Δεν ξέρω τι κάνετε εσείς το βράδυ μετά από μια κηδεία. Να ας πούμε στο εξωτερικό και συγκεκριμένα σε διάφορες επαρχίες της Αμερικής διοργανώνουν ένα πάρτι με ποτά, καπελάκια και μουσικές προς τιμήν του εν λόγω.
Εμείς στην οικογένεια μας πάντως παίζουμε επιτραπέζια. Καθόμαστε όλοι γονείς, ξαδέλφια και θείοι και γελάμε μέχρι δακρύων σε κάθε παρτίδα. Πρόσφατα χάσαμε τον θείο μου. Τα αδέλφια του, ο μπαμπάς μου και η θεία μου μάς μάζεψαν εκείνο το βράδυ στο εξοχικό και παίξαμε.
Για ώρα.
Κάποια στιγμή κάποιος είπε ή πήγε να πει κάτι, τύπου “Τώρα αυτό δεν είναι κάπως περίεργο;” Η θεία μου απάντησε με τον πιο αποστομωτικό τρόπο- κοίταξε το μπαλκόνι του δωματίου του θείου μου, έκρυψε ένα παρ’ ολίγον δάκρυ: “Θα έβγαινε στο μπαλκόνι του και θα μας κορόιδευε.. μόνο έτσι ζει. Μέσα από εμάς και τη μνήμη μας.”
Εαν έχασες πρόσφατα κάποιο αγαπημένο πρόσωπο μέσα από την οικογένεια σου σίγουρα ακούς αλλιώς αυτή την ατάκα. Συνήθως αν πρόκειται για μεγάλους ανθρώπους, τους παππούδες μας, αισθανόμαστε σαν να ναι κάτι πιο φυσιολογικό από έναν νεότερο και αυτό έχει αρχικά μια βάση. Ωστόσο ο πόνος και η άρνηση που νιώθει αυτός που θρηνεί δεν έχουν ηλικιακά standards. Αν χάσεις τον πατέρα σου είναι ο πατέρας σου και ας έχεις πια τρία παιδιά και δυο εγγόνια.
Είναι απλά τα πράγματα. Θα συμβεί κάποια στιγμή. Και θα πρέπει να ξέρεις πως οι άνθρωποι δεν ζουν παρά μόνο όσο τους κρατάμε εμείς ζωντανούς, σαν να ναι δίπλα μας. Για παράδειγμα:
Μη φοβάσαι να αναφέρεις το όνομα και τις χαρακτηριστικές του συνήθειες.
Τον πρώτο καιρό σίγουρα κάτι τέτοιο δεν θα ναι εύκολο. Η συγκίνηση θα ναι ανεξέλεγκτη και η θύμηση θα φέρει ίσως αντίθετα αποτελέσματα. Μετά τα πρώτα στάδια του θρήνου και την τελική αποδοχή θα είναι καλό να το δοκιμάσεις.
Μίλα για αυτό τον άνθρωπο σε φίλους σου, στους συνεργάτες σου, σε ανθρώπους που θαυμάζεις. Να τον φέρνεις στην κουβέντα σαν κάτι ιερό και να περιγράφεις ακόμα και τις γκάφες του με το χιούμορ που είχε ο ίδιος. Το ανατριχιαστικό είναι ότι αν το κάνεις ξυπνά μέσα σου πιο έντονα η φωνή του, η όψη του. Με άλλα λόγια είναι σαν να ναι εκεί
Κράτησε κάτι δικό του
Είτε θα ναι ένα ρολόι, είτε θα ναι απλά μια αγαπημένη του κούπα δεν έχει σημασία. Κράτα κάτι που να το χεις εσύ και να στον θυμίζει. Να χαίρεσαι να το βλέπεις, να το προσέχεις λίγο περισσότερο από τα υπόλοιπα. Δεν στο αγόρασε απλά, ήταν δικό του και στο δώρισε. Σαν να στο εμπιστεύτηκε με κάποιο τρόπο. Θα δεις ότι ο καφές σου στη συγκεκριμένη κούπα θα ναι λίγο διαφορετικός
Μην σβήσεις ποτέ τηλέφωνο από το κινητό σου
Ρώτησα τη μητέρα μου πρόσφατα γιατί κρατάει ακόμα το τηλέφωνο του παππού στο κινητό της. Δεν μπορούσε να μου το εξηγήσει. Μου ειπε απλά: “Δεν μπορώ να το σβήσω”. Δεν έχει σημασία αν έχει απενεργοποιηθεί ο αριθμός, αν τον έχει κρατήσει κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας, αν δεν θα τον καλέσεις ποτέ, σημασία έχει ότι υπάρχει ακόμα σαν “επαφή”. Αυτό σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι υπάρχει ακόμα κάπου, ότι σε προσέχει, ότι θα του ξαναμιλήσεις. Άσε τον εαυτό σε αυτή την ψευδαίσθηση. Βοηθάει σε δύσκολες ώρες και με κάποιο τρόπο πιάνει
Συμβουλέψου κάποιον ειδικό
Σε πολλές περιπτώσεις δεν έχει αποτέλεσμα καμιά από τις παραπάνω μεθόδους και ενώ έχουν περάσει πολλά χρόνια δεν έχεις ξεσπάσει τον πόνο και την οργή του θανάτου. Δεν πειράζει. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που το σπούδασαν, ξέρουν αυτοί για σένα πως να το χειριστούν και βρίσκονται εκεί έξω για να σε βοηθήσουν να μάθεις τον δικό σου τρόπο. Σίγουρα υπάρχει. Να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου και να ακους κι εκείνους που σ’αγαπούν. Αν υπάρχει ένας τρόπος να ξεπεράσεις κάτι τόσο ανεξήγητο και αδύνατο να περγραφεί όπως είναι η απώλεια, αυτός είναι να βρείς τη δική σου εξήγηση. Να σου φύγει εκείνο το “γιατί”. Είναι ένα ραντεβού και μια υποχρέωση πιο απαραίτητη από εκείνη του γυναικολόγου σου ή του ετήσιου τσεκ απ. Είναι για σένα και για εκείνον τον άνθρωπο
ΥΓ. Το άρθρο είναι αφιερωμένο στον αγαπημένο μου Γ. Θα ζεις μέσα από εμένα.
