-Σαμπίνα, ωραίο όνομα για γάτα. Νόμιζα ότι “Η αβάστακτη ελαφρότητα του Είναι” ήταν φιλοσοφικό βιβλίο. -To ότι μιλάει για έρωτα δεν αναιρεί τη φιλοσοφική του διάσταση. -Συγγνώμη, μήπως έχετε μια μάσκα γιατί θα μας την πουν; – Πάρε, δεν είναι χρησιμοποιημένη. «Λίγο πριν το μεσημέρι φάνηκε η Σύρα. Άπλωνε στον ορίζοντα τις θερμόχρωμες και άδροσες γραμμές της, αντανακλώντας γύρω της την κάψα του ήλιου, που καμιά βλάστηση δεν βρισκόταν να ρουφήξει. Όσο το πλοίο πλησίαζε, τόσο οι πλαγιές των ξερών βράχων δείχνονταν στη μοναδική τους γύμνια, λουσμένες φως ακατανίκητο».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
H Σύρος έχει το πιο όμορφο φυσικό λιμάνι κι εγώ την πρώτη φορά που το αντίκρισα, στον δρόμο για την Αστυπάλαια, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, ότι θα επιστρέψω σύντομα. Το ανθοπωλείο στο πλακόστρωτο δρομάκι προς το δωμάτιο έγραφε με μεγάλα γράμματα, Φραγκίσκος Βακόνδιος, όνομα που κατ΄εμέ ταίριαζε γάντι στο νησί και στα άνθη που είχε μέσα. Το δωμάτιο, ήταν στα χρώματα του βυθού με καραβόσκοινα πλεγμένα γύρω από τα έπιπλα για να κρατούν εγκλωβισμένη την θάλασσα που έκρυβαν μέσα τους, μην τυχόν ξεχυθεί και πλημμυρίσει το δωμάτιο. -Θα πάμε για μπάνιο στα Κόκκινα, ή αλλιώς Σουσούνι.
Περπατήσαμε περίπου είκοσι λεπτά από την παραλία του Φοίνικα με τα τζιτζίκια να μας τραγουδούν και τις φραγκοσυκιές να συνθέτουν το καλοκαιρινό τοπίο και αντικρίσαμε ένα μικρό απάνεμο κατακόκκινο κολπίσκο με πράσινα νερά. Περάσαμε την μέρα βουτώντας, κάνοντας φούσκες και κυνηγώντας τη σκιά των βράχων για να φάμε ξέγνοιαστες τα νεκταρίνια. Στην επιστροφή αγοράσαμε ονειροπαγίδες από μία κυρία δίπλα στην ακροθαλασσιά που έμοιαζε να έχει κεντήσει μέσα στην λευκή παγίδα ονείρων όλα τα κύματα που είχε δει να σκάνε στην άμμο.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η Όλγα μας έφτιαξε ελληνικό καφέ και αφού λογομαχήσαμε για το εάν πρέπει να τον ανακατεύουμε εξήντα φορές ή όχι, άνοιξε ένα μπολ με φρέσκο κέικ και καθίσαμε στο μπαλκόνι με θέα τις μπουγάδες των γύρω μπαλκονιών. -Έχω βάλει τσέχικα σοκολατάκια μέσα, με διέκοψε η Όλγα ενώ απολάμβανα την πρώτη μπουκιά και είχα χαθεί στη δύνη των γεύσεων της σταφίδας αναμεμιγμένη με τσέχικα σοκολατάκια αλεύρι και αυγά.
Το βράδυ περπατήσαμε στο λιμάνι και θαυμάσαμε τη φωτισμένη Άνω Σύρο, τη γειτονιά των καθολικών. Το γκράφιτι του Βαμβακάρη, στέκει πολύχρωμο ανάμεσα σε άλλα στο λιμάνι, λίγο πιο πέρα από ένα κορίτσι με βιολί. Φάγαμε αρχαιοελληνική σαλάτα με πλιγούρι, ρόδι και σταφίδες, σκιουφιχτά με τυρί Σαν Μιχάλη και Λούζα και καρυδόπιτα με παγωτό.
Το εκκλησάκι του Αγίου Στεφάνου είναι μπολιασμένο ανάμεσα στα άγρια βράχια δίπλα στο κύμα και χτίστηκε από έναν ψαρά που σώθηκε από τα πλοκάμια ενός γιγάντιου χταποδιού. Η Αγία Πακού είναι ένα κοθολικό ξωκλήσι με μαγευτική πανοραμική θέα στο Αιγαίο. Κατεβαίνοντας το χωμάτινο δρομάκι φτάσαμε στην παραλία Αρμεός . Ένα νέο, ηλιοκαμένο αγόρι ξαπλωμένο μπρούμητα, διάβαζε κάτω από τον ήλιο κι εμείς πριν βουτήξουμε θαυμάσαμε τη μικρή ψαρόβαρκα και τα πράσινα νερά. Η γνωστή παραλία του Γαλησσά είναι δίπλα. Το δημαρχείο της Σύρου, κοσμεί την πλατεία Μιαούλη και χτίστηκε το 1876 στην πρωτεύουσα του νησιού, Ερμούπολη. Μέσα μπορεί κανείς να θαυμάσει τα ασπρόμαυρα πλακάκια, τα αίθρια με τους Συριανούς να γελούν και να πίνουν καφέ, την αίθουσα συνεδριάσεων και την άμαξα της πριγκίπισσας Σίσσυ.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Πιο κάτω το θέατρο Απόλλων, δημιουργημένο από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Πιέτρο Σαμπό το 1864 αποτελεί ένα συνονθύλευμα ιταλικών προτύπων από τη Φλωρεντία, έως και το Μιλάνο. Άνοιξε την αυλαία του για πρώτη φορά με την μεγάλη ιταλική όπερα La Traviata του G. Verdi. Οι βελούδινες κουρτίνες, ο χρυσός καθρέπτης της πριμαντόνας και το κόκκινο χαλί που ντύνει τα σκαλιά οδηγούν στον επάνω όροφο με το θεατρικό μουσείο. Γάντια, χειρόγραφα, βεντάλιες και αφίσες ζωντανεύουν στα μάτια του επισκέπτη την αίγλη μιας άλλης εποχής. Ανεβήκαμε όλα τα σκαλιά που οδηγούν στην Άνω Σύρο, καθίσαμε στην ταράτσα του Φεγγαριού, φάγαμε γλυκό του κουταλιού βύσσινο και Serenata, ήπιαμε ελληνικό, και θαυμάσαμε την Ερμούπολη λουσμένη στο κόκκινο σεληνόφως. Τα κάγκελα του μουσείου του Βαμβακάρη, σχηματίζουν μουσικές νότες και το κλειδί του Σολ. Ο Βαμβακάρης, γεννιέται στην Άνω Σύρο το 1905 και στο μουσείο θα δει κανείς τις σημειώσεις του με στίχους που έντυνε με μουσική, μιας και δεν έμαθε ποτέ να γράφει νότες. Οι κάλτσες του, τα καλά του μανικετόκουμπα και τα κοστούμια του είναι ακόμα εκεί σε ένα μικρό και απλό νησιώτικο σπίτι με θέα στην θάλασσα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η γοργόνα που έχει αγκαλιά τον νεαρό ναύτη σαν να του ψελλίζει θαλασσινές προσευχές, στέκει μπροστά στην κεντρική παραλία του Κίνι. Τρέξαμε να προλάβουμε το καραβάκι για τις δυσπρόσιτες παραλίες του νησιού αλλά είχε ήδη φύγει. Προχωρήσαμε όλο το μονοπάτι μέσα από τους θάμνους και δίπλα στα βράχια και φτάσαμε στην παραλία Λιβάδι. Ξαπλώσαμε κάτω από ένα ΄δέντρο και αφού βουτήξαμε διαβάζαμε εναλλάξ το βιβλίο του Κούντερα. «Tώρα καθώς ερχόταν απ΄το μπαρ μ΄ένα κονιάκ για τον Τόμας, προσπαθούσε να διαβάσει αυτό το τυχαίο: πως ήταν δυνατόν την ίδια στιγμή που έτρεχε να σερβίρει ένα κονιάκ σε αυτόν τον άγνωστο που της άρεσε, να είχε ακούσει Μπετόβεν; To τυχαίο είναι που κάνει τέτοια μάγια, όχι το αναγκαίο. Για να είναι ένας έρωτας αξέχαστος πρέπει τα τυχαία να συναντιόνται σ’αυτόν απ΄την πρώτη στιγμή, όπως τα πουλιά πάνω στους ώμους του Αγίου Φραγκίσκου της Ασσίζης.»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το βράδυ μας βρήκε να πίνουμε κρασί με την Βάσω και να εξιστορούμε ιστορίες από τη ζωή μας ως αργά. Στα Βαπόρια πηγαίνεις πίσω στον χρόνο με τους λουόμενους να βουτάνε από τις προβλήτες Ο τρούλος του Αγίου Νικολάου προβάλει στο βάθος πολύχρωμος και συνθέτει το βενετσιάνικο τοπίο μαζί με τα αρχοντικά σπίτια των καπεταναίων. Οι γάτες λιάζονται δίπλα στις χήνες και πίνουν νερό από την ντουζιέρα. Η Σύρος φάνταζε ονειρική να απομακρύνεται στον ορίζοντα πασπαλισμένη με λουκουμόσκονη από τον παφλασμό των κυμάτων.
Μια φούντωση Μια φλόγα Εχω μέσα στην καρδιά Και μάγια μου ‘χεις κάνει Φραγκοσυριανή γλυκιά Θα ρθω να σε ανταμώσω πάλι στην ακρογιαλιά Θα ήθελα να με χορτάσεις όλα χάδια και φιλιά
