Την Yoga την ξέρεις σίγουρα. Ίσως κιόλας να την έχεις δοκιμάσει, να την έχεις αγαπήσει ή να σου έχει περάσει αδιάφορη. Για την Aerial Yoga τί ξέρεις; Φαντάζεσαι λογικά ότι είναι κάτι πολύ δύσκολο, ότι χρειάζεται πολύ καλή φυσική κατάσταση, ίσως και κάποιες γνώσεις ακροβατικών. Κάτι τέτοιο πίστευα και εγώ πριν το πρώτο μάθημα μου. Ή για να το θέσω καλύτερα, πριν την πρώτη πρακτική μου. Εάν με ρωτάς τώρα, θα πω ότι οι πρακτικές Aerial Yoga είναι ένα από τα πράγματα που μου έχουν λείψει πιο πολύ στην καραντίνα.
Να πω σε αυτό το σημείο ότι ποτέ δεν μου άρεσε η γυμναστική. Εάν νιώθεις το ίδιο μπορείς να συνεχίσεις να διαβάζεις. Έχω δοκιμάσει πολλά είδη γυμναστικής, κάθε χρόνο έκανα εγγραφή σε γυμναστήριο και κάθε χρόνο κατέληγα απλά να τρέχω μόνη μου στο πάρκο της γειτονιάς μου. Γιατί; Γιατί απλά τα βαριόμουν όλα αφόρητα. Τίποτα δεν ένιωθα ότι μου έδινε κίνητρο να συνεχίσω για μια ακόμη βδομάδα. Μέχρι που αποφάσισα να πάω για ένα δοκιμαστικό μάθημα Aerial Yoga. Και εκεί άλλαξε όλος ο κόσμος μου. Δεν είμαι ειδικός για να μιλήσω για το τί σου προσφέρει και τι κερδίζεις σε πλαίσια φυσικής κατάστασης και εκγύμνασης σώματος. Αλλά μπορώ να μιλήσω για συναισθήματα. Για το πόσο ευεργετική είναι στην ψυχολογία μας.
Τι νιώθεις στο πρώτο σου μάθημα Aerial Yoga
Εάν είσαι κάπως σαν εμένα, με τεράστια ανασφάλεια στο να αφήσεις το σώμα σου ελεύθερο ή στα χέρια κάποιου άλλου, σίγουρα θα νιώσεις φόβο. Φόβο γιατί τα πόδια σου δεν πατάνε στο έδαφος, είσαι στον αέρα, κρατιέσαι από ένα πανί και ταυτόχρονα κουνιέσαι. Βασικά αιωρείσαι. Φόβο γιατί ενώ είσαι εκεί πάνω, ενώ όλοι σε διαβεβαιώνουν ότι δεν θα πέσεις, εσύ δεν νιώθεις ασφάλεια. Και είναι λογικό. Εκεί που συνηθίζεις να είσαι πιο κοντά στο ταβάνι παρά στο πάτωμα, σου λένε ότι πρέπει να κατέβεις. Ναι, αλλά πως; Μα φυσικά με μια ανάποδη τούμπα. Καινούργιος φόβος και ανασφάλεια, και όλοι γύρω σου να σε ενθαρρύνουν ότι μπορείς να το κάνεις. Και πεισμώνεις, λες ότι θα αφού το κάνουν και οι υπόλοιποι, και είναι σώοι ακόμα, θα προσπαθήσω και εγώ.
Αυτό είναι το πιο σημαντικό, η προσπάθεια
Δεν έχει σημασία εάν θα προσγειωθείς στο πάτωμα με λίγο ή περισσότερο θόρυβο. Εάν θα καταφέρεις να σηκωθείς κατευθείαν ή θα χρειαστείς λίγο χρόνο. Το μόνο που έχει σημασία είναι το χαμόγελο που έχεις μόλις ακουμπήσεις στο έδαφος. Το χαμόγελο που έχεις μετά την κραυγή σου καθώς πέφτεις. Το βλέμμα χαράς των γύρω σου, που έχουν ζήσει το ίδιο και ξέρουν πως νιώθεις. Μετά αρχίζεις να νιώθεις μεγαλύτερη ασφάλεια, δοκιμάζεις χωρίς γκρίνια νέες θέσεις, ελέγχεις καλύτερα το σώμα σου. Περνάει ο καιρός, κάθε φορά ο φόβος σου είναι μικρότερος. Φτάνει η μέρα, που δοκιμάζεις να ακολουθήσεις χορογραφία. Δεν είναι εύκολο, απαιτεί πολύ συγκέντρωση και προσοχή. Δεν είσαι συντονισμένη με τους υπόλοιπους σε όλο το κομμάτι, χάνεις θέσεις, το πανί μπερδεύεται στο σώμα σου – η δασκάλα είπε αριστερά, εσύ έστριψες το σώμα σου δεξιά-, συμβαίνει. Αλλά το χαμόγελο σου, μαζί με ένα αυθόρμητο χειροκρότημα, είναι πάλι εκεί στο τέλος. Επειδή προσπάθησες. Επειδή θες κάθε φορά να βελτιώνεσαι, και τα καταφέρνεις.
Γιατί αξίζει να το δοκιμάσεις
Γιατί όσο και εάν σου φαίνεται διασκεδαστικό, θα γυμναστείς. Ναι, τις επόμενες μέρες θα πονάς πολύ. Γυμνάζεσαι πολύ, απλά εκείνη τη στιγμή δεν το καταλαβαίνεις. Επειδή είσαι συγκεντρωμένη στο να μην πέσεις, στο να σκαρφαλώσεις, στο να βγει σωστά η θέση σου. Ίσως να έχεις και σημάδια στο σώμα σου από το πανί. Όσο περνάει ο καιρός σου υπόσχομαι ότι αυτό θα αλλάξει. Αυτό που δεν θα αλλάξει είναι η αίσθηση που θα έχεις κάθε, μα κάθε, φορά ότι είσαι πάλι 7 χρονών, ότι παίζεις, ότι διασκεδάζεις, ότι χαμογελάς πλατιά από ικανοποίηση για το πόσα μπορείς να καταφέρεις. Δεν πιστεύεις ότι αξίζει;
*Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στη γλυκιά μας δασκάλα, Χρύσα. Μπορεί να μας έχει βασανίσει πολύ αλλά εγώ περιμένω τη στιγμή που θα μας επιτρέψουν να ανταμώσουμε πάλι.
Ηταν σαν να διαβαζα τις σκεψεις μου.. Δε θα μπορουσες να το εχεις περιγραψει καλυτερα!