Έχεις σκεφτεί ποτέ να μετακομίσεις σε μια άλλη χώρα; Σε ένα show του το 2014, ο κωμικός Dylan Moran είπε “Όλοι θέλουμε να φύγουμε. Νομίζουμε ότι θα βρούμε τον εαυτό μας κάπου αλλού. Έτσι παίρνουμε την μόνη αεροπορική που υπάρχει σε αυτό τον κόσμο, την Αεροπορική Εταιρεία Άρνηση και αρχίζουμε το ταξίδι μας“. Είναι άραγε το να ταξιδεύεις μια μορφή φυγής; Αν σου αρέσει να ταξιδεύεις, μπορεί να έχεις βιώσει το συναίσθημα ότι σε ένα συγκεκριμένο μέρος θα μπορούσες να μείνεις. Αλλά γιατί θέλουμε τόσο να μείνουμε αλλού; Και αν μετακομίσουμε σε μια άλλη χώρα, είναι όλα τόσα απελπιστικά ίδια με την δική μας χώρα από κάποιο σημείο και μετά;
Γιατί φεύγεις
Υπάρχουν δύο βασικές δυνάμεις που ωθούν κάποιον να μετακομίσει σε μια άλλη χώρα: α) Ο περίγυρος του και ο περιβάλλον χώρος του που του δείχνουν ότι δεν “υπάρχει μέλλον” στην χώρα του. β) Η προσωπική του ανάγκη να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του κάπου αλλού. Προφανώς η προηγούμενη πρόταση είναι εξαιρετικά γενική και σίγουρα κάποιοι μυστικιστές ή αστρολόγοι θα την εμπλούτιζαν με θεωρίες για το κάρμα και τις καρμικές υποχρεώσεις. Όμως οι ωθήσεις είναι αυτές. Αν είμαστε ειλικρινείς, η αιτία είναι μια μορφή απελπισίας μπροστά σε ό,τι τυγχάνει να αρπάξει την προσοχή μας. Κάπως έτσι το ελαφρώς γκρίζο χρώμα αυτής της απελπισίας που φαίνεται να σε πνίγει έρχεται σε αντίθεση με την ιδέα μιας “νέας αρχής”. Η αντίθεση είναι παρόμοια με τις καταστάσεις στη ζωή σου που σε έκαναν να βάψεις τα μαλλιά σου μπλε, να πετάξεις τα πράγματα του πρώην από το δωμάτιό σου ή να σχεδιάσεις το νέο σου τατουάζ.
Απλά σε αυτή την περίπτωση η αλλαγή που επιλέγεις είναι μια αίτηση για σπουδές ή για δουλειά, μια βαλίτσα με όσα μπορείς να χωρέσεις και ένας σάκος με όσα θα ήθελες τόσο να καταστρέψεις, αλλά ποιος καθαρίζει μετά;
Οι πρώτες σκηνές
Μπαίνεις στο αεροπλάνο και αναστενάζεις από ανακούφιση γιατί επιτέλους είσαι ένα βήμα πιο κοντά στην εκδοχή του εαυτού σου που θέλεις απεγνωσμένα να αγκαλιάσεις. Κοιτάς έξω από το παράθυρο με μια υπερχείλουσα ανυπομονησία για τις προοπτικές που θα σερβιριστούν σαν συνοδεία με ένα φλιτζάνι americano σε αυτή τη νέα Γη. Χαμογελάς και πλάθεις σενάρια για όσα θέλεις να πετύχεις, όσα θέλεις να μάθεις και όλα όσα άφησες πίσω. Ακόμα και το outfit που διάλεξες είναι στοχευμένο. Εξάλλου ο νέος σου εαυτός σε αυτή τη νέα χώρα θα φορούσε μόνο τέτοια ρούχα, αλλά θα πάρεις κι άλλα εννοείται. Εκεί είναι καλύτερα τα μαγαζιά. Η ώρα περνάει και ο αέρας που έπλασες για να μπεις στο αεροπλάνο αρχίζει και αραιώνει. Κοιτάς αγχωμένη το εισιτήριο του τραίνου ή του μετρό που θα σε πάει στο ξενοδοχείο ή στην εστία που θα φιλοξενήσει την δίψα για αναζήτηση και το άγχος σου για την νέα αρχή. Υπολογίζεις την ώρα που θα φτάσεις για να βρεις που θα φας γιατί στο αεροπλάνο ήσουν πολύ ενθουσιασμένη για να μπορέσεις να κατεβάσεις το οποιοδήποτε φαγητό. Μην ξεχνάμε και το ότι θέλεις να δοκιμάσεις τα πάντα, οπότε γιατί να αγγίξεις τις πακεταρισμένες ανοησίες της αεροπορικής που επέλεξες. Κάπου εκεί ακούς την ανακοίνωση της αεροσυνοδού για ότι φτάνεις στον προορισμό σου. Και αρχίζεις ρυθμικά να χτυπάς το πόδι σου στο πάτωμα του αεροσκάφους. Προσγειώνεστε και χειροκροτείς. Χειροκρότημα στην αρχή της νέας σου αρχής; What a treat!
Σκληρή πραγματικότητα
Στην αρχή όλοι οι άντρες που βλέπεις σου φαίνονται σχεδόν εξωτικοί. Οι δρόμοι στους οποίους περπατάς σου θυμίζουν σκηνές από την αγαπημένη σου ταινία. Κοιτάς γύρω με ένα περίεργο χαμόγελο και είσαι έτοιμη να γίνεις η πρωταγωνίστρια. Όμως τον πρώτο καιρό ο χρόνος και το άγχος σε κάνουν να ξεχνάς τον ενθουσιασμό. Εξάλλου πήγες εκεί για έναν σκοπό. Οι φίλοι σου και η οικογένειά σου συνεχίζουν τη ζωή τους και εσύ τους βλέπεις μόνο από φωτογραφίες. Αναθεωρείς όλες σου τις σχέσεις. Αναθεωρείς όλες τις πτυχές του εαυτού σου που τόσο καιρό διατηρούσες λόγω του περίγυρού σου. Δοκιμάζεις να είσαι απόλυτη και απόμακρη. Δοκιμάζεις να είσαι υπερβολικά φιλική. Και πλάθεις ένα προσωπείο που λειτουργεί για το νέο περιβάλλον στο οποίο ζεις. Οι άνθρωποι αρχίζουν γύρω σου αρχίζουν να φαίνονται κοινοί. Πιάνεις τον εαυτό σου να υιοθετεί μερικές κινήσεις και αντιδράσεις τους. Γκρινιάζεις για τα ίδια πράγματα που γκρινιάζουν, αλλά όταν επιστρέφεις στη χώρα σου για διακοπές τους εκθειάζεις γιατί κάποιος πρέπει να υποστηρίξει την επιλογή σου. Με τον καιρό αλλάζεις. Με τον καιρό φθείρεσαι. Κάποια στιγμή που έχεις φτάσει πάτο συναισθηματικά αρχίζει να σου λείπει το σουβλάκι και ο ελληνικός καφές που ποτέ δεν σου άρεσε.
Αποκορύφωση
Και τότε είναι η κομβική στιγμή που πρέπει να επιλέξεις αν θα γυρίσεις ή αν θα αρχίσεις ουσιαστικά να κάνεις την νέα σου αρχή. Αν επιλέξεις το δεύτερο, η εμπειρία σου σε μια άλλη χώρα θα είναι σαν να αναγεννήθηκες. Θα πονέσεις πνευματικά περίπου όσο και η μητέρα σου όταν σε γέννησε, αλλά θα είναι λυτρωτικό. Εκεί θα μάθεις ότι σε κάθε στιγμή της ζωής σου το σενάριο, ο ρόλος σου, η πορεία και το τέλος είναι κατά κόρον στα χέρια σου. Θέλει δουλειά για να γράψεις το απόλυτο φινάλε ή την ιδανική ταινία μέχρι το φινάλε. Κάθε επιλογή έχει το κόστος της. Αλλά στο τέλος, θα περάσει όλη η ζωή από μπροστά σου σαν ταινία. Είναι στο χέρι σου να την κάνεις αρκετά ενδιαφέρουσα για να φύγεις με χαμόγελο.
