Στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Όλοι επηρεαζόμαστε και όλοι επηρεάζουμε, όλοι εμπνεόμαστε και όλοι εμπνέουμε, ακόμη και εν αγνοία μας. Αυτές, είναι οι μεγαλύτερες εμπνεύσεις δεκατεσσάρων καλλιτεχνών, όπως τις μοιράστηκαν στο Another Mag.
Η Faye Wei Wei κάποιες φορές, όταν ζωγραφίζει, νιώθει πως λέει τα μυστικά της στον καμβά. Μυστικά που κανείς δε μπορεί να “ξεκλειδώσει”, και που δεν ήξερε καν ότι είχε. H Faye, βρίσκει κάτι κοινό στον καμβά και στην οθόνη. Αν δεν ήταν ζωγράφος, θα έκανε ταινίες. Όταν μιλάει για έμπνευση, μιλάει για τον σκηνοθέτη Wong Kar-wai και για την ταινία του “Happy Together”.
Η Honor Swinton Byrne είναι ηθοποιός και αυτό που την εμπνέει, είναι το συναίσθημα που της δημιουργεί το λευκό τριώροφο σπίτι της μητέρας της. Το φως, ο κήπος, το πρωινό ξύπνημα, όλα εκεί την κάνουν να νιώθει στο έπακρον, όλη την αγάπη που έχει γύρω της.
Η σχεδιάστρια Mowalola Ogunlesi, μεγαλώνοντας στη Νιγηρία χωρίς Ίντερνετ, η μόνη πηγή μουσικής αλλά και έμπνευσης, ήταν το MTV. Για εκείνη, το MTV, ήταν το μέσο για να γνωρίσει όλους τους καλλιτέχνες που την ενέπνευσαν και που της έμαθαν να ντύνεται για τον εαυτό της και όχι για τους άλλους.
Ο John Cassavetes και η Greta Rowlands, έχουν υπάρξει πηγή έμπνευσης για την Greta Bellamanica. Η Greta, είναι ποιήτρια, ηθοποιός και παραγωγός ταινιών. Ο Cassavetes και η Rowland μπήκαν τυχαία στη ζωή της μέσα από τις ταινίες τους, όμως το οικείο και συγχρόνως άγνωστο συναίσθημα που δημιούργησαν στη Greta, και αυτή η ρομαντική, δημιουργική δύναμη που ένιωσε την εντυπωσίασαν και την ακολούθησαν στα έργα της.
Για τη Flora Starkey, τη σχεδιάστρια των λουλουδιών, αρκούσε μία γνωριμία στα 18 της με τον Judy Blame, για να κερδίσει όλη την έμπνευση, το κουράγιο και την υποστήριξη που χρειαζόταν για να συνεχίσει να δουλεύει και να πειραματίζεται.
Από την άλλη, η Shona Heath εμπνέεται από τα ψεύτικα λουλούδια. Της αρέσουν επειδή δεν αρέσουν σε κανέναν άλλον, όλοι τα θεωρούν κιτς. Συνήθως, αυτά που την εντυπωσιάζουν, είναι αυτά που όλοι βρίσκουν απαίσια και φρικαλέα. Η ίδια, ως σχεδιάστρια σετ, τα χρησιμοποιεί σχεδόν παντού!
Για τον ηθοποιό Damson Idris, τα πράγματα είναι πιο συναισθηματικά. Η έμπνευση του είναι η μητέρα του, ή αλλιώς η βασίλισσά του. Αυτό που του έλεγε πάντα, είναι να μην ξεχάσει ποτέ από που προέρχεται.
Η αρχιτεκτόνισσα Farshid Moussavi, δηλώνει πως έμαθε πολλά από τους Γάλλους φιλοσόφους Gilles Deleuze και Félix Guattari. Ο Deleuze ειδικά, την βοήθησε να κάνει στην άκρη τα φύλα και τη διττότητα, να δει νέες πιθανότητες και να αποκτήσει άλλες οπτικές γωνίες. Η Farshid έχει τον δικό της τρόπο να αγκαλιάζει τη διαφορετικότητα, και χαίρεται που δεν ειδικεύεται σε ένα μόνο τύπο κτιρίων.
Η Bella Freud, για την ταινία Hideous Man, έραψε πάνω σε ένα πουλόβερ τη φράση “Ginsberg is God”. Το πουλόβερ έγινε ανάρπαστο, και η Bella συνέχισε να ράβει φράσεις πάνω σε ρούχα. Αυτή της όμως η κίνηση, δεν ήταν τυχαία. Θεωρεί τη γλώσσα το πιο δυνατό, σημαντικό και καθοριστικό πράγμα. Σύμφωνα με την ίδια, το παν δεν είναι η αγάπη, αλλά η γλώσσα που μεταφέρει και εκφράζει αυτή την αγάπη.
Για τη σχεδιάστρια κοσμημάτων Yoon Ahn, τα πράγματα είναι πιο απλά. Η έμπνευση έρχεται από τις γάτες της και τον χρόνο που περνάνε μαζί. Τις θεωρεί απλές, αγνές, θεραπευτικές, και νιώθει πως συντονίζονται πραγματικά με τα συναισθήματά της.
Η Christelle Kocher, στα 17 της ζούσε μόνη της στο Brixton, και οι εκθέσεις που έβλεπε την εκπαίδευσαν και τη διαμόρφωσαν. Το brand των ρούχων της θεωρείται γαλλικό, όμως η ίδια ξέρει πως η Αγγλία είναι αυτή που υπήρξε καθοριστική έμπνευση για τη δουλειά της.
Αυτό που βοηθάει τη Noémie Merlant στην υποκριτική, είναι το να παρατηρεί. Πιο συγκεκριμένα, όταν ξεκίνησε τις σπουδές της στο θέατρο, ξεκίνησε και να κρατά σημειώσεις. Η έμπνευση για εκείνη, βρίσκεται στις λεπτομέρειες.
Οι φίλοι της Klein, λένε πως τα live της θυμίζουν τις δουλειές του Stanley Okorie και αυτό, της αρέσει.Αφού έτσι, δηλώνεται ξεκάθαρα η έμπνευσή της. Λέει πως όλη της τη ζωή απορροφά τη μουσική του.
Τέλος, ο Paul Hamelime, μοντέλο, ηθοποιός και απόφοιτος του Central Saint Martins,, λέει πως προτιμούσε τον Baudelaire από τον Rimbaud, μέχρι που διάβασε Rimbaud και δε μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. Τον θεωρεί μέρος της συναισθηματικής του εκπαίδευσης και αναγνωρίζει το αντίκτυπό του στην περσόνα του. Άλλωστε, σύμφωνα με τον ίδιο, είμαστε ό,τι βλέπουμε, ό,τι διαβάζουμε, και ό,τι δημιουργούμε.
