Κανείς δεν θα μπορούσε να διαψεύσει το γεγονός πως η μητρική παρουσία στη διαδικασία ανάπτυξης ενός παιδιού αποτελεί την έναρξη μιας φυσιολογικής ψυχοσωματικής ωρίμανσης.
Και παρότι η μητέρα ως είθισται αποτελεί το πρόσωπο που αβίαστα προσφέρεται ως ένα ασφαλές λιμάνι και ως ένα καταφύγιο παρηγοριάς και ενδυνάμωσης έτσι ώστε το παιδί της να μπορεί στην ενηλικίωση να είναι ένας ώριμος συναισθηματικά ενήλικας, σε ορισμένες περιπτώσεις αυτό δεν θεωρείται δεδομένο.
Γιατί υπάρχουν ενήλικες που ακόμα παλεύουν να επουλώσουν τα ανεξίτηλα σημάδια της μητρικής τους απουσίας. Το αποτέλεσμα στο σήμερα; Ένα τεράστιο συναισθηματικό κενό. Ένα κενό που φέρνει μαζί του συνέπειες στο παιδικό ψυχισμό του συνειδητοποιημένου πλέον ενήλικα.
Η ανηφόρα και τα εμπόδια προς την ενηλικίωση
Κατά τη βρεφική ηλικία ο άνθρωπος έχει ανάγκη τη διαθεσιμότητα της μητέρας του. Όταν αυτό δεν συμβαίνει είναι πολύ πιθανό το παιδί να βιώνει έντονο άγχος, απειλή προς την ίδια του την επιβίωση, κατάθλιψη και πολλές ακόμα ψυχικές δυσκολίες στη προσωπικότητα αλλά και τη διάθεση. Η εφηβεία είναι το βήμα που δίνεται σε όλα τα παιδιά λίγο πριν φτάσουν στην ενηλικίωση. Στην προσπάθεια τους να ανέβουν αυτό το σκαλοπάτι, συνήθως δυσκολεύονται περισσότερο από άλλα παιδιά και έτσι ο εν δυνάμει έφηβος πασχίζει να αναδομήσει και να διαμορφώσει την ταυτότητα του δημιουργώντας μια δική του πραγματικότητα.
Συχνά, οδηγείται στην ανασφάλεια και τη ματαίωση, η οποία σε συνδυασμό με την συνεχή τάση για κριτική των όσων του συνέβησαν, μπορεί και να προβεί σε παραβατικές ή και αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές. Έτσι, το ψυχικό υπόβαθρο που κατέγραψε η παιδική του μνήμη συμπορεύεται χέρι-χέρι με τον ενήλικο που ψάχνει τρόπους για να διαφύγει από όσα βίωσε ή δεν κατάφερε ποτέ να ζήσει.
Ασφαλώς κάθε ιστορία και κάθε συνέπεια δεν είναι ίδια και με την ίδια ένταση για κάθε άνθρωπο. Και παρότι η ιδανικότερη βοήθεια ανήκει στα χέρια της Ψυχοθεραπείας, θα λέγαμε πως το πρώτο και πιο βασικό εργαλείο για να επουλωθεί αυτή η πληγή, βρίσκεται στα δικά μας χέρια. Η αυτοβοήθεια λοιπόν σου παραθέτει 3 τρόπους αυτοθεραπείας, υπό τον όρο να αναζητάς την αλλαγή που δεν ‘βολεύει’, αλλά σίγουρα δουλεύει!
Αναζήτησε ποια πραγματικά είναι η μητέρα σου
Ποια είναι η δική της ‘γραμμή ζωής;’ Ποιες εμπειρίες τη στιγμάτισαν όταν υπήρξε και εκείνη παιδί; Nιώθει και εκείνη πληγωμένη στο σήμερα; Εν ολίγοις, θα χρειαστεί να αναγνωρίσεις αν η ιστορία επαναλήφθηκε και στη μεταξύ σας σχέση. Όσα περισσότερα ανακαλύψεις για τη ζωή της, τόση περισσότερη συμπόνια και κατανόηση θα δημιουργήσεις για εκείνη και αντίστοιχα για τον εαυτό σου. Η ενσυναίσθηση και η αντικειμενική οπτική των όσων συνέβησαν αποτελούν βασικό κλειδί για την επούλωση σου.
Πρακτική συγχώρεσης
Αλίμονο, αν η συγχώρεση αρκούσε πάντα για να δώσει λύση σε όλα μας τα προβλήματα. Οφείλεις να γνωρίζεις όμως πως αν επιλέξεις να επουλώσεις τα αρνητικά σου συναισθήματα, τότε το πιο βασικό βήμα είναι να δικαιολογήσεις τη στάση της μητέρας σου. Να μπεις δηλαδή στα ‘παπούτσια’ της, και αν καταφέρει να κάνει και εκείνη το ίδιο, τότε η ικανοποίηση θα είναι σίγουρα διπλή. Άν όχι, πάλι θα πρόκειται για επιτυχία. Γιατί η πρακτική συγχώρεσης θα σε οδηγήσει πολύ σύντομα στην ενίσχυση της εσωτερικής σου ανασυγκρότησης. Γιατί μαζί με εκείνη, θα συγχωρέσεις και τον εαυτό σου. Γιατί ότι σου στέρησαν και ότι επιθυμείς να λάβεις, θα το λάβεις πίσω και μάλιστα διπλά! Και αυτό είναι βέβαιο γιατί το αξίζεις!
What goes around comes around
Προτείνω να δοκιμάσεις να κάνεις εσύ τη μετάφραση. Και αν θες να σου παραθέσω πως αντιλαμβάνομαι εγώ αυτή τη φράση, τότε θα σου πω πως καταλήγω στο εξής: Η ζωή είναι ένας ολοστρόγγυλος κύκλος. Δεν έχει αρχή, ούτε και τέλος, δεν έχει θύματα και θύτες, δεν έχει εκτός και εντός και δυστυχώς για όσους νομίζουν πως είναι υπεράνω όλων, δεν έχει νικητές και ηττημένους. Έχει μονάχα συνεχείς αλλαγές των θέσεων, στις οποίες βρίσκει την πραγματοποίηση της η φράση: ‘’Eκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα έρθεις».
Σε αυτόν τον κύκλο δεν υπάρχει κανένας ασφαλής πόνος μέσα στη ζωή. Σε αυτόν τον κύκλο ο άνθρωπος για να θεωρείται άνθρωπος θα πρέπει να ξέρει να συμπεριφέρεται ως τέτοιος. Γιατί άνθρωπο δεν σε κάνουν μόνο τα όσα βίωσες ως παιδί αλλά και τα όσα δεν βίωσες όπως θα ήθελες έως ότου να φτάσεις στην ενηλικίωση. Αυτός ο κύκλος λοιπόν βρίσκεται στα δικά σου χέρια και μπορεί είτε να συνεχίσει να κινείται στον ίδιο ρυθμό, είτε να ‘σπάσει’ με την ελπίδα να δημιουργηθεί ένας νέος και σίγουρα πιο υγιής.
Αν ακόμα αναρωτιέσαι, να ξέρεις πως εσύ είσαι η αλλαγή που περιμένεις να έρθει! Και αν δυσκολεύεσαι να το δεις, μια διεισδυτική ματιά στον καθρέφτη αρκεί για να λάβεις τις απαντήσεις που ψάχνεις!
