Φόρεμα κοντό εμπριμέ. Κοιτάζω ρούχα σε online κατάστημα. Σκέφτομαι πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση αν δεν υπήρχε αυτή η ευκολία: Να «υπάρχουμε» σε ένα χώρο ή σε μια σχέση χωρίς να βρισκόμαστε με το κορμί και το μυαλό μας εκεί. Εγώ τώρα κοιτάζω τη βιτρίνα ενός καταστήματος, μπορώ όμως να «βρίσκομαι» και με τις φίλες μου και να πίνουμε καφέ με video chat, όντας χιλιόμετρα μακριά η μία από την άλλη.
Μου φαίνεται περίεργο που μπορώ να το κάνω αυτό στα δύο χιλιάδες μέτρα μιας βουνοκορφής κι ακόμα πιο περίεργο μου φαίνεται που το κάνουν όλοι.
Κάποτε η μαμά μου έστελνε γράμματα με επικεφαλίδα «Αγαπημένοι μου γονείς» για να φτάσουν στον προορισμό τους σε μία εβδομάδα – ίσως περισσότερο τους χειμερινούς μήνες. Τη δεκαετία του ‘70 δεν είχαν όλοι τηλέφωνο. Έπρεπε να επισκεφτείς κάποιον κοντινό σου που είχε τηλεφωνική συσκευή για να τη χρησιμοποιήσεις και να επικοινωνήσεις με τους δικούς σου ανθρώπους. Σήμερα έχουμε τη δυνατότητα, όχι μόνο να επικοινωνούμε αλλά και να συνεργαζόμαστε μεταξύ μας. Ανθρωποι από διαφορετικούς τόπους και κουλτούρες, με σκοπό την τηλεκπαίδευση ή την τηλεργασία. Μελετάμε μαζί, ολοκληρώνουμε εργασίες μαζί, αστειευόμαστε μαζί, εργαζόμαστε μαζί. Κι ας μην είμαστε ακριβώς «μαζί». Αυτό το «μαζί» έχει και απολαβές για μας: Πληρωνόμαστε, επιδιώκουμε να βελτιώσουμε το μορφωτικό μας επίπεδο αλλά και τις επαγγελματικές μας προοπτικές.
Το «μαζί» μας κάνει και καλύτερους συνεργάτες. Η απόσταση εξομαλύνει την πίεση και το άγχος στο περιβάλλον εργασίας και τονώνει τη δημιουργικότητα και τη διάθεση για συνεργασία.
Γενικά το «μακριά» ωφελεί τους ανθρώπους. Κάποιοι το επιδιώκουν για έναν έρωτα, κάποιοι εξαιτίας της δουλειάς τους και κάποιοι για την ανεξαρτησία τους. Και κάπως έτσι, κάποιος φεύγει για ένα χωριό ή μια μεγαλούπολη και ξεκινάει το «μακριά, μαζί». Το «μακριά» σε κρατάει ξύπνιο, το «μακριά» είναι επιβίωση. Κάποιοι το λαχταρούν αυτό: Να δουν πόση αντοχή έχουν, πόσο μπορούν ν’ αντέξουν σε απόσταση από τον άλλο, να μετρήσουν τον εαυτό τους, να κρατήσουν το «μαζί». Αυτοί είναι οι «επιζώντες». Και δουλεύουν πάντοτε ομαδικά γιατί ξέρουν πως η επιβίωση εξαρτάται από τη συνεργασία. Κάποιος μου είχε πει ή είχα διαβάσει πως οι σχέσεις είναι σαν δικάβαλο σε μηχανάκι: Πρέπει αυτός που είναι πίσω ν’ ακολουθεί την κίνηση εκείνου που είναι μπροστά αλλιώς χάνεται ο έλεγχος. Και άλλοτε θα πέσουμε, άλλοτε θα πηγαίνουμε πιο αργά, άλλοτε εκείνος που είναι μπροστά θα κουράζεται κι άλλοτε ο πίσω θα φοβάται και θα νιώθει άβολα. Και είναι κι εκείνες οι φορές που στο μηχανάκι θα είναι ο καθένας μόνος του.
Επειδή έτσι συμβαίνει καμιά φορά ή επειδή κάποιοι απλά δεν είναι για δικάβαλα. Γουστάρουν να τρέχουν μόνοι τους.
Εκεί, όταν σου πάρει το μηχανάκι και φύγει (που αν δε σου ‘χει τύχει, δε ξέρεις τι ήττα είναι) τα πράγματα είναι δύσκολα. Για να στο εξηγήσω, αν ήσασταν σε αεροπλάνο που πέφτει, το αμόρε σου θα είχε πάρει το μοναδικό αλεξίπτωτο. Αν ήσασταν στον Τιτανικό θα καθόταν εκείνος στη τάβλα της Κέιτ Γουίνσλετ στη μέση του ωκεανού κι εσύ στα παγωμένα νερά. Γι’ αυτό, δε ξέρω, πρέπει απ’ την αρχή, πριν το «μακριά» να μιλήσετε για εκείνο το μηχανάκι. Ότι θα το μοιράζεστε, ότι θα είναι και των δυο σας. Να συνεννοηθείτε ότι θα το προσέχετε. Αλλιώς, κρίμα. Κρίμα και για τ’ άλλα μηχανάκια. Όλοι στον ίδιο δρόμο είμαστε.
Και πρέπει να σταματάτε και κάπου κάπου να βοηθάτε κι άλλους. Βοηθάει. Βοηθάει να είμαστε όλοι μαζί όταν βρισκόμαστε μακριά. Ίσως το «μαζί» να μην είναι δικάβαλο τελικά αλλά τρικάβαλο και όσο πάει. Σαν κάτι φωτογραφίες από το Πακιστάν με ολόκληρες οικογένειες πάνω σε ένα μηχανάκι που τις βλέπουμε και μας φαίνονται αστείες. Αυτή είναι η πεμπτουσία του «μαζί». Φτάνει να ξέρουμε όλοι που βρισκόμαστε και να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο. Ατυχήματα θα συμβαίνουν πάντα. Θα ζήσουμε.
Από το παράθυρο ακούγεται ένας πωλητής με το «κασετόφωνο». Φορέματα εμπριμέ. Όλοι στον ίδιο δρόμο είμαστε.
