Κάθε πρωί τον έβλεπα στον δρόμο όταν πήγαινα στη δουλειά. Την πρώτη φορά που τον συνάντησα, ήταν άψογα ντυμένος. Όχι ότι φορούσε κουστούμι, θα έλεγα ότι ήταν ένα στιλ πιο business casual. Αλλά είχε φροντίσει τα μαλλιά του, τα ρούχα του ήταν τέλεια πάνω του και φορούσε ακριβώς αυτό που ήθελε.

Την επόμενη μέρα μπόρεσα εύκολα να τον αναγνωρίσω και πάλι. Τα μαλλιά του ήταν χτενισμένα με τον ίδιο τρόπο. Κάθε φορά που τον έβλεπα ήταν τον ίδιο καλοντυμένος όσο και την προηγούμενη μέρα. Ακόμα κι αν συνδύαζε ίδια κομμάτια την ντουλάπας του, είχε διαφορετικά outfit.

Όσο παρατηρούσα το στιλ του κάθε μέρα, τόσο άρχισα να παρατηρώ και το δικό μου. Ήταν σαν καθρέφτης, μόνο που σε εμένα έβλεπα την έλλειψη του στιλ. Τις μέρες που φορούσα ρούχα που με έκαναν να νιώθω καλά, ένιωθα την αυτοπεποίθηση που ένιωθε και ο ίδιος. Είχα μπει σε έναν ολόδικό μου ανταγωνισμό. 

Παρακοιμόμουν, έχανα την αίσθηση του χρόνου και αφού είχα βδομάδες να βάλω πλυντήριο τα ρούχα μου δεν αντιπροσώπευαν τον χαρακτήρα μου. Αυτός όμως δεν άλλαζε ποτέ. Δεν μπορούσες να καταλάβεις ποιες ήταν οι “καλές” και ποιες οι “κακές” του μέρες. 

Μία βροχερή μέρα, βρήκα στη ντουλάπα μου ένα παλιό παλτό με κουκούλα και ξέθαψα κάτι παπούτσια που ήξερα ότι θα βραχούν τη στιγμή που θα τα βάλω. Ξεκάθαρα, κανείς δεν είναι καλοντυμένος τις βροχερές μέρες.

Εκείνος όμως ήταν και πάλι ντυμένος στην τρίχα. Απλώς κάτω από μία ομπρέλα

Κάποια άλλη μέρα παρατήρησα μόνο μία κόκκινη μύτη και άκουσα τον βήχα του. Ήταν άρρωστος, αλλά τα ρούχα του δεν το έδειχναν αυτό. Πάντα πίστευα πως όταν είσαι άρρωστος τα ρούχα σου πρέπει να φωνάζουν ότι δεν είσαι καλά. 

Από φθινόπωρο είχαμε κιόλας φτάσει στον χειμώνα, και όπως όλοι ξέρουν, δεν έχει σημασία η μόδα αλλά η άνεση. Ακόμα κι αν εγώ φορούσα τα αγαπημένα μου ψηλόμεσα παντελόνια ή κάποια χειμερινά φορέματα. Ένιωθα ωστόσο ατημέλητη όταν τα συνδύαζα με χοντρά πουλόβερ και μπότες. 

Κι όμως εκείνος πάλι έκανε τη διαφορά, παλτό, μπότες, γάντια και κασκόλ. Ό,τι κι αν γινόταν, ο καλοντυμένος αυτός άντρας ήταν πάντα στις καλές του. 

Φυσικά, κάθε φορά που το σκεφτόμουν είχα και μία δικαιολογία. Το στιλ είναι πιο εύκολο για τους άντρες, έλεγα. Τα πρωινά του δεν μπορεί να είναι τόσο γεμάτα όσο τα δικά μου. Δεν γίνεται να είναι ένας ονειροπόλος που χάνει την αίσθηση του χρόνου. 

Μετά από έναν χρόνο, ήξερα ότι αυτός ο ανταγωνισμός που ένιωθα ήταν έναν ένα δικό μου παιχνίδι που δεν θα κέρδιζα ποτέ

Στην προσπάθειά μου να ντυθώ καλύτερα, αγόραζα πιο ακριβά ρούχα. Έπαιρνα έμπνευση από fashion bloggers, έβλεπα φωτογραφίες στο Instagram και σκεφτόμουν πώς θα φαινόταν σε κάποια φωτογραφία. 

Όσο εγώ πάσχιζα, σε αυτόν έβγαινε φυσικά. Αν αφήσω στην άκρη τον ανταγωνισμό, αυτό που ξέρω είναι ότι στιλ σημαίνει να νιώθεις καλά με αυτά που φοράς. Όταν όμως στοχεύεις στο να είσαι πάντα ντυμένος/η στη τρίχα, αυτό σημαίνει ότι ξέρεις ποιος είσαι και το βγάζεις προς τα έξω. 

Ο καλοντυμένος αυτός άντρας ήξερε ήδη τι θα φορέσει μία βροχερή μέρα ή μία χιονισμένη μέρα. Δεν άφηνε τίποτα στην τύχη. 

Πλέον δεν τον συναντώ κάθε μέρα. Αλλά βλέπω την επιρροή του στην ντουλάπα μου. 

featured image: Throwback Magazine