Ήταν Ιούνιος και αποβιβαστήκαμε νωρίς το πρωί στο λιμάνι της Μήλου που ονομάζεται Αδάμας. Νοικιάσαμε ένα μηχανάκι και τρέξαμε να φάμε καρπουζόπιτα. Καρπούζι, μέλι, κανέλα και σουσάμι. Λιτή, καλοκαιρινή και εθιστική.
Οδηγήσαμε ως το Σαρακήνικο. Ονομάστηκε έτσι καθώς το χρησιμοποιούσαν ως ορμητήριο οι Σαρακηνοί πειρατές και έχει θέα στην Σίφνο και την Κίμωλο. Το τοπίο απόκοσμο και ειδυλλιακό. Κατάλευκα λεία ηφαιστιογενή βράχια, τα οποία διεισδύουν σε κρυστάλλινα νερά και δημιουργούν μία έντονη αντανάκλαση φωτός που κανείς θαρρεί πως βρίσκεται στη σελήνη. Μπορεί κάποιος να το απολαύσει όταν δεν πνέουν βόρειοι άνεμοι καθώς και το βράδυ ιδίως όταν έχει πανσέληνο όπου η έντονη αντανάκλαση του φεγγαριού στα βράχια δημιουργεί ένα αξέχαστο τοπίο.
Η Μήλος είναι ένα μωσαϊκό υλικών και τοπίων, μια παλέτα χρωμάτων, μία ανάμειξη λάβας, πετρωμάτων, τιρκουάζ νερών και ασημόχρυσης άμμου.
Η Πλάκα είναι η πρωτεύουσα του νησιού, με κυκλαδίτικα χρώματα, γάτες, γεράνια ψηφιδωτά, σοκάκια και το ενετικό κάστρο του 13ου αιώνα να στέκει επιβλητικό. Εδώ υπάρχει. λαογραφικό και αρχαιολογικό μουσείο. Για εμένα ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου κατέχει το Μουσείο Άμμου. Ο ιδιοκτήτης έχει μαζέψει άμμο από όλα τα μέρη του κόσμου και την εκθέτει μέσα στο εργαστήριό του, στο οποίο φτιάχνει έργα τέχνης από αυτή. Εκεί είδα άμμο σε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου και έριξα φως με έναν φακό σε μια λευκή άμμο από κάποιο εξωτικό μέρος. Αμέσως άρχισε να φωσφορίζει. Σαν να μπλέχτηκαν ανάμεσα στους κόκκους της, χιλιάδες πυγολαμπίδες.
Το ηλιοβασίλεμα εδώ κόβει την ανάσα. Τα απόλυτα σποτ για να την πλήρη απόλαυση της εμπειρίας αυτής, είναι η Ουτοπία και η Παναγία η Κορφιάτισσα. Εμείς επιλέξαμε την Ουτοπία πίνοντας κοκτέιλ.
Η Μήλος ενδείκνυται για σαφάρι παραλιών. Μόνο που τα πάντα εδώ συμβαίνουν ήρεμα και ήσυχα χωρίς απρόσμενες τυμπανοκρουσίες. Εδώ υπάρχουν πάνω από 70 παραλίες για να ανακαλύψουμε. Στη Νότια πλευρά είναι το εξωτικό Τσιγκράδο, η Φυριπλάκα και ο Γέρακας. Το πολυφωτογραφημένο Κλέφτικο, οι Αρκούδες, η Συκιά, το Βάνι και τα Αγκάθια βρίσκονται στο βορειοδυτικό μέρος του νησιού. Το Παλαιοχώρι είναι ένας καμβάς εξπρεσιονισμού, όπου τα βράχια βαμμένα κόκκινα, κίτρινα, καφέ και γκρίζα, μοιάζουν σαν κάποιος καλλιτέχνης να έριξε πάνω τους κουβάδες με χρώματα που είχαν περισσέψε. Στα παλιά θειωρυχεία του νησιού η παραλία είναι εκπληκτική, καθώς το θειάφι με την σκουριά δημιουργούν υπέροχα χρώματα και τα μισογκρεμισμένα κτήρια μαρτυρούν την σύγχρονη ιστορία του νησιού και τις δόξες των θειωρυχείων του 1930. Η Αγία Κυριακή, η Ψαροβολάδα και ο Γέροντας με την άγρια ομορφιά είναι λίγες μόνο από τις πανέμορφες παραλίες που απλόχερα σου προσφέρει η ωραία των Κυκλάδων.
Το Κλίμα, είναι ένα παραδοσιακό ψαροχώρι, όπου σε πάει πίσω στην δεκαετία του ΄50
Τα «σύρματα» είναι πολύχρωμα παλιά σπιτάκια τα οποία έφτιαχναν οι ψαράδες, για να βάζουν τις βάρκες τους τον χειμώνα. Είναι εξαιρετικά δείγματα λαϊκής αρχιτεκτονικής και συναντώνται μόνο εδώ και στην διπλανή Κίμωλο.
Οι καλοκαιρινές μέρες κυλούσαν στην κοσμοπολίτισσα Μήλο, γεμάτες τοπικές νοστιμιές, βραδινές εξόδους αρμύρα και γεύση αντηλιακού. Μια μέρα πριν την αναχώρηση μας, αγοράσαμε εισιτήριο για εκδρομή με ιστιοπλοϊκό για να περιηγηθούμε στις κρυφές παραλίες όπου κρύβονταν οι πειρατές. Ο Τζιοβάνι ήταν Ελληνοϊταλός με αρκετή τρέλα και αγάπη για τη θάλασσα και τη δουλειά του. Μας ξενάγησε σε απάτητες αμμουδιές και σε καταγάλανα νερά, έκανε μικρές στάσεις για κολύμπι και δεν μας άφησε να πεινάσουμε. Τοστάκια, μπισκότα, αναψυκτικά και μπύρες μοιράζονταν μεταξύ των Ιταλών, των Ελλήνων και των Βραζιλιάνων που ξεροψήνονταν από την αρμύρα και τον καυτό ήλιο.
Η μεγάλη στάση έγινε στο Κλέφτικο. Ένα μέρος απαράμιλλης γοητείας και ορμητήριο πειρατών. Λευκά βράχια, σπηλιές και κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά συνθέτουν το τοπίο. Ο Τζιοβάνι μας έδωσε βατραχοπέδιλα και μάσκες και κάναμε κατάδυση σε σπηλιές με πανέμορφο βυθό. Όταν τελειώσαμε είχε έτοιμη γαριδομακαρονάδα και χωριάτικη.
Γυρίσαμε το απόγευμα με τον ήλιο να δύει και τον άνεμο να δημιουργεί τις συνθήκες για τη γέννηση μιας άλλης Αφροδίτης.
