Στη σημερινή κοινωνία είναι λες και κανείς δεν παίρνει την αγάπη στα σοβαρά. Είτε μιλάμε για εκείνο το ζευγάρι που χώρισε και κατέληξε ξανά μαζί για πάνω από μία φορές, είτε για εκείνους τους “friends-with-benefits” που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ποια είναι η σχέση τους, είτε για τον γυναικά της περιοχής. Σε όλες τις περιπτώσεις έχουμε κάτι κοινό: την αγάπη και το πάθος, που παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή και στην κουλτούρα μας. Τι γίνεται όμως όταν κάποια αθεράπευτα ρομαντική ζει σε έναν κόσμο που κυριαρχεί το One-Night Stand;
Ως ένα αθεράπευτα ρομαντικό άτομο, το να ανήκω στην γενιά του “θα το κάνω για πλάκα” είναι αρκετά ενοχλητικό, ειδικά όταν ψάχνεις για κάτι πραγματικό. Είναι πολύ εύκολο μερικοί άνθρωποι να βάζουν ένα ψεύτικο προσωπείο και προσποιούνται ότι είναι κάποιοι άλλοι. Είμαι σίγουρη ότι κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε συναντήσει μία τέτοια περίπτωση. Κάποιος που το έπαιζε καλός αλλά είχε άλλα κίνητρα από πίσω. Το πιο λυπηρό είναι πως δύσκολα ξεχωρίζεις έναν τέτοιο άνθρωπο.
Είμαι αθεράπευτα ρομαντική.
Πάντα έβαζα τον εαυτό μου σε αυτήν την κατηγορία, ψάχνω απλά να βρω το άλλο μου μισό.
Απογοητεύτηκα αρκετές φορές, όπως όλοι μας, αλλά με το να είναι κανείς αθεράπευτα ρομαντικός δύσκολα ξεπερνάει τα “αν” και πάντα κάνει όνειρα για κάτι καινούργιο. Μπορεί ήδη η καρδιά να έχει αποφασίσει ότι θέλει κάποιον που απλά πήρε αυτό που ήθελε και έφυγε.
Για μένα, έχουν μεγάλη σημασία τα μικρά πράγματα. Είτε μιλάμε για λεπτομέρειες σε διάφορες καταστάσεις που πολλές φορές δεν λειτουργούν υπέρ μου. Μπορεί αυτές οι λεπτομέρειες να έχουν να κάνουν με μία έκφραση του προσώπου μου που εκείνος δεν έχει καταλάβει καν ότι έχει σχηματιστεί. Εκείνη η έκφραση που δείχνει ότι οι άμυνες έχουν πέσει.
Μου αρέσει ο τρόπος που βάζει τα κινητά μας πλάι-πλάι στο κομοδίνο, ώστε να είναι σε μία ευθεία.
Μου αρέσει όταν αφήνει τον εαυτό του ελεύθερο να γελάσει και το κάνει με την ψυχή του.
Μου αρέσουν πράγμα που μπορεί να με πληγώσουν.
Η αλήθεια όμως είναι πως δεν θα το άλλαζα για κανέναν αυτό. Δεν άλλαζα το γεγονός ότι ψάχνω για το κάτι παραπάνω σε μία κοινωνία που προσφέρει μόνο το κάτι λιγότερο.
Αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι εκείνο που εκτιμώ πιο πολύ. Ακόμα κι επενδύω περισσότερο σε αυτά και στο τέλος προκαλώ αυτόν τον “πόνο”, δεν θα άλλαζα αυτές τις λεπτομέρειες. Υπάρχει κάτι όμορφο σε αυτές, ακόμα κι αν η σύνδεση μεταξύ δύο ανθρώπων σταματάει εκεί.
Σίγουρα είναι δύσκολο. Αλλά πες μου κάτι που δεν είναι…
