Ίσως αυτό το κεφάλαιο γονείς να έχεις πολλές ιστορίες που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Ίσως να υπήρξαν, να υπάρχουν πολλά μεγάλα- πλέον -παιδιά που θα ήθελαν μεγαλύτερη υποστήριξη απ’ αυτή που πήραν. Παιδιά που αγαπήθηκαν από τους γονείς τους, αλλά δεν το ένιωσαν όταν έκαναν επιλογές αντίθετες με τα όνειρα που είχαν εκείνοι για αυτά.
Άλλωστε εκεί δεν έρχεται η πρώτη ρήξη πάντα; Τη στιγμή που αποφασίζεις να κάνεις τα δικά σου βήματα και αυτά είναι σε διαφορετικό ρυθμό. Γι’ αυτό ακόμα κι να καταφέρεις να χορέψεις, να σκαρφαλώσεις, να μετακινήσεις βουνά με τις επιλογές σου, αντί για την αποδοχή και το χειροκρότημά τους συνηθίζεις να βλέπεις μια πλάτη και μια κριτική.
Οι τοξικοί γονείς είναι αυτοί που:
Θα σου πουν «στα ‘λεγα εγώ» σε κάθε λάθος
Χωρίς να σκεφτούν πώς νιώθεις, αν αυτό ήταν κάποιο όνειρό σου που ναυάγησε ή αν θέλεις ενθάρρυνση για να προσπαθήσεις ξανά. Δε θα σου κρατήσουν το χέρι, αλλά θα σε αφήσουν να βρεις μόνη σου την ισορροπία σου ως τιμωρία που δεν τους (υπ)άκουσες.
Ζουν για να σου θυμίζουν να ακολουθείς τα όνειρα που εκείνοι έχουν για σένα
Αν η μαμά σου είχε όνειρο να γίνει μπαλαρίνα αλλά δεν είχα τα κατάλληλο ύψος, πόδια για να το πετύχει εσύ θα είσαι αυτή που πρέπει να μάθει μπαλέτο. Δε μας νοιάζει αν σ’ αρέσει το μπαλέτο ή όχι, αν θα ήθελες να ασχοληθείς με το στίβο ή απλά να κάνεις σεμινάρια φωτογραφίας. Οφείλεις να μάθεις μπαλέτο γιατί ήταν το όνειρο της μανούλας. Και κάπως έτσι σε κάθε τυχόν άρνησή σου αρχίζουν ομηρικοί καβγάδες που δε μπορούν ποτέ να γίνουν πολιτισμένη συζήτηση. Γιατί οι παλιοί γονείς δυσκολεύονται να καταλάβουν πως δεν είναι κακό να έχεις όνειρα για τα παιδιά σου, κακό είναι να μην τα αφήνεις να επιλέξουν.
Μονίμως μειώνουν την αξία σου και τα ταλέντα σου
Είσαι πάντα λίγη ό,τι και να κάνεις. Σε κάθε βήμα ακόμα και από τη διαδρομή μπάνιο-σαλόνι- κουζίνα θα βρουν κάτι για να σου κάμψουν το ηθικό. Δυστυχώς αυτό περιγράφει τον τρόπο –λάθος αν θες- που μεγάλωσαν εκείνοι. Προφανώς από γονείς που πίστευαν πως η σωστή διαπαιδαγώγηση είναι η σκληραγώγηση των παιδιών. Αυτή που θέλει μάλωμα για να μην επαναπαύονται, για να γίνονται καλύτεροι.
Απλά αυτά τα όρια στην παιδική ψυχολογία συνήθως καταπατούνται και δημιουργείται ένα χάσμα που συχνά μοιάζει αγεφύρωτο.
Τολμάς να δηλώσεις ότι θα ξεσκονίσεις το ποδήλατο και θα αρχίσεις να γυμνάζεσαι. Και η μαμά σου αντί για support στην προσπάθειά σου σπεύδει να σου υπενθυμίσει πως το ποδήλατο το έχεις για να κρεμάς τα πεταμένα σου ρούχα. Πως δεν είσαι ικανή να κρατήσεις κανένα πρόγραμμα για περισσότερο από δύο εικοσιτετράωρα κλπ κλπ.
Χρησιμοποιούν τα συναισθήματά τους για να σε πείσουν
Μπορείς να το πεις και συναισθηματική χειραγώγηση ή πιο κομψά επίκληση στο συναίσθημα. Το αποτέλεσμα όμως είναι το ίδιο. Και η ιστορία γνωστή και επαναλαμβανόμενη. Η μανούλα θα στενοχωρηθεί αν φύγεις από το σπίτι. Ο μπαμπάς θα πάθει καρδιακό επεισόδιο αν δεχτείς τη δουλειά στο εξωτερικό και άλλα πολλά.
Και εσύ τι κάνεις; Είσαι πάντα κάπου ανάμεσα σε διλήμματα. Να κάνεις αυτό που φωνάζει η καρδιά σου ή να μην τους χαλάσεις την καρδιά;
Μπορεί να σε διαγράψουν από τη ζωή τους αν πας κόντρα στους κανόνες τους
Είναι ίσως η πιο άσχημη κατάληξη. Η στιγμή που η πόρτα κλείνει ή στην κλείνουν γιατί οι επιλογές σου είναι πιο πάνω από την αγάπη τους για σένα. Δε μπορούν να δεχτούν αυτά που διάλεξες. Εσύ δεν μπορείς να κάνεις εκπτώσεις στα θέλω σου.
Δυστυχώς δε μπορείς να μπεις στο μυαλό, στον ψυχισμό των γονιών σε όποια χρονολογία γέννησης κι αν ανήκουν και να τους διδάξεις ξανά πως η απόρριψη δεν είναι αγάπη.
Πως όταν αγαπάς τα παιδιά σου είσαι δίπλα τους ακόμα και όταν παίρνουν λάθος δρόμο. Σκουπίζεις δάκρυα στις αποτυχίες και χειροκροτείς στις επιτυχίες. Όταν αγαπάς τα παιδιά σου είσαι παρών σε όλα μέχρι να βρεθεί η χρυσή τομή. Μέχρι να συναντηθείτε κάπου στη μέση.
Γιατί αν υπάρχει αγάπη, υπάρχουν λύσεις, γεφυρώνονται χάσματα και χτίζουμε πάλι απ’ την αρχή. Γιατί αυτό είναι οι γονείς η αρχή μας, η πρώτη αγάπη. Αυτή που πάντα θα ζητάμε, πάντα θα μας λείπει και που όσο τους έχουμε στη ζωή έχουμε πάντα την ευκαιρία/την ελπίδα να τα καταφέρουμε.
Διάβασε επίσης:
