Ζητήσαμε από τις παρακάτω υπέροχες μαμάδες να μοιραστούν μαζί μας τι μάθημα πήραν από τη μητρότητα.
Η γιορτή της μητέρα είναι μία ακόμα ευκαιρία να γιορτάσουμε το να είσαι γυναίκα, να γίνεσαι μητέρα και τελικά να τα βγάζεις πέρα με όοολα αυτά.
Το να είσαι μαμά μεταξύ άλλων πολλών πραγμάτων σημαίνει πως είσαι κορίτσι, πως μπορείς να χρειαστεί να πιέσεις λίγο παραπάνω κάθε φορά τον εαυτό σου, πως καταφέρνεις πράγματα που είναι αδύνατα και πως τελικά παρουσιάζεις την καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου.
Oλίβια Γαβρίλη
“Έχεις μια δεύτερη ευκαιρία να πιάσεις τη ζωή από την αρχή”
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Όταν αποκτάς παιδιά, έχεις μια δεύτερη ευκαιρία να πιάσεις τη ζωή από την αρχή. Αρκεί να πέσεις στο ύψος τους και να δεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια τους. Αρκεί να κόψεις μερικές βόλτες φορώντας τα παπούτσια τους. Το έχω πει και το έχω γράψει πολλές φορές: για εμένα τα παιδιά μου είναι οι σπουδαιότεροι δάσκαλοι που είχα ποτέ. Και αυτά είναι μόνο λίγα από όσα μου έχουν μάθει από τη μέρα που ρίζωσε το πρώτο μου παιδί στην κοιλιά μου σχεδόν 10 χρόνια πριν:
- Την πρώτη μέρα στο μαιευτήριο, καθώς ένας υπέροχος χειμωνιάτικος ήλιος έλουζε το πρόσωπο της κόρης μου που κοιμόταν ήρεμη στην αγκαλιά μου, ξέσπασα σε κλάματα. Μπήκα επιτέλους στη θέση της μητέρας μου και τρόμαξα στην σκέψη του πόση ευθύνη έφερε τελικά για εμένα όλα αυτά τα χρόνια. Ευθύνη που πλέον είχα και εγώ για έναν άλλο άνθρωπο. Κάπως έτσι έμαθα τι θα πει “Θα γίνεις μάνα και θα καταλάβεις”
- Χάρη στα παιδιά μου έμαθα πόσο μαγικό και σπουδαίο πλάσμα είναι η γυναίκα. Το σώμα της γυναίκας φτιάχνει ανθρώπους. Και αφού τους γεννήσει, φτιάχνει τροφή για να τους ζήσει. Έμαθα επιτέλους να το σέβομαι περισσότερο από πριν.
- Το ένα μου παιδί άργησε να περπατήσει, άργησε να μιλήσει, γενικά έμοιαζε να τα κάνει όλα “αργά”, με το δικό του ρυθμό. Μου δίδαξε την αξία της υπομονής, αλλά και να μην βιάζομαι να βγάζω συμπεράσματα. Το “χελωνάκι” μου που τόσο αγχωνόμουν μήπως μένει πάντα πίσω, πλέον τρέχει με χίλια και άντε να το πιάσεις!
- Έμαθα πως ακόμα και οι άνθρωποι που γεννιούνται από την ίδια μήτρα, μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους: να έχουν άλλα γούστα, άλλες κλίσεις, άλλα ταλέντα και άλλα “χούγια”. Άλλο ταμπεραμέντο κι άλλο στιλ. Αν όμως λάβουν τα ίδια εφόδια, θα έχουν κατά πάσα πιθανότητα και πολλές κοινές αρετές, όπως είναι η ευγένεια, η κατανόηση, η καλοσύνη.
- Χάρη στα παιδιά μου έμαθα πως όταν γεννιόμαστε έχουμε όλοι μας μια ψυχή σαν λευκό καμβά. Όλοι το ίδιο “καθαροί” είμαστε την ώρα που παίρνουμε την πρώτη μας ανάσα και ας έχουμε διαφορετικά χαρακτηριστικά. Και μετά ο κόσμος, η οικογένεια, το σχολείο, οι άνθρωποι, όλοι αρχίζουν και βάζουν τις πινελιές τους. Και έτσι σιγά σιγά διαμορφώνεται αυτό που αποκαλούμε χαρακτήρας. Με ηρεμεί πολλές φορές αυτή η σκέψη: πως κανείς δεν γεννιέται “κακός”. Η ζωή ίσως τον κάνει. Και έτσι θυμάμαι να έχω κατανόηση. Και ας μοιάζει κάποιες φορές αδύνατο.
- Έμαθα πως η αγάπη μιας μάνας δεν μοιράζεται, αλλά πολλαπλασιάζεται. Είναι απίστευτο πώς μπορεί η καρδιά σου να χτυπά ακριβώς το ίδιο για κάθε ένα από τα παιδιά σου.
- Τα παιδιά μου έμαθαν πως αν θέλω να βοηθήσω τους άλλους να νιώθουν καλά, πρέπει να φροντίσω για αρχή να είμαι εγώ η ίδια καλά. Το λένε άλλωστε και πριν από κάθε πτήση: σε περίπτωση που χρειαστεί να φορέσουν οι επιβάτες μάσκες οξυγόνου, πρέπει πρώτα να φορέσουν στον εαυτό τους και μετά στα παιδιά τους.
- Έμαθα πως η αγάπη ενός παιδιού είναι ό,τι αγνότερο υπάρχει και είναι κάτι που το έχουμε ακόμα και οι μεγάλοι ακόμα κάπου κρυμμένο μέσα μας και που αν το συνδυάσουμε με τη σοφία που μόνο ο χρόνος φέρνει, μπορούμε να ζήσουμε πια ελεύθερα.
- Έμαθα πως η ευτυχία δεν μετριέται με αγαθά ή χρήματα. Είναι η αγάπη, η ισορροπία, η ηρεμία που θρέφουν την ψυχή των ανθρώπων. Των μικρών και των μεγάλων.
- Η γέννηση του τρίτου μου παιδιού μού έμαθε πως μέσα από τις μεγαλύτερες δυσκολίες μπορούν να γεννηθούν οι μεγαλύτερες ευτυχίες. «But without the dark, we’d never see the stars»
Και τέλος, τα παιδιά μου μού έμαθαν πως ίσως δεν έχει νόημα να ψάχνω για την απόλυτη τελειότητα στη ζωή. Ίσως η τελειότητα κρύβεται απλά στην κάθε μας μέρα. Το ότι ξυπνάω και είμαι για άλλη μια μέρα ζωντανή. Το ότι μεγαλώνω τρία παιδιά, ακούω τα χαχανητά τους, απολαμβάνω τα φιλιά τους, τα βλέπω μήνα με το μήνα να ψηλώνουν, να διαμορφώνουν την προσωπικότητά τους, να ανοίγουν σιγά σιγά φτερά. Το ότι δίνω και παίρνω τόση αγάπη. Νομίζω πως τελικά αυτή είναι η απόλυτη τελειότητα. Τουλάχιστον για εμένα.
Κατερίνα Γιογάκη
“Ναι, οι μαμάδες ΜΑΣ είχαν δίκιο τελικά”
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Όταν γίνεσαι γονιός, η ζωή αλλάζει. Αν την αφήσεις να αλλάξει ερήμην σου, τότε θα δυσκολευτείς. Αν όμως, παρόλο που η ζωή αλλάξει, γίνεις ακόμη περισσότερο ο εαυτός σου, τότε έχεις κερδίσει μια οικογενειακή ζωή με πολλές ευτυχισμένες στιγμές. Η μητρότητα ΜΑΣ δίδαξε πώς μπορείς να είσαι ευαίσθητος αλλά ταυτόχρονα αναίσθητος, πώς ενώ είσαι κουρασμένος οι αντοχές σου να είναι αμείωτες, πώς να είσαι υπομονετικός αλλά και ανυπόμονος την ίδια στιγμή, πως ενώ έχεις άπειρες ανησυχίες η καρδιά και το μυαλό σου να είναι γεμάτα ελπίδα. Και τέλος ΜΑΣ δίδαξε, πως, ναι, οι μαμάδες ΜΑΣ είχαν δίκιο τελικά.
Ρούλα Ρέβη
”Έμαθα να είμαι εγώ, η κάθε στιγμή να έχει ουσία και υπόσταση”
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
‘Οταν δεν ήμουν… μαμά: Ήμουν ανυπόμονη, έβαζα εύκολα τις φωνές, ξεχνούσα οτι ήταν Κυριακή, μισούσα τις Κυριακές. Όλα γύριζαν γύρω απο το εγώ μου και πνιγόμουν σε μια κουτάλια νερό, το σπίτι μου δεν μύριζε όμορφα φαγητά και ήταν πάντα τόσο βαρετά μίνιμαλ, δεν αγόραζα λουλούδια σε κάθε ευκαιρία. Έβαζα τη δουλειά μου πάνω απο όλα και έχανα τις γιορτές των φίλων και των συγγενών μου. Συγνώμη μαμά που δεν σε έβλεπα συχνότερα, που δεν σου τηλεφωνούσα έτσι για να πούμε βλακείες ενώ εσύ περίμενες. Ζητώ συγνώμη που δεν πρόσεχα την υγειά μου και δεν φρόντιζα τον εαυτό μου,που η ματαιοδοξία συχνά ήταν σύντροφος μου σε ένα ανούσιο ταξίδι χωρίς συνείδηση. Συγνώμη για τα πρωινά που σηκωνόμουν χωρίς χαμόγελα και έτρεχα στο άγνωστο. Ζητάω συγνώμη σε όσους έζησαν μαζί μου πριν γίνω μητέρα, άλλα αλήθεια σας έχω ξεχάσει, ίσως ήμουν μια άλλη και όχι εγώ.
Τίποτα μα τίποτα ακόμα και τις πιο δύσκολες μέρες δεν μπορεί να κλονίσει την αληθινή αγάπη που νοιώθω στην καρδιά μου για τα παιδιά μου, για τη ζωή μας, για τα όνειρα μας. Έμαθα να είμαι εγώ, η κάθε στιγμή να έχει ουσία και υπόσταση. Είστε και θα είστε για πάντα το ωραιότερο μου ταξίδι. Η μαμά.
Αγγελική Αργύρη
“Αλλάζεις σαν άνθρωπος”
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Από το κεφάλαιο μητρότητα, τα μαθήματα που παίρνεις δεν είναι ένα και δύο. Δεν είναι καν 5 ή 10. Δεν μετριούνται στα 2 χέρια, στα 10 δάχτυλα. Όλο από μόνο του είναι ένα τεράστιο μάθημα!
Τι να πρωτοσκεφτώ; Την εγκυμοσύνη; Το να καταφέρεις να σε περιμένουν μετά τις 40 εβδομάδες αντιμετωπίζοντας σε, σαν ωρολογιακή βόμβα; Η γέννα; Η καισαρική; Οι πόνοι; Ο θηλασμός; Τα ξενύχτια; Η δεύτερη εγκυμοσύνη; (στο καπάκι), Η δεύτερη γέννα; Ο φυσιολογικός τοκετός; Οι πόνοι;
Αλλάζεις σαν άνθρωπος από τη στιγμή που αντικρίσεις εκείνο το (+) στο τεστ. Αλλάζει όλο σου το σκεπτικό, όλη σου η κοσμοθεωρία! Και η καινούρια πραγματικότητα, αν και τριπλά απαιτητική (ένα δίχρονο παιδάκι, ένα νεογέννητο, ο άντρας σου, μια επιχείρηση, το σπίτι..), είναι μαζοχιστικά γλυκιά!
Νιώθεις ταλέντο στο τσίρκο Medrano με τέτοια ακροβασία ανάμεσα στους τόσους ρόλους! Μόνο που το κοινό, αντί να είναι έτοιμο να σε χειροκροτήσει, είναι έτοιμο να σε κατασπαράξει!
Άρα, ένα μεγάλο μάθημα σου μένει στο τέλος της ημέρας. Η απέραντη αντοχή και υπομονή που πρέπει να διαθέτεις στην καθημερινότητα σου, που μόνο μέσα από την αγάπη και την αποδοχή της καινούριας κατάστασης καταφέρνεις να αποκτήσεις. Όπλισε τον εαυτό σου με αυτές τις αρετές και μην ακούς κανέναν! Η διαδρομή αξίζει!
Παυλίνα Κωνσταντάρα
“Αλλη πίστα”
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
“Αλλη πίστα”. Από όλα όσα έχω ακούσει στα λίγα χρόνια που είμαι μαμά, αυτό είναι το πιο αντιπροσωπευτικό. Άλλη πίστα, τέλος. Στην αρχή αναρωτιόμουν γι αυτή την Παγκόσμια συνωμοσία των ανθρώπων που έχουν παιδιά, που δε λένε πόσο δύσκολα είναι όλα. Ποιος άραγε την αποφάσισε και ποιος την ελέγχει; Χάος, reset. Εγώ θα σας τα πω. Ότι ξέρατε ξεχάστε το. Τι θέλεις να κάνεις σήμερα; Δεν έχει καμία σημασία. Πλέον, ο πρωταγωνιστής του έργου δεν είσαι εσύ. Και επιστροφές δεν δεχόμαστε. Μέσα από αυτό το χάος και τον προσωπικό πανικό έρχονται μαγικά οι στιγμές που σε κάνουν να καταλάβεις γιατί η γονεϊκότητα είναι το ωραιότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί.
- Η απόλυτη προτεραιότητα: εκείνος.
- Η καθαρή του ματιά : στις λέξεις, τις έννοιες και τις εικόνες. Όλα αυτά που είχαν ανακατευτεί με μνήμες, εμπειρίες, ξανακαθαρίζουν. Όταν λες κόκκινο πάει ξανά το μυαλό σου σε μια ζουμερή φράουλα και όταν λέει μαζί εννοεί για πάντα.
- Διαπραγμάτευση: σε όλα, κάθε στιγμή. Βάλε το μυαλό σου να δουλέψει, μην τεμπελιάζεις. Για να βρεις το σωστό επιχείρημα για να τον πείσεις γιατί δεν πρέπει να κοιμηθεί με το σκουφί κολύμβησης που μοιάζει με καρχαρία. (αλήθεια, γιατί να μην πρέπει; )
- Συγκίνηση στο φουλ: κάθε τι που καταφέρνει, κάθε τι που μαθαίνει, κάθε όμορφο πράγμα που λέει, σου τρέχουν δάκρυα που δεν μπορείς με τίποτα να κρατήσεις.
- Καλύτερος άνθρωπος: Αναμφισβήτητα. Προσπαθείς να είσαι πιο καλός, πιο ήρεμος, πιο δίκαιος. Γιατί κάπου στην πορεία συνειδητοποιείς ότι , ότι κι αν λες, το παιδί αντιγράφει αυτό που είσαι.
Οπότε θα πω με σιγουριά ότι το σημαντικότερο μάθημα που μου έδωσε ο Στέφανος είναι ότι τελικά «… είναι ωραία να σαι καρχαρίας».
