Ο άνθρωπος λένε είναι ένα αχάριστο ον. Ενώ έχει 10 και είναι όσα του χρειάζονται πραγματικά, θα διεκδικεί πάντα το 11ο. Έτσι είναι η φύση του και το δεχόμαστε ως μια πραγματικότητα που δύσκολα αλλάζει. Αναλόγως βέβαια τις εποχές και τις περιστάσεις τα πρώτα 10 αλλάζουν πόσο μάλλον το 11ο.
Βρισκόμαστε όλοι – σε παγκόσμιο επίπεδο- σε μια φάση ζωής όπου τα “θέλω” και τα “μπορώ” συγκρούονται περισσότερο από ποτέ. Προέκυψε μια πρωτόγνωρη συνθήκη, μια πρωτοφανής συγκυρία που κανένας και τίποτα δεν μπορούσε να προβλέψει, πόσο μάλλον να οργανωθεί καταλλήλως. Και αυτό είναι οκ. Δεν χρειάζεται να νιώθεις άσχημα για αυτό ούτε να κρίνεις αυστηρά τον εαυτό σου.
Τι λείπει όμως πραγματικά από τη ζωή σου σε αυτή την ιδιάζουσα περίοδο που διανύεις;
Ξεκινώντας από τη βασική προϋπόθεση για να υπάρξει οτιδήποτε άλλο, μιλάμε για την υγεία σου. Ας θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι έχεις την τύχη- γιατί περί αυτού πρόκειται σε μεγάλο βαθμό- να είσαι στα δύο σου πόδια, να μπορείς να βλέπεις, να ακούς και να περπατάς. Δεν είναι δεδομένο, ας μη τα ξαναλέμε. Και σε πολλούς λείπει. Ακόμα και αυτό.
Το αμέσως πιο σημαντικό και δυστυχώς απόν από αυτή την- ας τη λέμε μεταβατική- φάση του lockdown, είναι φυσικά η επαφή. Επαφή με τον δίπλα, επαφή με τον γνωστό, τον φίλο, τον κολλητό ακόμα και τον γονιό. Επαφή με τη μεταφορική αλλά- δυστυχώς- και την κυριολεκτική έννοια. Πόσο καιρό έχεις να αγγίξεις άνθρωπο στον δρόμο, έστω και κατά λάθος. Να μπεις σε ένα πολυκατάστημα και να στριμωχτείς στο πλήθος του κόσμου- καλά πες ότι το τελευταίο δεν το ζήλεψες και ποτέ. Αλλά παραδέξου το. Σου λείπει ακόμα και αυτό. Δες ταινίες και παρατήρησε αυτό το πιο απλό- το χάσιμο μέσα στη δίνη του πλήθους.
Δεν υπάρχει πια.
Τώρα πλέον αποφεύγεις και κινείσαι στους δρόμους σαν να παίζεις σε πίστα ηλεκτρονικού παιχνιδιού δράσης. Το πιο οδυνηρό όμως είναι το άλλο άγγιγμα. Το φιλί. Η αγκαλιά. Πόσο καιρό έχεις να αγγίξεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο; Αν όχι πολύ, τότε δεν φοβάσαι τόσο για αυτά που λέγαμε πριν- σε αυτή την περίπτωση, μια συμβουλή μόνο: φύλαγε τα ρούχα σου να χεις τα μισά.
Και μιας και αναφερθήκαμε σε ρούχα, ας πάρουμε για παράδειγμα τα υλικά αγαθά
Ναι σου φτιάχνει τη διάθεση ένα shopping therapy. Κι εμένα. Και ναι είναι μια “πολυτέλεια” και κάτι που λες “μια στο τόσο θα το κάνω δώρο για μένα”. Και ναι μας λείπει. Μπορεί να συγκαταλέγεται στην ανθρώπινη φύση- θυμάσαι που λέγαμε για το 11ο. Δεν πειράζει. Δεν έχεις να απολογηθείς σε κάποιον για αυτό. Σου λείπει μια βόλτα στα μαγαζιά- ιδανικά χωρίς μάσκα. Σου λείπει να το συνδυάσεις με έναν καφέ με την κολλητή σε γωνιακό μαγαζί που συνήθως καταλήγει να σε σερβίρει το απογευματινό κοκτέιλ- ε δεν προλάβατε να τα πείτε όλα με τον καφέ και είπαμε αυτή η μέρα είναι self-care. Σου λείπει και είναι λογικό.
Όπως πολλά ακόμη, μικρά που δεν παρατηρείς μέσα στη μέρα. Γιατί; Γιατί γίνεται μέρος της καθημερινότητάς σου αυτή η καινούργια συνθήκη. Και από τη μια καλώς, γιατί εκτός από αχάριστος ο άνθρωπος είναι και ευπροσάρμοστος, από την άλλη γιατί να μην αξιοποιήσεις αυτή τη συνθήκη μεν αλλά προς όφελος των “θέλω” σου. Θες να πάρεις μια αγκαλιά έναν αγαπημένο σου άνθρωπο και φοβάσαι.
Μίλα του. Πες του όσα νιώθεις. Με αποστάσεις, όπως μπορείς. Ακόμα και αν χρειαστεί να γράψεις γράμμα και να το στείλεις με περιστέρι.
Θες να κάνεις κάτι για τον εαυτό σου;
Βγες και περπάτα τουλάχιστον 45 λεπτά τη μέρα. Μη μου πεις ότι δεν έχεις τον χρόνο πια. Είναι ψέμα και το ξέρουμε όλοι αυτό. Αφιέρωσε μια ολόκληρη μέρα σε πράγματα που κοστίζουν από λίγο έως καθόλου και σου δίνουν δύναμη, κίνητρο και ζωντάνια. Ποια; Εσύ ξέρεις καλύτερα. Ενδεικτικά θα σου προτείνω να γράφεις σε ένα χαρτί ποια είναι αυτά που θες να κάνεις με το που βγούμε από αυτή τη “μεταβατική φάση”. Βοηθάει.
Όπως και να ‘χει είσαι τυχερός που σου λείπουν πράγματα, γιατί σημαίνει ότι ξέρεις πως είναι να τα έχεις. Η προσωρινή απώλειά τους σε παιδεύει αλλά όταν θα τα αποκτήσεις πάλι πίσω η χαρά θα είναι διπλάσια.
