Σιδερώνω προσεκτικά το πουκάμισο και το παντελόνι που θα φορέσω αύριο στο γραφείο. Δεν είναι αυτά που έβγαλα πριν από 52 ημέρες, είναι εκείνα, που είχα φυλαγμένα στο πατάρι. Μια εποχή πέρασε κλεισμένη σε διαμερίσματα ή στην καλύτερη σε σπίτια με αυλές. Πέρασα 52 ολόκληρες ημέρες με τον εαυτό μου ενώ 30 χρόνια που συγκατοικούμε δεν είχαμε προλάβει να έρθουμε κοντά. Στην αρχή γιατί ήμουν μικρή και δεν καταλάβαινα, μετά γιατί ήμουν απλά μικρή και στο τέλος γιατί απλά δεν (με) καταλάβαινα. Δεν είναι μια οποιαδήποτε μέρα η αυριανή, είναι η μέρα μετά.

Έτσι όπως με ήξερα σήμερα θα έπρεπε να περιφέρομαι σαν φάντασμα μέσα στο σπίτι

Θα έκανα τα πάντα για να παγώσει η μέρα, πιθανόν να έτρωγα πολλά ποπ κορν μπροστά στην τηλεόραση και να ζητούσα απ’ την γιαγιά μου να προσευχηθεί σε ότι έχει ιερό για να μη χρειαστεί να επιστρέψω στη δουλειά μου. Δεν συμβαίνει τίποτα από αυτά, εκτός από τα λίγα ποπ κορν που θα φάω το βράδυ βλέποντας μια ωραία ταινία, αλλά αυτό δε πιάνεται, είναι θέμα χαρακτήρα. Βάζω στην κρεμάστρα τα ρούχα μου και ανυπομονώ. Τώρα που ξέρω τι θέλω να κάνω στη ζωή μου δε φοβάμαι το κολαριστό πουκάμισο. Δεν ανησυχώ πως θα με φορέσει. Μπορώ να ντύνομαι για τη δουλειά μου χωρίς να αισθάνομαι ότι με καταπίνει και με κάνει αυτό που δεν θέλω να είμαι. Θέλω να επιστρέψω γιατί μόνο τότε θα προχωρήσει η ροή των πραγμάτων.

Δεν βγάζω το σίδερο απ’ την πρίζα και συνεχίζω με το φόρεμα που θα φορέσω μετά την δουλειά. Ανυπομονώ και για αυτό. Ο Μιχάλης θέλει την πρώτη μέρα της απελευθέρωσης να φάμε μαζί στο σπίτι του. Ο κος Τσιόδρας αποσύρεται από το τηλεοπτικό καθήκον ενημέρωσης στις 6 κι εγώ μπορώ να περιμένω δικαιωματικά κάποιον άλλο άντρα την ίδια ώρα. Διευκρίνισε πως δεν συνηθίζει στα πρώτα ραντεβού να καλεί κορίτσια στο σπίτι του, μα τα εστιατόρια θα είναι κλειστά και προτιμά, είπε, να ξεκινήσουμε ανάποδα. Εγώ πάλι, είμαι ενθουσιασμένη που έχουμε ραντεβού και δεν βλέπω τίποτα ανάποδο, όλα μοιάζουν πιο κανονικά από πότε. Καλά κανονικά όμως, όχι βαρετά κανονικά.

Η μαμά μου είναι στεναχωρημένη που τα θέατρα δεν θα ανοίξουν και δεν συζητάει τίποτε άλλο από το τι θα γίνει με τους καλλιτέχνες

Ήξερα πως ότι έχει σχέση με την τέχνη την αφορά, αλλά με ξαφνιάζει θετικά που δε μπορεί να δεχτεί πως το κράτος δε τους σέβεται. Έχουμε να ταυτιστούμε τόσο πολύ σε κάτι μάλλον από τον πλακούντα που με έδενε μαζί της. Έχω πειστεί με την τελευταία της στάση πως, αφού της ανακοινώσω πως θα γίνω φωτογράφος, θα ανέβω στην εκτίμηση της. Είναι από αυτούς που αναγνωρίζουν επίσημα την φωτογραφία ως την 8η τέχνη. Θυμάμαι ακόμη πως ενώ δεν ήθελε με τίποτα να πάω στην Ισπανία για το σεμινάριο όταν είδε τις φωτογραφίες που έφερα πίσω μου είχε πει: «Αυτό το ταλέντο θα έπρεπε να το είχες πάρει πιο σοβαρά στη ζωή σου!». Τότε μου είχε φανεί με κατσάδα, τώρα πια καταλαβαίνω πως με τον τρόπο της μου είχε πει ότι είμαι καλή.

Καλή με είπαν και στη σχολή που έστειλα δείγμα. Δεν με έχουν δεχτεί ακόμη, αλλά οι πιθανότητες είναι με το μέρος μου

Ο Μίμης μου έκανε δώρο δίμηνα σεμινάρια για αρχάριους και με σκλάβωσε. Πιστεύει ότι βρήκα το δρόμο μου και εγώ πιστεύω πως το καλύτερο πράγμα που έκανα είναι που δεν ζήτησα δώρο στα γενέθλια μου κι έτσι πήρα αυτό. Όταν επιτραπούν οι μετακινήσεις σε άλλους νομούς ο Στάθης θέλει ένα οικονομικό και ασφαλές τριήμερο. Αυτό το δώρο θα τους το κάνω εγώ, θα πάρουμε την Άννα και την κοπέλα του Στάθη και θα πάμε στο χωριό μου. Η γιαγιά Ειρήνη θα χαρεί που το σπίτι θα ανοίξει και φέτος κι ας χάσαμε το Πάσχα, γιατί το Πάσχα που χάσαμε μας έφερε εδώ. Αύριο είναι η μέρα μετά, δεν ξέρω καθόλου τι μπορεί να σημαίνει αυτό, ξέρω μόνο ποια είμαι.

«Κύριες και κύριοι, είμαι η Ειρήνη Δαμιανού. Θέλω να ξέρετε ότι προσπάθησα να σώσω τον κόσμο απ’ τον καναπέ μου κι έκανα ότι μπορούσα. Δεν ξέρω αν τα κατάφερα…θα το δούμε μαζί. Ξέρω πως κατάφερα να σώσω τον εαυτό μου κι αυτό για την ώρα είναι αρκετό.»