν ετοιμαζόσουν για το μεταπτυχιακό, αν όταν απέτυχες σου πέταξε ένα «στα έλεγα εγώ». Και τέλος πάντων δεν έχει σημασία πόσα χρόνια μετράει αυτή η φιλία για να πρέπει να σωθεί αν υπολογίσουμε πως υπάρχουν άνθρωποι που χωρίζουν στα γεράματα, άλλαξαν χώρες ηπείρους και απλά δε ξαναμίλησαν ποτέ. Πουθενά δεν είναι γραμμένο πως μια φιλία κρατάει για πάντα, πουθενά εκτός από τα τετράδια των σχολικών μας χρόνων. Εκεί ναι πετούσαμε ένα BFFE και επισφραγίζαμε τη φιλία με το να μοιραστούμε το ίδιο θρανίο.
Τώρα μοιραζόμαστε ζωές και εμπειρίες και τώρα που το θυμάμαι ναι ήσασταν φίλες μέχρι χτες γιατί:
Βάζατε τη φιλία πάνω από ένα affair της μιας βδομάδας
Βγαίνατε έξαλλα μέχρι το πρωί. Μετά δώσατε προσοχή στις δουλειές σας. Μετά σε κάποιες σχέσεις. Δεν αφήσατε ποτέ η μία την άλλη. Ακόμα και όταν το απωθημένο χρόνων έπεσε στα δίχτυα της. Ακόμα και τότε ήσουν αυτή που θα επικοινωνήσει πρώτη. Εκείνος μπορεί να περιμένει λίγο ακόμη…
Ένιωθες πως μπορείτε να είστε ο εαυτός σας μαζί ακόμα και αν δεν σας καταλαβαίνει κανείς
Ένιωθες πως μπορείς να μη μιλάς και να καταλαβαίνει τι έχεις ή αν έχεις κάτι. Να ρίχνεις ένα βλέμμα στο μπάρμπαν που σε έβρεξε με το lime ή στον τύπο που σε έκαψε με το τσίγαρο γιατί είχε νταλκά χωρισμού και να ξέρει χωρίς να πεις τίποτα πως και οι δύο κινδυνεύουν αν μιλήσεις.
Και μετά απλά να κάνετε τα δικά σας. Να μιλάτε με παραδείγματα που μόνο εσείς καταλαβαίνετε και να χαίρεστε με μια playlist χωρισμού γιατί σας θυμίζει ένα αστείο ωτοστόπ στην Ύδρα.
Δε φοβήθηκες ποτέ να της πεις ότι είναι λάθος σε κάτι.
Πάντα ζητούσε τη γνώμη σου όταν ήταν να πάρει μια απόφαση. Και πάντα ένιωθες άνετα να της πεις αν συμφωνείς ή όχι.
Δεν ήταν ποτέ επικριτική με τα λάθη σου
Εκείνη με τη σειρά της για να σε προστατέψει σου επισήμαινε τα λάθη σου. Αλλά δε κούνησε ποτέ αυστηρά εκείνο το δάχτυλο σαν κριτής σε αποτυχημένο talent show.
Μοιραζόσασταν μυστικά με ταχύτητα φωτός
Εννοείται πως η προέκταση του χεριού σου ήταν το τηλέφωνο και ο αριθμός πρώτος σε επιλογή. Δε γινόταν ποτέ να συμβεί κάτι και να αντέξεις να περιμένεις να το μοιραστείς όταν θα βρεθείτε από κοντά. Φυσικά ήταν αμοιβαίο.
Υπήρχες και υπήρχε πάντα στο πρόγραμμά σου
Το πρόγραμμα εξόδων/διακοπών/αποδράσεων ήταν πάντα μια συλλογική διαδικασία. Εσείς και οι άλλοι που έρχονταν και παρέρχονταν.
Την ένιωθες σαν τη soulmate που απλά γεννηθήκατε σε άλλες οικογένειες
Όταν νιώθεις πως ταιριάζεις τόσο πολύ με κάποιον πιστεύεις μέσα πως είστε αδελφές ψυχές. Πως σας ενώνει κάτι ανώτερο. Και πως αυτός ο δεσμός είναι κάτι περισσότερο από φιλία. #family friendship
Έχετε θάψει πολλούς πρώην μαζί
Όταν με τη φίλη σου έχεις ζήσει τους μισούς έρωτες της ενήλικης ζωής σου μαζί με τους χωρισμούς κι έχετε επιβιώσει και οι δύο. Τότε αυτή η φιλία είναι vintage σαν το Κων/νου και Ελένης, σαν τους Απαράδεκτους. Κάθε σκέψη και μια ιστορία.
Αλλά κάπως μπερδεμένα φτάσαμε στο σήμερα και όλα τα παραπάνω δεν ισχύουν. Καμία σύνδεση, καμία επαφή μόνο κάτι ξεχασμένα εισιτήρια από την Ύδρα στο συρτάρι να σου θυμίζουν πως εσείς οι δύο ήσασταν φίλες. Εσείς οι δύο ταξιδέψατε μαζί και όπως τα ταξίδια τελειώνουν τέλειωσε και η φιλία σας.
Ο Μόλενχορστ ένας ψυχολόγος που φημολογείται ότι δεν είχε πολλούς φίλους έλεγε πως οι φιλίες που κρατάνε περισσότερο από εφτά χρόνια έχουν πιθανότητα να κρατήσουν για πάντα. Πίστευε πως μέσα σ αυτά τα εφτά χρόνια θα αλλάξεις κοινωνικά δίκτυα, σπίτι, περιβάλλον και θα επηρεαστούν οι φιλίες σου. Αυτό που δεν αναφέρει ο Μόλενχορστ προφανώς γιατί το θεωρεί δεδομένο είναι πως η φιλία μπορεί να ανατραπεί και χωρίς να δημιουργηθεί καμία από τις παραπάνω αλλαγές. Απλά και μόνο γιατί αλλάζουν οι ανάγκες και τα θέλω μας ή γιατί αν σπάσει κάτι δεν μπορεί να ξανακολλήσει. Ή γιατί και να ξανακολλήσει δε θα είναι το ίδιο θα φαίνονται οι ρωγμές τα σημάδια το χαλασμένο το ετοιμόρροπο που το κρατάει μια κλωστή. Αν φτάσουν οι σχέσεις μας να έχουν μπαλώματα που στερούνται ειλικρίνειας σαν τα βάζα που κρύβεις στο ντουλάπι από τη μαμά σου όταν έρχεται να σε δει, καλύτερα τρέξε μακριά.
Το μόνο κρακ που χρειάζεται μια φιλία είναι αυτό που νιώθεις όταν ξέρεις πως οι άλλοι μπορούν χωρίς εσένα, αλλά με σένα θα είναι πάντα αλλιώς. Αυτό το «αλλιώς» να ψάχνεις πάντα.
