Ήταν ένα συνηθισμένο βράδυ στο τέλος μιας συνηθισμένης Παρασκευής. Δεν υπήρχε κανένας λόγος για έξτρα εορτασμούς ή κάτι που θα έκανε αυτό το βράδυ να ξεχωρίσει. Ίσως μόνο ότι στο μπολ βρίσκονταν δρακουλίνια. Μία επαναστατική κίνηση ενάντια στην καταπίεση της διαλλειματικής νηστείας του τελευταίου μήνα.
Λένε πως τέτοια συνηθισμένα βράδια έρχεται και σε βρίσκει μία έμπνευση, μία ιδέα, μία καλή ταινία, μία ευχάριστη έκπληξη της ζωής τέλος πάντων. Έτσι λοιπόν αντί να δω από την αρχή το Brooklyn99 αποφάσισα να κλείσω τα μάτια και να επιλέξω μία ταινία ή σειρά στην τύχη. Όταν αφήνεις στο τηλεκοντρόλ τη μοίρα της βραδιάς σου να ξέρεις πως θα πέσεις πάνω σε ντοκιμαντέρ. Κι εγώ έπεσα σε ένα που ενέπλεκε το National Geographic, έναν ορειβάτη και μερικά λογότυπα που σε παραπέμπουν σε γνήσια περιπέτεια στη φύση. Ο.Κ.
Το Free Solo ακολουθεί το ταξίδι του Alex Honnold, ενός 33χρονου ορειβάτη από το Sacramento που ανεβαίνει το El Capitan, μία κάθετη ”διαδρομή” 2,700 ποδιών -όπως μετράνε πέρα από τον Ατλαντικό- στο Εθνικό Πάρκο Yosemite. Mέχρι εδώ τα δρακουλίνια στο μπολ παραμένει να σώζουν αυτή τη νύχτα. Το trailer όμως συνεχίζει να παίζει και όπως φαίνεται ο Alex θα διανύσει την κατακόρυφη απόσταση με τα παπούτσια του, χωρίς εξοπλισμό, με ένα σχοινί, ένα σακίδιο, μία κάμερα που θα καταγράψει το επιχείρημα, το κενό από κάτω του και ίσως την ευχή της μαμάς του.
Pause και search ποιος είναι ο Alex Honnold και πόσο τρελός μπορεί να είναι. Ανακαλύπτω ότι το Free Solo παίρνει Oscar Καλύτερου Ντοκιμαντέρ το 2019. Και μετά ανακαλύπτω μερικές συνεντεύξεις του όπου μαθαίνω ότι ο Alex κάνει ελεύθερη αναρρίχηση τα τελευταία 20 χρόνια, και πολύ πριν γίνει γνωστός, απλά ανέβαινε βράχους χωρίς σκοινιά και χωρίς κάμερες, επειδή το αγαπάει. Όπως λέει ο ίδιος θα το έκανε με κάμερες ή χωρίς. Διακινδυνεύει τη ζωή του για το πάθος του. Λατρεύει να μελετάει τον γκρεμό και να βγάζει το πρόγραμμα της διαδρομής. Δεν είναι η απόλαυση όταν φτάνει στην κορυφή, εξηγεί σε πολλά Μέσα, είναι η αφοσίωση στο πόσο ελεγχόμενα πρέπει να κάνει τα επόμενα βήματά του. Βήματα από τα οποία εξαρτάται η ζωή του. Και παράλληλα τονίζει πόσο πρέπει να απολαύσει αυτή την έκρηξη αδρεναλίνης. Play.
Mία ώρα και σαράντα λεπτά μετά τα δρακουλίνια είναι ανέγγιχτα και εγώ σοκαρισμένη. Δεν ξέρω ποια πληροφορία να πρωτοδιαχειριστώ και με ποια σειρά να βάλω τα συναισθήματά μου.
Ο Alex δεν το είπε ποτέ με λόγια αλλά δεν θα φτάσεις στον στόχο από τον πιο εύκολο δρόμο και με τη λιγότερη προσπάθεια. Κι αυτό που θα κάνει το ταξίδι σου να αξίζει είναι να επιλέξεις να ζεις με εκείνα χωρίς τα οποία δεν θα μπορούσες να ζήσεις. Και τότε η κορυφή ή ό,τι ονομάζεις εσύ κορυφή θα είναι ακόμη πιο όμορφο μέρος από ό, τι φανταζόσουν.
Και πότε είναι η σωστή στιγμή να αγνοήσεις τον στόχο και να απολαύσεις το ταξίδι;
Όταν καταλάβεις ότι το κάνεις “από” και “με” αγάπη είναι η απάντηση. Όταν οδηγός είναι το πάθος σου να κυνηγάς τους στόχους, όσα αγαπάς, αυτά που θες να έχεις στη ζωή σου. Tότε ξεχνάς τον στόχο και τον προορισμό. Όταν αποφασίσεις ότι ξεκινάς, εκεί στο πρώτο βήμα, τότε είναι και η κατάλληλη στιγμή να αγνοήσεις για λίγο τον στόχο και να επικεντρωθείς στις λεπτομέρειες τις διαδρομές. Εξάλλου, σε τελική ανάλυση, εκεί θα αφιερώσεις το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου σου.
