Το θέατρο είναι μια έξοδος, συνήθως ή βραδινή Σαββατιάτικη ή όπως είθισται για τους περισσότερους χρόνια τώρα Κυριακή απογευματινή και μετά ένα ωραίο ποτό σε κάποιο κοντινό μπαρ. Πάνε αυτά που ήξερες.
Είχα την τύχη να βρεθώ και στις δύο θέσεις: Και σε αυτή του οικοδεσπότη και ηθοποιού και στου θεατή. Από όποια πλευρά κι αν βρέθηκα, η αμηχανία ήταν αναπόφευκτο κομμάτι.
Ας πάρουμε τα πράγματα αρχικά από τη ζόρικη πλευρά, αυτή του οικοδεσπότη
Εσύ τι θα έκανες αν έπρεπε να υποδεχτείς τους καλεσμένους σου, έχεις ετοιμάσει ένα πλούσιο μπουφέ με όλα τα εδέσματα αλλά εκείνοι έρχονται… μισοί. Θα μου πεις και πώς μπορεί να γίνει αυτό; Ο θεατής για τον ηθοποιό είναι το Α και το Ω. Για αυτόν βρίσκεται εκεί, για αυτόν λέει την ιστορία που κλήθηκε να πει και για αυτόν και μόνο δίνεται ψυχικά και με όλη τη δύναμη της ψυχής του- ή τουλάχιστον κάπως έτσι θα έπρεπε να είναι πάντοτε.
Η μάσκα ήρθε για να εμποδίσει την εξάπλωση του ιού- και πολύ καλά κάνει, να φοράτε πάντα τη μάσκα σας- αλλά παράλληλα έφερε μαζί της και μια συνθήκη που απομακρύνει τον πομπό από τον δέκτη. Η σύντομη αλλά πολύ ενδεικτική εμπειρία μου, μου αποκάλυψε πόσο σημαντική είναι η καθολική παρουσία του “από κάτω” που λέμε και στα θέατρα, όχι μόνο για το τελικό αποτέλεσμα αλλά και την ίδια τη διαδρομή. Δύσκολη η επικοινωνία, απροσπέλαστη η υφασμάτινη ή μη φιγούρα που αντικρίζεις. Θα μου πεις και πάλι, υπάρχουν και τα μάτια. Δυνατό εργαλείο ναι δεν λέω, αλλά δεν αρκεί πάντα.
Και εδώ ερχόμαστε στη θέση του θεατή
Σε ένα ρεπό μου κατάφερα να παρακολουθήσω μια παράσταση, που ανέβηκε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά οπότε είχε χτίσει ήδη ένα κοινό. Το λέω αυτό για να καταλήξω στο εξής: Μπήκα στη θέση του θεατή που στη δική μου παράσταση. Φόρεσα τη μάσκα μου, μπήκα μαζί με άλλους- κρατώντας τις απαραίτητες αποστάσεις- σε μια σειρά για να θερμομετρηθώ και κάθισα στο κάθισμα μου. Κοίταξα λίγο την αίθουσα. Άδεια καθίσματα- το 30% βλέπεις- και παγωμένα βλέμματα ως επί το πλείστον.
Να που τα μάτια πάντα δεν αρκούν. Η ποιότητα της παράστασης γλύκανε το κλίμα αλλά και πάλι η αίθουσα δεν θερμάνθηκε όσο άξιζε στην περίσταση. Και γι’ αυτό δεν έφταιγαν ούτε οι ερμηνείες, ούτε οι καλεσμένοι. Καμιά φορά αυτό που ευθύνεται για μια κατάσταση είναι δυστυχώς και αδύνατον αν το ελέγξεις, να του επιβληθείς και να το πολεμήσεις στα ίσα…Απλά περιμένεις και υπομένεις να περάσει…Να φύγει.
Καμιά φορά το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να παρατηρείς το πως τα φέρνει η ζωή και να πηγαίνεις μαζί της… Κάποιο μάθημα θα σου δώσει και κάπως διαφορετικός θα βγεις από αυτό. Αν με ρωτάς, σίγουρα πιο δυνατός..
