Αν υποθέσουμε πως ανήκεις σε αυτό το εκνευριστικό είδος τυχερής γυναίκας που δεν έχει φάει ποτέ χυλόπιτα, κάνε σε παρακαλώ skip σε αυτό το άρθρο. Και σταμάτα να γελάς χαιρέκακα σε μας που δεν μας χαμογελάει συχνά η τύχη και τρώμε τα μούτρα μας και κάτι παραπάνω.
Γενικότερα να ξέρεις οι χυλόπιτες διδάσκουν. Μπορεί να καταλήγεις μόνη και αβοήθητη ή πεσμένη στα πατώματα να αναρωτιέσαι/καταριέσαι και να λυσσάς. Αλλά όταν σηκωθείς θα είσαι μια γκουρού στο θέμα σχέσεις. Πρώτα όμως πρώτα θα σου βγει η ψυχή απ’ το δάκρυ, τη φρίκη, το κλάμα.
Τις περισσότερες φορές δεν ξέρεις αν κλαις από στενοχώρια ή από εγωισμό. Και αυτό εδώ είναι το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις όταν τρως χυλόπιτα. Δεν ξέρεις αν κλαις γιατί τον γούσταρες ή γιατί σε μειώνει το γεγονός πως δε σε θέλει. Κακά τα ψέματα η χυλόπιτα κινείται ανάμεσα στα πλαίσια του εγωισμού, της στενοχώριας και της χαμένης προσδοκίας. Όμως όλα αυτά είναι συμπεράσματα στα οποία θα καταλήξεις μετά το τέλος του γεύματος. Στη χώνεψη όταν πια το ανθρακούχο θα κάνει τη δουλειά του και θα είσαι έτοιμη να προχωρήσεις παρακάτω.
Η δική μου πιο πρόσφατη χυλόπιτα ήταν από αυτές τις αμήχανες που σου βγάζουν τη ψυχή. Ήταν συνώνυμη μιας και καλά φιλικής παγίδας από εκείνες που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν ο άλλος σε θέλει ερωτικά ή σε βλέπει σαν το φίλο του το Βρασίδα.
Δεν θα σου πω πολλά για το χρονικό της φιλίας αρκεί να μάθεις την κατάληξη. Γιατί η σωστή χυλόπιτα σερβίρεται απόγευμα σε πισίνα υπό τους ήχους του sin boy (ένας ακόμη λόγος να μισήσω αυτό το «τραγούδι). Κολυμπάς με τον wanna be something και πάνω στην ωραία τη συζήτηση που σε ψιλοακουμπάει στον ώμο και σε κοιτάζει σα χαζοχαρούμενο σου αναπτύσσει το στυλ γυναίκας που του αρέσει.
«Μου αρέσουν οι πολύ ψηλές, skinny γυναίκες τύπου Kate Moss». Οκ, αφήστε να πνιγώ στην πισίνα, ρίξτε μέσα όλο το χλώριο του κόσμου και ξεχάστε με εδώ μέχρι να βγάλω λέπια. Πάλι Kate Moss δε θα γίνω γιατί όπως και να το κάνουμε Kate γεννιέσαι δε γίνεσαι. Και προς Θεού δεν είναι η ώρα να κάνουμε αναφορές για το πόσο συμφιλιωμένη είμαι με την εικόνα μου.
Αλλά το θέμα μας είναι η χυλόπιτα που ήρθε από κάποιον που όπως έλεγα στη κολλητή μου «Κανονικά θα έπρεπε να κάνει το σταυρό του που τον πρόσεξα». Όχι δεν είχε κάτι άσχημο πάνω του ο άνθρωπος απλά δεν ήταν στην πραγματικότητα ούτε του δικού μου γούστου. Απλά είχε κάτι (άγνωστο τι) που με τράβηξε. Μπορεί να ήταν και η σιγουριά που συχνά μας πιάνει όταν νιώθουμε πως είμαστε αρκετά καλύτερες από τον άλλο. Ένα συναίσθημα που μοιάζει με σιγουράκι του στυλ «Αυτόν τον έχω. Είναι για μένα».
Η συχνή έπαρση που καταλήγει σε συχνή φρίκη όταν δεν παίρνεις αυτό που θέλεις. Άραγε τελικά το ήθελα τόσο πολύ ή μήπως ήταν ένα καπρίτσιο;
Ξέρεις από αυτά που σου περνούν γρήγορα μόλις ο άλλος σου δείξει λίγο περισσότερο ενδιαφέρον. Μεταξύ μας για να είμαι ειλικρινής τον τύπο τον ήξερα κάτι περισσότερο από 4 χρόνια. Τώρα γιατί ξαφνικά τον πρόσεξα φέτος είναι απορίας άξιο. Όπως ήταν και για τις φίλες μου που στοιχημάτιζαν ότι παραήταν εναλλακτικός για μένα. Ίσως και γι’ αυτό με πείραξε τόσο το άκυρο.
Όταν αποφασίζεις να δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό, πιο νορμάλ, πιο safe και ρίχνεις τα standards σου. Ναι τότε η χυλόπιτα πονάει πιο πολύ.
Γιατί όλοι είχαν συνηθίσει το γούστο μου στο αντρικό φύλο να είναι συνώνυμο κάποιου casting για ανερχόμενα μοντέλα ή μεταγραφική περίοδο στο μπάσκετ. Πώς ξαφνικά κοιτούσα και δεχόμουν να με ακυρώνει ένας τύπος που απείχε έτη φωτός από το δικό μου κόσμο; Είναι γερό τσάκισμα (αλλά και συμπέρασμα) να τολμάς το κάτι διαφορετικό που θα σε κάνει χαρούμενη – ήρεμη και να ανακαλύπτεις πως δεν είναι για σένα.
Απ’ την άλλη βέβαια «Καλύτερα τώρα παρά μετά»
Καλύτερα να ξέρεις από την αρχή πριν φτιάξεις τα πολλά σενάρια ότι ο τύπος είτε ακούσει Metalica ή Pink Floyd μαζί σου σε συναυλία δε θα πάει ποτέ. Γιατί τον ψήνει να βλέπει τους Άγγελους της Victoria’s Secret ή σε πιο γήινη εκδοχή την κοπέλα που κολυμπάει στη διπλανή διαδρομή και μοιάζει να έχει ξεχάσει να φάει τα τελευταία τρία χρόνια.
Κάπως έτσι καταλήγεις πως απλά «Γλίτωσες χρόνο άχρηστου δράματος και έγνοιας»
Τα γνωστά τύπου ‘γιατί δε μου ζητάει να βγούμε;’ και ‘μήπως να του το προτείνω εγώ;’ και τα σχετικά. Τώρα ξέρεις πως δε χρειάζεται να προτείνεις τίποτα.
Και επίσης αρχίζει να μειώνεται σημαντικά το πόσο σε επηρεάζει η χυλόπιτα
Γιατί τι είναι μωρέ μια χυλόπιτα/ένα άκυρο/ένα δεν ενδιαφέρομαι; Τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από την προσπάθειά σου να βρεις και να διεκδικήσεις αυτό που σ’ αρέσει.
Οκ, δεν το πέτυχες μέχρι τώρα ή είχες μερικές αποτυχίες. Κάποια άτσαλα ταιριάσματα. Και τι σημαίνει αυτό δηλαδή; Σταματάμε έτσι απλά. Επειδή δεν βρήκες τα κατάλληλα μάτια που να κοιτάζουν στη δική σου κατεύθυνση. Ή απλά συνεχίζεις το δρόμο σου σταματώντας και χαζεύοντας τα πράγματα που σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον. Μέχρι την επόμενη στάση ή την επόμενη χυλόπιτα. Ποιος ξέρει;
