Η μόδα πάντα εξέφραζε την αισιοδοξία, ακόμη και μέσα στις ημέρες του πολέμου. Αποτελούσε πάντα ζωντανή απόδειξη, πως ακόμη και το πιο ευτελές υλικό μπορούσε να πάρει μια καλαίσθητη μορφή. Αυτή άλλωστε είναι και η μαγεία της, ο ιδιαίτερος τρόπος σύνδεσης υλικών διαφορετικής φύσεως και η εξέλιξη της παρουσίασης των ιδεών. Μια μόνιμη κατάσταση δημιουργικής αντίληψης, μια πραγματικότητα μέσα στην οποία οποιαδήποτε μορφή σκέψης μεταμορφώνεται σε εικόνα, αποτελώντας με την παρουσία της μια  ζωντανή επιβεβαίωση ότι μια ιδέα έχει κυριολεκτικά τη δύναμη να προβληματίσει, να γοητεύσει και κυρίως να υπενθυμίζει σε όλους μας την ανάγκη ότι ο τρόπος σκέψης μας, καθορίζει την καθημερινότητα μας.

Το ρούχο άλλωστε σαν τελικό προϊόν, ποτέ δεν είχε σημασία μεμονωμένα από μόνο του. Υπηρετούσε πάντα ένα στρατηγικής σημασίας ρόλο, στην σκακίερα παρουσίασης της συνολικής ιδέας, της πασαρέλλας. Ήταν το σημείο στίξης σε μια πρόταση γραμμένη σε χαρτί, ο ρυθμός που ο συνθέτης επέλεγε να κυλήσουν οι νότες από το πεντάγραμμο στα αυτιά μας, η πινελιά του ζωγράφου που σε συνεργασία με τις υπόλοιπες, μεταμόρφωνε ένα καμβά σε πραγματικό έργο τέχνης. Αποτελούσε μια ταυτότητα οπτικού τύπου, όπου ο κάθε άνθρωπος μπορούσε να εκδώσει κάθε φορά που πλησίαζε τη ντουλάπα του, δηλώνοντας σε όλους τους υπόλοιπους γύρω του/της, αίσθηση της μοναδικότητας ανάμεσα στις τόσες άλλες ”φωνές”.

Η αισιοδοξία είναι ”συνώνυμο” με την περιποίηση. Πως μπορεί κάποιος να είναι θετικός με όλο τον κόσμο γύρω του, αν δεν είναι πρώτα με τον εαυτό του; Αποδεικτική εικόνα, η σκηνή που έρχεται στο μυαλό όλων μας, όταν ανυποψίαστοι παρατηρούμε μηχανικά τους περαστικούς περιμένοντας ένα ραντεβού μας που έχει αργήσει λίγο να έρθει. Ξαφνικά μέσα στο σύνολο των εικόνων που χωράνε στην οπτική μας, ξεχωρίζει μια φιγούρα που διαφέρει από τις υπόλοιπες. Είναι ο ιδιαίτερος εκείνος τύπος που φορούσε παπιγιόν, συνοδεύοντας το με ένα μαντηλάκι στο πέτο του, εκείνη η γυναίκα που φορούσε την ψιλόμεση midi φούστα με το στενό λευκό πουκάμισο και το φαρδύ καπέλο, η κοπέλα που φορούσε το μαύρο φόρεμα με την πλάτη έξω και ήταν γεμάτη tatoo.

Είναι όλες εκείνες οι φιγούρες που πριν κοιμηθείς, ξεχωρίζουν στο μυαλό σου τη σημερινή μέρα από το deja vu της προηγούμενης. Όλες εκείνες οι πινελιές, τα σημεία στίξης, οι διαφορετικοί ρυθμοί εκτέλεσης, που προκαλούν ένα αβίαστο χαμόγελο στον διπλανό μας μέσα από την περιποίηση τους. Ένας σιωπηλός αλλά και ταυτόχρονα αποτελεσματικός τρόπος να κάνεις την καθημερινότητα ΣΟΥ και μαζί όλων των υπολοίπων γύρω σου πιο αισιόδοξη.

Την επόμενη λοιπόν φορά που δεν θα νιώθεις και στα καλύτερα σου, τότε που δεν θα έχεις όρεξη να κάνεις τίποτα και θα αναγκαστείς να βγεις για να συναντήσεις κάποιον, δοκίμασε να δημιουργήσεις στον εαυτό σου ένα χαμόγελο όταν τον αντικρίσεις στον καθρέφτη. Προσπάθησε να γίνεις εσύ ο λόγος που χάρη σε εσένα, η γκρίζα καθημερινότητα κάποιου απόκτησε λίγο χρώμα και που ξέρεις, με τόσες υπέροχες πινελιές που υπάρχουν κρυμμένες μπορεί ο καμβάς της καθημερινότητας μας πέρα από αισιόδοξος, να γίνει και έργο τέχνης.