Αν έγραφα ημερολόγιο θα μπορούσα να καταγράψω την ατμόσφαιρα αυτής της καταπληκτικής βραδιάς, δε γράφω όμως και φοβάμαι πως θα περάσει ο καιρός και θα ξεχάσω τι συνέβη και τι βρήκα. Τα χρόνια θα περνάνε και ενώ θα θυμάμαι όσα ζούμε αυτόν τον καιρό ίσως χάσω την αίσθηση που έφερε αυτή η Ανάσταση. Θέλω να γράψω σε ένα χαρτί για το βράδυ του Σαββάτου, θέλω να το φυλάξω και να το διαβάσω και πάλι όταν θα χρειαστεί.
Γράμμα προς τον μελλοντικό μου εαυτό:
Ειρήνη,
Είσαι μεγάλη πια, είσαι μεγαλύτερη από εμένα. Δεν ξέρω πόσο. Μπορεί κατά μια εβδομάδα, έναν χρόνο ακριβώς, πέντε ή δεκαπέντε χρόνια ακόμα. Θέλω να σου θυμίσω τι έζησες το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου το 2020. Ήταν τότε που ένας θανατηφόρος ιός ήρθε στον κόσμο και τον κούνησε απ’ τη θέση που είχε. Οι κυβερνήσεις επέβαλλαν καραντίνα για να αποφύγουμε την εξάπλωση του ιού και εσύ πέρασες εκείνες τις μέρες κλεισμένη στο σπίτι σου με μόνη παρέα τον εαυτό σου. Την Κυριακή του Πάσχα έφαγες μόνη σου μακαρόνια με κιμά. Δεν τσούγκρισες κόκκινα αυγά, γιατί δεν είχες κανέναν.
Το βράδυ της Ανάστασης όμως, βγήκες με τις πιτζάμες σου και ένα κεράκι που τρεμόπαιζε στο μπαλκόνι του σπιτιού σου. Εκεί, με πιτζάμες και λαμπάδες συναντήθηκες με όλο τον κόσμο που κρεμάστηκε στα μπαλκόνια του και κράτησε στα χέρια του μαζί με το φως και την ελπίδα. Κατάφερες να μοιράσεις τη μοναξιά σου με τον από κάτω, τον από πάνω, τους απέναντι, τους δίπλα. Για λίγα λεπτά, πριν τα βεγγαλικά ξεκινήσουν το έργο τους, άκουσες την ησυχία και την αγάπη. Είδες το φόβο να κάνει πέρα και κατάλαβες τι σπουδαία δύναμη κρύβουν οι άνθρωποι όταν παλεύουν να μείνουν ζωντανοί. Είπες «χρόνια πολλά» σε αγνώστους και πίστεψες πως είναι οι πιο δικοί σου.
Βούρκωσες και άφησες το κεράκι σου στο περβάζι αναμμένο. Πήρες τη φωτογραφική σου μηχανή και έπιασες αυτή την κατανυκτική στιγμή. Έβγαλες φωτογραφίες που ένιωσες ότι είναι σπουδαίες. Τα μάτια σου γυάλισαν, τα χείλη σου είχαν ένα ζωγραφιστό χαμόγελο και το στήθος σου αναταραζόταν απ’ τις γρήγορες ανάσες. Η Ανάσταση ήταν πιο λαμπρή από κάθε άλλη φορά, ένιωσες ότι το αδύνατο είχε συμβεί και είπες από μέσα σου πως αν παρατούσες όσα ήξερες ως τότε και γινόσουν φωτογράφος θα ξαναγεννιόσουν. Την Ανάσταση του 2020 βρήκες ποια ήθελες να γίνεις.
Θέλω να μου πεις, εμένα μπορείς να μου πεις τα πάντα, είμαι ο προηγούμενος εαυτός σου. Έγινες; Κι αν δεν έγινες γιατί; Να θυμάσαι πως σε πιστεύω.
Διπλώνω το γράμμα στα δύο και το κρύβω στο αγαπημένο μου βιβλίο, στη σελίδα πενήντα.
