Μια πανδημία στάθηκε η αφορμή να βιώνουμε έναν μεγάλο πόλεμο χωρίς όπλα. Το μόνο όπλο η υπομονή μας και τελικά η θέληση για να πιστέψουμε πως στην παρακάτω γωνία θα καταφέρουμε να δούμε και πάλι τον ήλιο. Γιατί οι καλύτερες μέρες της ζωής μας δεν ήρθαν ακόμα και γιατί κάθε εμπόδιο όπως αυτό της πανδημίας, φέρνει μαθήματα. Για την ακρίβεια μαθήματα ζωής!
Κάθε ανατροπή της ρουτίνας των κοινωνιών, όπως αυτή που βιώνουμε τώρα, σχεδόν μοιραία πάντα ακολουθείται από υποσχέσεις αναγέννησης. Και ενώ επί της ουσίας τίποτα δεν άλλαξε, μέσα μας τίποτα δεν έμεινε και το ίδιο. Γιατί η ζωή κινείται και μάλιστα με γρήγορους ρυθμούς. Σκοπός όμως δεν είναι να τρέξουμε. Σκοπός είναι να ακολουθήσουμε τη ζωή, ακόμη και αν χρειαστεί κάποιες φορές να οδηγηθούμε σε δυσάρεστα μονοπάτια.
H αλήθεια είναι πως οι εξελίξεις μονίμως λοξοδρομούν και όσο και αν επιζητούμε να μπουν όλα σε μια ευθεία γραμμή, σε πρώτη φάση αυτό που οφείλουμε να κάνουμε είναι να πάρουμε μερικά μαθήματα. Γιατί μπορεί να πάθαμε, όμως μάθαμε. Αυτή τη φορά μάθαμε πραγματικά. Εδώ θα βρεις τα 6 μαθήματα της καραντίνας, τα οποία προέκυψαν από ανάγκη και από ό,τι φαίνεται θα παραμείνουν στη ζωή μας για πρώτη φορά από επιλογή.
Νιώσαμε ευγνωμοσύνη
Η εύρεση της ευγνωμοσύνης δεν αποτελεί πάντα μια εύκολη υπόθεση. Χρειάζονται καθημερινές και μικρές υπενθυμίσεις για να μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε την πραγματική αξία της. Οι γρήγοροι ρυθμοί της ζωής και το γεγονός ότι πριν την πανδημία περνούσαμε πολλές ώρες εκτός σπιτιού, θα μπορούσε να θεωρηθεί εμπόδιο για την εύρεση της ευγνωμοσύνης. Πλέον όμως αυτό άλλαξε. Καταφέραμε να έρθουμε σε επαφή με την απλότητά της καθημερινότητάς. Εκτιμήσαμε το σπίτι μας, το φαγητό, την αξία του ύπνου και φυσικά τους ανθρώπους μας. Και μπορεί όλα αυτά να έμοιαζαν μέχρι πρότινος δεδομένα, αποδείχθηκε όμως πως τελικά ποτέ δεν ήταν.
Μάθαμε να μοιραζόμαστε και να νιώθουμε δημιουργικοί
Πριν, οι βασικές δουλειές του σπιτιού αποτελούσαν ατομική υπόθεση. Πλέον, μας δόθηκε η δυνατότητα να μοιραζόμαστε δίκαια τις δουλειές του σπιτιού καθώς και να γίνουμε πιο υπεύθυνοι όσων αφορά τις προσωπικές μας ανάγκες. Κάποιοι επίσης κατάφεραν να έρθουν πιο κοντά στη δημιουργικότητα τους. Ορισμένοι δοκίμασαν τις μαγειρικές τους ικανότητες. Άλλοι ζωγράφισαν, έπαιξαν και τελικά διασκέδασαν ελεύθερα και με την ψυχή τους. Όπως θα έκαναν όταν ήταν παιδιά. Τελικά μάθαμε πως παραμένουμε ακόμα παιδιά, ανεξαρτήτου ηλικίας.
Το selfcare απέκτησε υπόσταση
Δεν ήταν λίγες οι φορές που κάποιοι ευχηθήκαμε να είχαμε λίγο περισσότερο ποιοτικό χρόνο για τον εαυτό μας. Για πολλούς η παραμονή στο σπίτι πριν την πανδημία σήμαινε μόνο λίγος χρόνος για φαγητό και ξεκούραση. Πλέον άλλαξε και αυτό. Πολλοί κατάφεραν να έρθουν πιο κοντά στις ανάγκες τους και κυρίως σε εκείνες που αφορούν την ψυχική και σωματική τους ευημερία. Μερικά λεπτά γυμναστικής, λίγη περιποίηση, περισσότερη ξεκούραση και ένα βιβλίο είναι όλα όσα χρειάζονταν ορισμένοι. Γιατί η ηρεμία του μυαλού και του σώματος είναι τελικά περισσότερο σημαντικά από όσο πιστεύαμε έως τώρα.
Κατανοήσαμε την πραγματική αξία της κοινωνικοποίησης
Με τα κινητά να έχουν πάρει φωτιά και τις βίντεο-κλήσεις να αποτελούν το νούμερο ένα ‘στέκι’ για καφέ, καταφέραμε να διατηρήσουμε ζωντανή την επιθυμία μας για επικοινωνία με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Όσοι πραγματικά ενδιαφέρονταν αποδείχθηκε πως παρέμειναν εδώ παρά τις αντιξοότητες της κατάστασης. Και τελικά μάθαμε πως η αγάπη όσα εμπόδια και αν συναντήσει, πάντα στο τέλος καταφέρνει να νικά!
Εκτιμήθηκε ο χώρος εργασίας μας
Για πολλούς ο εργασιακός χώρος μέχρι πρότινος δεν αποτελούσε μια ευχάριστη διαδικασία. Στη προκειμένη περίπτωση όμως οι συγκεκριμένοι (και δεν είναι λίγοι) αναγκάστηκαν να εργαστούν από το σπίτι τους ή και καθόλου, και τελικά αναγνώρισαν πόσο σπουδαία ανάγκη είναι το να νιώθεις επαγγελματικά ασφαλής. Χρειάστηκε λοιπόν να έρθουν τα πάνω-κάτω για να συμβεί ακόμα και αυτό!
Επανασυνδεθήκαμε με την οικογένειά μας
Η αλήθεια είναι πως αυτό το διάστημα πολλοί αναγκάστηκαν να βιώσουν την απόλυτη μοναξιά. Άλλοι δυσκολεύτηκαν πολύ να συνυπάρξουν με τους οικείους τους. Υπήρξαν όμως και εκείνοι που στην προσπάθειά τους να έρθουν πιο κοντά με την οικογένειά τους, τελικά κατάφεραν να περάσουν πραγματικά ποιοτικό χρόνο μαζί τους. Έτσι μπόρεσαν και συναισθάνθηκαν, μοιράστηκαν, ανοίχτηκαν, και μερικοί ίσως χρειάστηκε να ξανά συστηθούν από την αρχή. Όποιο και αν υπήρξε το αποτέλεσμα εδώ για τον καθένα μας, το μόνο που έχει ουσιαστική σημασία είναι η προσπάθεια.
Σε όποια κατηγορία και αν ανήκεις, ακόμα και αν δεν ισχύουν όλα τα παραπάνω ‘μαθήματα’ για εσένα, σημασία έχει να θυμάσαι πως κάτι πήρες από όλο αυτό. Γιατί ακόμα και η λύπη αποτελεί ένα μάθημα, το οποίο μόνο εσύ γνωρίζεις. Και αν δυσκολεύεσαι να το βρεις, είναι στα αλήθεια θέμα χρόνου. Αξίζει να παρατηρήσεις…
Αξίζει να παρατηρήσουμε όλοι μας… Κυρίως μέσα μας!
