Ξεκινάει χωρίς λέξεις και για τα πρώτα 12 λέπτα δεν ακούς τίποτα άλλο παρά μόνο τους ήχους της καθημερινότητας. Η πρώτη λέξη που θα ακούσεις είναι το “Kiss”, με αφορμή ένα T-Shirt με το λογότυπο του συγκροτήματος. Αυτές οι δύο φράσεις, λίγο πολύ εκφράζουν όλη την ατμόσφαιρα της ταινίας End of the Century.

Αν θες να ξέρεις τι περίπου να περιμένεις, καλό θα ήταν να έχεις δει την τριλογία “Before”, το Call Me By Your Name ή έστω το Weekend. Η ταινία End of the Century φαίνεται να έχει κάποιες επιρροές από όλα αυτά τα έργα που έχουν προηγηθεί, ωστόσο χαράζει πλέον την δική της πορεία. Είναι η πρώτη ταινία μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη Lucio Castro, και μπορούμε να πούμε ότι δεν θα μπορούσε να έχει κάνει καλύτερο ντεμπούτο.

Σε ένα μπαλκόνι της Βαρκελώνης, μετά από 2 αποτυχημένες προσπάθειες, ο Ocho και ο Javi γνωρίζονται. Όπως όλα δείχνουν όμως όχι για πρώτη φορά. Δεν θέλουμε να προδώσουμε πολλά για την πλοκή της ταινίας. Πρέπει να την αφήσεις να σε προβληματίσει μόνη της. Θα δεις flashbacks που μπορεί να μην τα εντοπίσεις αμέσως. Θα καταλάβεις ότι πολλές φορές το πεπρωμένο παίρνει το μέλλον σου στα χέρια του και δεν σου αφήνει πολλές επιλογές. Μην περιμένεις μια συγκεκριμένη χρονική σειρά των γεγονότων της ταινίας, ούτε τις σχέσεις αίτιο-αποτέλεσμα. Ακολούθα απλά τη ροή όπου σε πάει.

Το End of the Century είναι μία από τις LGBTQ+ ταινίες που έπρεπε να ειπωθεί και να ακουστεί από το κοινό της.

Σε πιο απλά μέρη της θα σε κάνει να νοσταλγήσεις ένα βράδυ που πέρασες σε μια ταράτσα πίνοντας κρασί με καλή συντροφιά. Ή έστω να σε παροτρύνει σε κάτι τέτοιο. Αργότερα όμως θα “σκάψει” πιο βαθιά και θα σε κάνει να αναρωτηθείς αν όλα αυτά που ζούμε είναι τυχαία ή πεπρωμένο που δεν αλλάζει ό,τι και αν κάνεις.

Ocho: Έχω μια περίεργη αίσθηση. Νιώθω ότι έχουμε ξανασυναντηθεί παλιότερα. Javi: Έχουμε ξανασυναντηθεί παλιότερα.

Σίγουρα όχι ένας κοινός διάλογος που θα περίμενες ανάμεσα σε δύο άντρες που φαινομενικά μόλις γνωρίστηκαν. Μέσα από σκηνές ρομαντισμού και μαγικού ρεαλισμού, τα πράγματα αρχίζουν να περιπλέκονται. Φαίνεται πως ο ισπανικός κινηματογράφος και οι δημιουργοί του είναι αρκετά εξοπλισμένοι με ιδέες ώστε να μπουν δυναμικά στο χώρο πια. Δεν είναι τυχαίο που ολοένα και περισσότερες ισπανικές παραγωγές βρίσκονται μπροστά μας και δίνουν έναν νέο ορισμό στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο.

Αν πάντως τύχει και δεις το End of the Century, μην προσπαθήσεις να το εκλογικεύσεις. Οι αναμνήσεις και τα φάσματα του χρόνου δεν είναι αποκυήματα της λογικής έτσι κι αλλιώς.

Featured Image: indiewire.com