Την πρώτη κουβέρτα ασφαλείας την αποχωρίστηκες στα σκαλιά του Νηπιαγωγείου τη στιγμή που η μάνα-κουράγιο σε άφησε εκτεθειμένη στον άγνωστο για σένα κόσμο. Εσένα τη μονάκριβή της που δεν της χάλαγε κανείς χατίρι. Που αν κάτι τη φόβιζε μαζευόταν σύσσωμος ο Νομός Ημαθίας να πολεμήσει με τους κακούς.
Άκρως δικαιολογημένα η αγκαλιά της μανούλας είναι η πιο ασφαλή κουβέρτα που θα σε περιμένει πάντα. Ό,τι κι αν κάνεις, όπου κι αν πας. Πάντα θα σε δικαιολογεί, θα σε παρηγορεί, θα παλεύει για σένα. Καμιά φορά τόσο πολύ που ενδέχεται όλο αυτό να γυρίσει boomerang. Να έρθει στιγμή που θα πρέπει μόνη σου να βρεις τη λύση ή να σταθείς όρθια απέναντι στο φόβο και να λυγίζουν τα πόδια σου και να τρέμει η φωνή σου. Το σχολείο, η μετάβαση σιγά σιγά από την οικογενειακή ασφάλεια στην κοινωνική συνύπαρξη, είναι ένα στάδιο που ψάχνεις μονίμως μια κουβέρτα να κρυφτείς.
Αν δε μπορείς να πάρεις την κουβέρτα από το σπίτι, δηλαδή να κουβαλήσεις μαμά, μπαμπά ή αδερφό στο σχολείο να σε υπερασπιστούν, τότε χτίζεις φιλίες με γνώμονα την ασφάλεια. Φοβάσαι όποιον κινείται γύρω σου με αυτοπεποίθηση, σιγουριά και χαμόγελο επιτυχίας . Χρειάζεσαι το βράχο αυτόν που στα δύσκολα, τα δικά σου δύσκολα, θα βγει μπροστά.
Μπορεί εν μέρει αυτή η αντίδραση να είναι δικαιολογημένη γιατί τα παιδιά όσο αναπλάθουν το χαρακτήρα τους είναι σκληρά και φέρονται άδικα. Όμως αν δεν ξεκινήσεις να ισορροπείς στα αθλητικά σου παπούτσια δε θα είσαι έτοιμη ποτέ να φορέσεις γόβες. Κάπως έτσι η ας την πούμε Βάσω: Ετών 16 κι έχοντας γεμίσει ψέματα τη χρονιά του 2000 ένα ολόκληρο σχολείο την κυνηγούσε να της επιτεθεί. Δε βγήκε να υπερασπιστεί τον εαυτό της, να πει την αλήθεια, να πει ότι λυπάται. Παρά μόνο ν αποφύγει την απειλή. Για κουβέρτα διάλεξε εμένα. Και τη σιγουριά ότι εφόσον κανείς δεν ήταν θυμωμένος μαζί μου, κανείς δεν θα την χτυπούσε αν έμπαινα μπροστά.
Η σκέψη της ήταν απόλυτα σωστή. Κρύφτηκε πίσω από την πλάτη μου. Όμως αυτό δεν κράτησε για πολύ. Γιατί αν δε μάθεις να αντιμετωπίζεις τους φόβους σου, τα λάθη και τις ευθύνες σου θα τα βρεις ξανά μπροστά σου.
Λίγο πριν την αποφοίτηση η κοπέλα που γλίτωσε το ξυλοδαρμό για τα ψέματα και τις μηχανορραφίες της, αναγκάστηκε να αλλάξει σχολείο. Να χάσει όλες της τις παρέες και να δημιουργήσει την ίδια εικόνα και στο καινούργιο της περιβάλλον. Γιατί από αυτό που είσαι δε γλιτώνεις όσο μακριά κι αν πας .
Μετά ήρθαν οι σπουδές και οι πρώτοι έρωτες ή και οι επόμενοι. Στους πρώτους πήγες με ενθουσιασμό. Οι επόμενοι έγιναν η ασφάλεια που δεν βρήκες στους πρώτους και ίσως ο ώμος που ψάχνεις να πιαστείς όταν χάνεις το βήμα σου. Αρκεί αυτό να είναι βήμα, ένα παραπάτημα και όχι συνεχής συναισθηματική αστάθεια.
Να είσαι μαζί με κάποιον γιατί σε συμπληρώνει όχι γιατί σε συγκρατεί να μην πέσεις. Όχι γιατί σου σκουπίζει τα δάκρυα ή ξέρει να αλλάζει τις ασφάλειες όταν καίγονται στο σπίτι. Αν η σχέση γίνει κουβέρτα ασφαλείας κι αν δεν τη βγάλεις εγκαίρως από πάνω σου δε θα μάθεις να ισορροπείς, αλλά να εξαρτάσαι. Και η εξάρτηση δεν ήταν ποτέ συνώνυμο της ευτυχίας.
Το ίδιο ρομαντικά και αποστασιοποιημένα θα βλέπεις το εργασιακό περιβάλλον. Εκεί που χτίζονται και γκρεμίζονται καριέρες και χρησιμοποιείς τα «σιγουράκια» σου για να πεις τη γνώμη σου. Άλλοτε πάλι μένεις η ίδια σε μια δουλειά γιατί είναι η ίδια η δουλειά μια κουβέρτα από μόνη της. Ασφάλεια ότι τίποτα δε θα συμβεί και ότι θα έχεις το μισθό σου και αύριο. Ναι στην Ελλάδα του 2019 είναι βασικό να έχεις έστω και τον βασικό μισθό και την επόμενη μέρα.
Αρκεί να βγάζεις προς τα έξω τη δική σου φωνή και να μην περιμένεις άλλους να μιλήσου για σένα. Να μη σκέφτεσαι τι θα έκανες αν είχες ένα δύστροπο εργοδότη, αλλά ούτε και να παραμένεις σε μια δουλειά επειδή ο μανατζέρ σου είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Συχνά δένεσαι τόσο πολύ και εμπνέεσαι με ανθρώπους και σου είναι δύσκολο να σκεφτείς τι θα έκανες σε μια δύσκολη στιγμή αν δεν ήταν εκείνοι να σε βοηθήσουν. Να μιλήσουν για σένα, να φωνάξουν, να προβάλλουν επιχειρήματα, να κλείσουν τα στόματα των κακόβουλων.
Μένεις άπραγη στη σκιά των Lancelots με την ελπίδα να κερδίσουν τα σπαθιά της καλοσύνης σαν τα αρκουδάκια της αγάπης. Στην Ελλάδα του 2019 η δοκός ισορροπίας είναι χάρτινη, οι άνθρωποι κουβέρτες που θα σ εγκαταλείψουν και εσύ οφείλεις να πιστεύεις πως μέσα σε αυτή την παράνοια θα καταφέρεις να βρεις κάτι μαγικό. Να πιστέψεις και να στηριχτείς στον εαυτό σου.
Δες ακόμα:
