Είναι ένα πρόσωπο πίσω από πολλές περσόνες; Ή είναι απλά αυτές οι περσόνες που κρύβονται μέσα σε ένα μοναδικό πρόσωπο; Αν μιλήσεις για λίγο με τον Γιώργο Παπαγεωργίου θα συνειδητοποιήσεις ότι ούτε ο ίδιος ξέρει να σου απαντήσει ακριβώς σε αυτό. Φαίνεται πάντως ότι γεννήθηκε για να ζει πάνω σε μια σκηνή. Είτε ως ηθοποιός, είτε ως σκηνοθέτης, είτε ως μουσικός.
Φέτος σκηνοθετεί για δεύτερη χρονιά την παράσταση “Αρίστος” βασισμένη στο βιβλίο του Θωμά Κοροβίνη, “Ο γύρος του θανάτου”. Κι όταν δεν σκηνοθετεί, μαζεύει την μπάντα του και παίζουν για τον κόσμο που αγαπά τους Polkar. Τον πετύχαμε στη φάση που βρίσκεται ακόμα στη Θεσσαλονίκη, στην πατρίδα του. Και μας μιλά για όλα εκείνα που κάνουν κατά κάποιο τρόπο την παράσταση του να ανήκει σε αυτήν την πόλη. Αλλά και για τον έρωτα του με την μουσική. Για σας μπορεί να είναι ό,τι θέλετε. Για μας θα είναι πάντα ένα θεατρίνος.
Σκηνοθέτης – Ηθοποιός – Μουσικός. Ποιος είναι τελικά ο Γιώργος Παπαγεωργίου; Μήπως είναι όλα αυτά και ακόμη περισσότερα;
Δε νομίζω ότι είμαι πολλά περισσότερα. Νιώθω αρκετά πλήρης με αυτόν το χαρακτηρισμό. Και αν στο έλεγα με μία λέξη, θα διάλεγα: θεατρίνος.
Επιστρέφεις με κάθε ευκαιρία στη Θεσσαλονίκη. Αυτήν την φορά με τον «Αρίστο». Είναι οι Θεσσαλονικείς το καταλληλότερο κοινό για να παρακολουθήσει αυτήν την ιστορία;
Ασφαλώς! Ο Αρίστος είναι μια παράσταση που δημιούργησα αφενός σαν φόρο τιμής στον Αριστείδη Παγκρατίδη και αφετέρου στην πόλη μου και στο «ένοχο» παρελθόν της. Προσπάθησα να μεταφέρω στη σκηνή, αυτό που ακριβώς ένιωθα και εγώ διαβάζοντας το βιβλίο του Θωμά και στη συνέχεια την υπόθεση του «Δράκου του Σειχ Σου» που άκουγα από μικρός.
Η Θεσσαλονίκη είναι πατρίδα. Είναι και έμπνευση;
Δεν ξέρω. Είναι επιστροφή. Αν η επιστροφή είναι και αφορμή για κάτι νέο, τότε ναι, μπορείς να το πεις και έτσι. Αλλά πολλές φορές μια επιστροφή είναι απλά μια ανάγκη να δεις τι θες να αφήσεις πίσω.
Αν αναλογιστούμε την ιστορία αυτή, μαθαίνουμε τελικά από τα λάθη μας ως λαός;
Η ιστορία του Αριστείδη Παγκρατίδη κουβαλάει μια μεγάλη κοινωνική ενοχή. Νομίζω ότι ναι, μαθαίνουμε από τις ενοχές μας. Και αργά, αλλά σταθερά γινόμαστε πιο «σοφοί» ως πολίτες ενός κράτους με βαθιά προβληματικό παρελθόν.
Σε μια μετέπειτα εποχή, πως αντιδρά ο κόσμος γνωρίζοντας τον Αριστείδη Παγκρατίδη μέσα από τη δική σου σκηνοθετική ματιά;
Δεν ξέρω, αισθάνομαι πάντως ότι αφορά. Αλλά δεν με αφορά, αν αυτό που κάνω αφορά, χωρίς να με αφορά. ΟΚ, το είπα λίγο ποιητικά. Εξηγούμαι: Η περίπτωση της προσωπικής εμπλοκής είναι για μένα ζητούμενο στην «αφήγηση» μιας ιστορίας. Και αν αυτό βρει αποδέκτες, τότε αυτή η ανάγκη γίνεται μια συνενοχή.
Το θέατρο μπορεί να καταρρίψει θρύλους;
Το θέατρο έχει δύναμη γενικώς. Όποτε ας του φερθούμε με σεβασμό.
Ποια ήταν η πρώτη σου σκέψη διαβάζοντας το βιβλίο «Ο γύρος του θανάτου»;
Ενθουσιασμός. Δεν μου συμβαίνει συχνά. Έπιανα τον εαυτό μου να αφηγούμαι την ιστορία του Αριστείδη σε παρέες, πριν τελειώσω το βιβλίο και γενικά να γυρίζω σπίτι μετά από παράσταση να το διαβάζω αργά, στον δικό μου ρυθμό, ακριβώς γιατί δεν ήθελα να τελειώσει.
Και βιώνοντας αυτήν την ιστορία, ξεφεύγεις κάπως με τη μουσική. Ποιο κομμάτι στη ζωή σου συμπληρώνουν οι Polkar;
Είναι το φάρμακο μου! Δεν συνηθίζω να πηγαίνω σε πολλά γλέντια και απεχθάνομαι τις στημένες γιορτές. Κάθε συνάντηση με τη μπάντα είναι για μένα μια αφορμή να γλεντήσω με τους φίλους μου.
«Αγάπησε με» λες στο τελευταίο σου τραγούδι. Κι αν δε σε αγαπήσει τι θα γίνει τελικά;
Θα «αρχίσουν όλα απ’την αρχή».
Αν μια μέρα ξυπνούσες και δεν ήσουν όλα αυτά που είσαι, τι θα ξεκινούσες από την αρχή;
Τα μαθήματα Γαλλικών. Κρίμα μετά από 6 χρόνια, να μη θυμάμαι τίποτα. Παρά μόνο “je m’apelle Georges” και τέτοια.
Η παράσταση “Αρίστος” θα βρίσκεται στην Θεσσαλονίκη μέχρι και τις 10/3.
