Μέχρι να φτάσεις στο σημείο να πεις ευχαριστώ σε αυτούς που αμφέβαλλαν για σένα, που σε πλήγωσαν, σε πρόδωσαν και στοιχημάτιζαν all in πως θα τα παρατήσεις, θα περάσεις ίσως δύσκολα. Θα πέσεις παραπάνω από οκτώ φορές και εύχομαι να σηκωθείς εννιά ή και περισσότερες. Θα κλάψεις, θα τσιρίξεις, θα φωνάξεις και θα κάνεις διάφορα. Όμως στο τέλος όταν καταφέρεις να βρεις το δρόμο ή έστω να δημιουργήσεις το δικό σου ένα είναι σίγουρο. Δεν θα ξεχάσεις κανέναν από αυτούς που σε έφεραν στα δύσκολα (ή που δε προσπάθησαν καθόλου να σε βγάλουν από κει). Σε όλους αυτούς λοιπόν χρωστάς ένα μεγάλο ευχαριστώ. Γιατί αν έφτασες εδώ που είσαι σήμερα, το οφείλεις στη δική τους αποδοκιμασία, στα δικά τους εμπόδια.
Χρωστάς ένα ευχαριστώ:
Στους συγγενείς σου
Που πέρασαν τα εφηβικά σου χρόνια υπενθυμίζοντάς σου πως όποιο κορίτσι δεν έχει υπεραδύνατο σώμα και μακριά λεία μαλλιά δε θα βρει την ευτυχία. Πως θα γεμίζεις κάποιο ράφι –ελπίζοντας να είναι ανθεκτικό για να σε αντέξει- και πως κανένας γαμπρός της προκοπής δε θα γυρίσει να σε κοιτάξει.
Σήμερα δέκα χρόνια μετά με μικρότερο νούμερο στο τζιν και χωρίς ακόμα να έχεις φτάσει το στάδιο πολύ μακριά μαλλιά, καταλήγεις πως τα πάντα γύρω σου αλλάζουν. Ξέρεις πως το μέγεθος των γλουτών μπορεί να μικρύνει και να μεγαλώσει χωρίς να δημιουργήσει ρωγμές στην ευτυχία σου. Αρκεί να σε κοιτούν τα σωστά μάτια και να τα κοιτάς κι εσύ και μαζί να βλέπετε προς την ίδια κατεύθυνση.
Στον εργοδότη που δεν εκτίμησε την αξία σου
Ήταν σίγουρος πως δεν πρόκειται να εξελιχτείς σε κάτι παραπάνω. Ναι σ’ εκείνον που σου είπε πως αν δε σου αρέσει εδώ που είσαι μπορείς να βρεις κάτι καλύτερο και να αποχωρήσεις.
Πέντε χρόνια μετά ψάχνεις ακόμα ανεπιτυχώς να βρεις τη διεύθυνσή του να του στείλεις λουλούδια. Αν δεν ήταν αυτός να σε απορρίψει στην ψύχρα, δε θα είχες παραιτηθεί. Δε θα είχες κάνει αίτηση στη σημερινή σου δουλειά. Και σίγουρα δεν θα είχες φτάσει εδώ που είσαι τώρα.
Στο αγόρι που δε σ’ αγάπησε (όπως και όσο εσύ)
Ναι σ’ εκείνον που προτίμησε το σίγουρο παρελθόν του από το να δημιουργήσει κάτι νέο μαζί σου. Σ’ εκείνον που δε μπόρεσες να τον συγκινήσεις ό,τι κι αν ένιωσες. Ό,τι κι αν έκανες.
Δεν έχει σημασία αν δεν βρήκες την αγάπη σε κάποιο πρόσωπο, γιατί κατάφερες να αγαπήσεις το πρόσωπο που κοιτάς κάθε μέρα στον καθρέφτη. Όσο για κείνον; Μάλλον δε βρέθηκε κανείς να του πει πως την αγάπη της ζωή του δεν θα τη βρει ποτέ στο μέρος που την έχασε. #poorboy
Σ’ εκείνη τη φίλη που στα δύσκολα πήγε να βάλει πλυντήριο/να βγει ραντεβού με τον καινούργιο crush/ να κάνει shopping και σου πέταξε κι ένα φιλοσοφημένο γραφικό «στα λεγα εγώ».
Μερικά χρόνια μετά και έχοντας χάσει τα ίχνη της εύχεσαι ολόψυχα να συνεχίζει την καριέρα της ως νοικοκυρά και να έχει διορθώσει το στυλ της και το γούστο της στους άντρες. Φυσικά και την ευχαριστείς γιατί έμαθες να τρως τα μούτρα σου και να μην εμπιστεύεσαι τόσο εύκολα. Κάποιες φορές χρειάζεσαι μόνο τον εαυτό σου για ήρωα της τραγωδίας σου κι ας είναι μακριά η μπέρτα.
Σ’ αυτούς που χλεύασαν ή σε λυπήθηκαν στην πρώτη σου δουλειά
Είναι αυτοί που σπανίως έχουν όνειρα μακρύτερα από μια βολεμένη θέση που ανάθεμα αν βρήκαν μόνοι τους. Αυτό φυσικά τους κάνει άξιους κριτές κάθε έμβιου οργανισμού που κινείται και σκέφτεται διαφορετικά από αυτούς. Πόσο μάλλον αν έχει και όνειρα.
Μπορεί τα αθώα ροζ μαγουλάκια σου να είχαν αναψοκοκκινίσει τότε και να μη βρέθηκε κανείς να σε υπερασπιστεί. Κανένας για να πει ότι το να σερβίρεις καφέδες στο μπαρ είναι πιο τίμιο από το να κρίνεις ανθρώπους από τον σκαμπό ανακατεύοντας το εσπρέσο από ανία. Και φυσικά η ποδιά βγήκε και από τα όνειρα κάποια πραγματοποιήθηκαν και κάποια προστέθηκαν στην πορεία. Γιατί έβαλαν και οι κάφροι το χεράκι τους και σε πείσμωσαν περισσότερο. Να είστε καλά παιδιά φιλικούς χαιρετισμούς στο καναπέ σας.
Σε εκείνον που κάποτε σε κέρδισε. Δεν έχει σημασία σε τι
Μπορεί να ήταν μια προαγωγή που κονταροχτυπηθήκατε, ένας αγώνας volley ή μια επίδειξη μόδας. Τσούζει να έρχεσαι δεύτερος. Να πρέπει να δώσεις συγχαρητήρια, να σκύψεις το κεφάλι. Να ξέρεις πως όλοι ξέρουν πως απέτυχες και πλέον θα σε κοιτάζουν με εκείνο το γνώριμο βλέμμα που εμπεριέχει μπόλικο οίκτο και «δεν πειράζει».
Εννοείται πως η παιδιάστικη συμπεριφορά της υπεροχής και της αποδοχής της ήττας δεν φεύγει σε καμία ηλικία. Και σήμερα έτσι θα αισθανόσουν. Αλλά οφείλεις να παραδεχτείς πως η προαγωγή που δεν πήρες τότε σε βοήθησε να δουλέψεις και να κυνηγήσεις τη θέση που διεκδικείς σήμερα.
Στον πατέρα σου που ποτέ δεν σε έπιασε από το χέρι να συζητήσετε για τη ζωή σου/ για τα ταλέντα σου
Και που ποτέ δεν ήρθε σαν θεατής σε αθλοπαιδείες και δραστηριότητες. Δεν απαντούσε ποτέ στο τι θα γίνει το παιδί του μεγαλώνοντας. Και εκείνος απλά χαμογελούσε και έλεγε: «Eλπίζω ευτυχισμένο».
Εσύ φούσκωνες από θυμό δε πίστευε στην αξία σου. Άλλο τόσο έψαχνες ευφάνταστες ιδέες και προγράμματα που θα ήθελες να παρακολουθήσεις μετά το πανεπιστήμιο. Το αποτέλεσμα; Ένα γεμάτο βιογραφικό με ιδιαίτερες δεξιότητες που σου εμπνέει σιγουριά να σταθείς εκεί έξω. Όσο για κείνον μπορεί να μην ξέρει αν έγινες ευτυχισμένη, αλλά ξέρει πως έγινε ο λόγος να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. #thanksdad
Τέλος χρωστάς ένα μεγάλο ευχαριστώ στον εαυτό σου για όλες τις φορές που πίστεψες σε σένα όταν δεν σε πίστευε κανείς , όταν δεν ήξερες αλλά έπρεπε να πάρεις μια απόφαση. Όταν δίσταζες αλλά παρόλα αυτά δεν συνέχιζες το βήμα σου.
