Συναποφασίσαμε με την Γεωργία η πρώτη μου κειμενική απόπειρα σε κάτι δημόσιο που δεν είναι συνέντευξη αλλά είναι η αρχή μιας νέας συνεργασίας να είναι μια εισαγωγή σε μένα.
Ναι, εγωκεντρικό αλλά και ουσιαστικό και πιο επίκαιρο από ποτέ. Έχει χαθεί η μαγεία στο να γνωρίζεις κόσμο και να αλληλοσυστήνεστε. Από κοντά, στη δουλειά, μέσω κοινών φίλων, οικογενειακού περιβάλλοντος. Όλα έχουν γίνει social. Μαζί με τη χειραψία ή το βλέμμα που ανταλλάσαμε με κάποιον στην προηγούμενη μας ζωή, εκείνη πριν τον COVID, κοτσάραμε και λίγα για μας – αν είμαστε καλά, με τι ασχολούμαστε και πάει λέγοντας.
Έτσι λοιπόν, δράττομαι της ευκαιρίας να σας συστηθώ
Ίσως καλύτερα επανασυστηθώ. Ονομάζομαι Δάφνη Καραβοκύρη. Είμαι 33 ετών. Είμαι αεικίνητη, δημιουργική, καυστική, υπεραναλυτική, δοτική. Το status μου είναι – «αρραβωνιασμένη», έχω σκύλο, είμαι Head των Social Media του Mega, ενώ παράλληλα πραγματοποιώ προσωπικές συνεντεύξεις με ανθρώπους που «έχουν κάτι να μου πουν» στο κανάλι μου στο ΥouΤube. Εργάζομαι από τα 20 μου, με προσωπικό «φάρο» το VICE, όπου επί σειρά ετών παρουσίαζα την εκπομπή στον ΑΝΤ1 η οποία αναμεταδίδονταν στο MakedoniaTv κάνοντας παράλληλα τα δικά μου προσωπικά ντοκιμαντέρ. Στη συνέχεια, δέχτηκα μια μεταγραφή στο κανάλι του Mega όπου και βρίσκομαι αυτή τη στιγμή. Για όσους λοιπόν με γνωρίζουν από το VICE, γράφω πως θα επανασυστηθώ – για όσους δεν με γνωρίζουν θα συστηθώ. Και τα δύο καλά είναι.
Δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος που ήμουν τότε
Πρέπει και οφείλουμε να είμαστε μηχανές πιστές στην αυτοβελτίωσή μας. Στην εξέλιξή μας. Στο να ομορφαίνουμε εμάς και οτιδήποτε γύρω μας. Αυτό κάνω. Αυτό προσπαθώ να κάνω. Αυτό λέω στον εαυτό μου πως κάνω και καθημερινά μου το αποδεικνύω εμπράκτως και αυτό πολύ συνειδητά.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τα σταθερά μου χαρακτηριστικά είναι πως έχω έμφυτη περιέργεια για το καινούριο, το δύσκολο, το ανεξερεύνητο, το «εκτός νόρμας», μου αρέσει πολύ να δουλεύω και τα γρανάζια του μυαλού να λαδώνονται σε καθημερινή βάση, μου αρέσει να γνωρίζω ανθρώπους και να ακούω την ιστορία τους – να βλέπω πως αντιδρούν, πως σκέφτονται, πως κινούνται – μου αρέσει να βοηθάω, να μιλάω, να προκαλώ, να γράφω. Μου αρέσει να αγαπάω, να νοιάζομαι, να κλαίω και να γελάω. Μου αρέσει να κάνω σκανταλιές και να πειράζω κόσμο. Μου αρέσει να λέω την αλήθεια και να «προκαλώ» τις αλήθειες των άλλων.
Μου αρέσει η γυμναστική και η ισορροπημένη διατροφή. Μου αρέσει η φύση πολύ. Τρώω εύκολα σκαλώματα, με σειρές, με τραγούδια, με φαγητά και ενίοτε με ανθρώπους. Μου αρέσει η τάξη και η καθαριότητα. Μου αρέσει το πρόγραμμα, η συνέπεια και οι καλοί τρόποι. Μου αρέσει ο σεβασμός. Μου αρέσει να αλλάζω απορρυπαντικά και μαλακτικά στα ρούχα και αλλάζω συνέχεια κολόνιες έχοντας αποτύχει παταγωδώς στο να βρω «τη μυρωδιά» μου. Βαριόμουν εύκολα τώρα όχι πια. Δεν ήξερα να απολαμβάνω. Δεν έπαιρνα ανάσες.
Ήμουν παρορμητική. Τώρα δεν είμαι. Τώρα, I really do take my time with things
Το καλό της καραντίνας και της κατάστασης που βιώνουμε – για εμένα προσωπικά – είναι πως με έμαθε να αναπνέω, να επεξεργάζομαι, να μην βιάζομαι και να μην αγχώνομαι. Χρειαζόταν αυτό. Έχουμε μάθει όλοι να τρέχουμε. Να βλέπουμε αλλά να μην κοιτάμε. Είχα γίνει ρομπότ. Δεν το είχα επιλέξει. Οι ρυθμοί της καθημερινότητας, οι απαιτήσεις και όλο αυτό το κομπόδεμα με ανάγκασαν και εμένα και πολλούς άλλους να τρέχουμε σαν το πιο όμορφο και γρήγορο αυτοκίνητο αλλά στην πραγματικότητα ο κινητήρας μας δεν μπορούσε να υποστηρίξει το περίβλημα του αυτοκινήτου μας – έχοντας πλέον προσωπικό κόστος και ζημιά.
Καραντίνα ίσον χρόνος – χρόνος ίσον προνόμιο που δεν παρέχετε επ’ ουδενί από τις απαιτήσεις και τις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας – μέχρι πρότινος. Παλαιότερα με τρόμαζε το να μεγαλώσω. Με τρόμαζε το “περνάνε τα χρόνια” – αυτό που συνειδητοποίησα είναι πως είναι ευλογία να περνάνε τα χρόνια και να περνάνε καλά. Το καλά δεν είναι ποσοτικό, το καλά είναι ποιοτικό. Τι σκατά κάνεις με την πάρτη σου όσο περνάει ο καιρός; Εκμεταλλεύεσαι τον χρόνο προς όφελός σου;
Μου αρέσει που μεγαλώνω. Να μεγαλώνω σωστά και κάθε μέρα με ρωτάω “τι έκανες σήμερα;”
Με τρομάζει η αδράνεια – βασικά η αδράνεια με “παραλύει” – ακούω τη λέξη αδράνεια και νιώθω πως ο κόσμος και η καρδιά μου συγχρονίζονται για κλάσματα για να σταματήσουν. Καθάρισε ένα κολοκύθι, βγες μια βόλτα, τακτοποίησε τις κάλτσες σου, κάνε σωστά τη δουλειά σου, λύσε τους ψυχολογικούς σου κόμπους, κοιμήσου ήρεμος, ξύπνα με όρεξη και όραμα και όνειρα. ΚΑΝΕ ΚΑΤΙ. Αν μπορούσα να παρομοιάσω την αδράνεια με κάποιο έντομο θα ήταν με εκείνες τις μύγες που κάνουν μια τριγωνική κίνηση επί ώρες στον αέρα.
Δεν θέλω να γίνω αυτή η μύγα
Ότι δεν σου δίνεται, προκάλεσέ το. Ό,τι προκαλείς – θα αντιδράσει κι αν δεν αντιδράσει αυτό θα πας – πρέπει να πας – να προκαλέσεις κάτι άλλο. Μου αρέσω. Αν αρέσω και σε σας, τότε θα με διαβάζετε, Αν δεν αρέσω σε σας τότε απλά θα γράφω γιατί μου αρέσει να γράφω και γιατί πρέπει να τα ακούει και κάποιος άλλος πέραν από την ψυχολόγο μου την αγαπημένη και πολύτιμη κυρία Λία. Καλή μας διαδρομή. Για όσο κρατήσει.
Με εκτίμηση, Δάφνη.
Υπέροχη και ξεχωριστή Δανάη! Μιλά πάντα μέσα στην καρδιά μας!