Πολλά μπορούν να συμβούν μέσα σε μία δεκαετία, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την πρώτη δεκαετία της καριέρας σου. Πρόσφατα έγινα 30 και κάνοντας μία ανασκόπηση στα όσα έχω κάνει έως τώρα στη καριέρα μου, έμεινα πραγματικά έκπληκτη. Σήμερα, είπα να συνοψίσω όλα όσα πίστευα όσο ήμουν 20 για την καριέρα και άλλαξαν με την πάροδο του χρόνου.
Τι πίστευα #1: Για να δείξεις πόσο αφοσιωμένη είσαι πρέπει να είσαι πάντα διαθέσιμη
Από τότε που ήμουν μικρή, ο μπαμπάς μου έφευγε αξημέρωτα από το σπίτι και έτσι μέχρι και σήμερα τον θεωρώ τον πιο δουλευταρά άνθρωπο του κόσμου. Έχοντάς τον ως παράδειγμα ηθικής και στην επαγγελματική μου καριέρα, με έκανε τον άνθρωπο που είμαι τώρα.
Στη πρώτη μου δουλειά, ξεκινούσα τη δουλειά μία ώρα πριν από όλους ώστε να είμαι προετοιμασμένη και οργανωμένη και ό,τι κι αν προέκυπτε. Μετά το πέρας της ημέρας, περνούσε άλλη μία ώρα περίπου δουλεύοντας ακόμα περισσότερο. Ο ανταγωνισμός βέβαια μέσα στην ομάδα ήταν μεγάλος.
Μετά από χρόνια δουλειάς και πολλές δουλειές μετά, ήμουν διαθέσιμη μέρα και νύχτα, δεχόμουν τηλεφωνήματα από τους συναδέλφους ή το αφεντικό μου οι οποίοι μου ανέθεταν εργασίες τη τελευταίας στιγμής. Δεν μπορούσα να διαχωρίσω τον εαυτό μου από τη δουλειά μου και σκεπτόμενη ότι δεν ήθελα να χάνω τις ευκαιρίες που μου δίνονταν, δεν έλεγα ποτέ όχι.
Ήξερα πως όλα αυτά έπρεπε να αλλάξουν, έτσι πριν ξεκινήσω την τωρινή μου δουλειά πήρα μερικές αποφάσεις. Έπρεπε να έχω κάποιες ισορροπίες. Και τα κατάφερα.
Να ξέρεις πως δεν χρειάζεται να είσαι πάντα διαθέσιμη για να δείξεις πόσο αφοσιωμένη είσαι σε αυτό που κάνεις. Βάλε όρια και να ξέρεις πως θα αποκτήσεις μία πιο υγιή καριέρα.
Τι πίστευα #2: Πρέπει όλα να είναι τέλεια προετοιμασμένα
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήμουν τελειομανής. Δεν σταματούσε αν τα πάντα δεν ήταν απολύτως τέλεια. Μπορεί αυτό να με εξυπηρετούσε στο σχολείο, αλλά όταν μιλάμε για τον πραγματικό κόσμο δεν μπορώ να πω το ίδιο.
Υπήρχαν στιγμές που πίστευα ότι δούλευα πολύ περισσότερο από τους συναδέλφους μου. Κανείς από αυτούς όμως δεν στόχευε στην τελειότητα.
Όλα όμως άλλαξαν ένα καλοκαίρι που έπρεπε να διδάξω έξι μαθητευόμενους. Έπρεπε να τους μάθω τη δουλειά μέσα από projects, να διοργανώσω meetings και να τους παρέχω αξιολόγηση για ό,τι κι αν κάνανε. Έχοντας την ιδιότητα του δασκάλου, είδα ότι χρειαζόμουν άμεσα αποτελέσματα. Έτσι η τελειομανία μου έφυγαν εξαφανίστηκε δια μαγείας.
Τι έγινε όμως όταν εξαφανίστηκε αυτή μου η τελειομανία; Έγινε πιο παραγωγική, πιο δημιουργική και δεν έκρινα τόσο σκληρά τον εαυτό μου.
Τι πίστευα #3: Πρέπει να είσαι ειδικός για να δώσεις αξία στη δουλειά
Στα πρώτα μου βήματα, ήθελα να τα πηγαίνω καλά σε όλα και αγχωνόμουν γιατί δεν ήξερα τα πάντα. Δεν ήθελα στιγμή να πέσω από την κορυφή. Και μαντέψτε τι έμαθα. Δεν θα γίνουμε ποτέ ειδικοί σε κάτι όταν κάνουμε τα πρώτα μας βήματα, γιατί είναι πολλά αυτά που πρέπει να μάθουμε. Ήμουν σαν σφουγγάρι που ρουφούσε την κάθε πληροφορία, έκανα ησυχία και είχα πάντα το κεφάλι μου κατεβασμένο για χρόνια γιατί πίστευα πως απλά πρέπει να ακούω.
Μία μέρα, μία καινούργια συνάδελφος ήρθε και ενώ στην αρχή άκουγε όσα της έλεγαν, μετά ξεκίνησε να προτείνει αρκετά καινούργια πράγματα ώστε να γίνουμε πιο παραγωγικοί και να πάμε ένα βήμα μπροστά. Έμεινα έκπληκτη με τις πρωτοβουλίες που έπαιρνε.
Μετά από αυτήν την εμπειρία, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι θα μιλάει περισσότερο στα meetings και θα μοιράζομαι περισσότερες ιδέες με τους συναδέλφους μου.
Έτσι, έμαθα κάτι πολύ σημαντικό, κάθε άτομο ξέρει κάτι που κάποιο άλλο μπορεί να μην το γνωρίζει καν. Όλοι μαθαίνουμε από τους γύρω μας!
Τι πίστευα #4: Το να δουλεύεις σκληρά οδηγεί στην επιτυχία
Αυτό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα που πήρα. Βλέπεις, πίστευα πως αν δουλέψει κανείς σκληρά, θα γίνει απευθείας επιτυχημένος.
Ο κόσμος όμως δεν λειτουργεί έτσι πάντα. Αφού άλλαξα πόλη και δουλειά, απολύθηκα. Έκλαιγα για ώρες κουλουριασμένη στο κρεβάτι, επειδή πίστευα πως κάποιος εκεί έξω δεν πίστεψε στιγμή σε εμένα.
Δεν άργησα να καταλάβω πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο, και πως το μέρος που δούλευα ήταν πραγματικά άθλιο. Το αφεντικό μου μού φώναζε καθημερινά, το περιβάλλον εργασίας ήταν άθλιο και κάθε μέρα πήγαινα με το ζόρι στη δουλειά. Ακόμα κι αν έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα και ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να τα καταφέρω, αυτό μου έδωσε την ώθηση να πάω σε κάτι καλύτερο και να κάνω το επόμενο βήμα.
Όπως βλέπεις, δεν είμαι το ίδιο άτομο που ήμουν πριν από 10 χρόνια. Αν δεν έκανα ένα βήμα πίσω ώστε να κοιτάξω την καριέρα μου μέχρι τώρα, ίσως ήμουν ακόμα εργασιομανής και τελειομανής. Αυτό που σμιλεύει στην τελική την καριέρα σου είναι ο χρόνος και η εμπειρία.
