Μπορεί να μην το έχεις συνειδητοποιήσει αλλά με τους συναδέλφους σου περνάς τον περισσότερο χρόνο μέσα στην ημέρα σου. Ωστόσο με τους περισσότερους οι σχέσεις σου ξεκινάνε κάθε Δευτέρα πρωί και λήγουν κάθε Παρασκευή βράδυ.
Εάν είσαι όμως πολύ τυχερή σίγουρα έχει βρεθεί στη ζωή σου αυτός ο συνάδελφος που ακόμα και να μην δουλεύετε πια μαζί υπάρχει ακόμα στη ζωή σου. Τώρα πια ώς ένας πραγματικό φίλος.
Εμείς θα σου διηγηθούμε τη δική μας ιστορία, για αυτόν τον συνάδελφο που πια είναι πολλά παραπάνω από αυτό.
Έλενα Φάκου
Πριν από 6 χρόνια εργαζόμουν σε μια εφημερίδα και εκεί γνώρισα την Κωνσταντίνα. Είναι μικρότερή μου δέκα χρόνια και τότε ξεκινούσε τη σταδιοδρομία της στη δημοσιογραφία. Αν και κάποιος θα μπορούσε να πει ότι είχαμε μια σχετική διαφορά ηλικίας, επικοινωνούσαμε άριστα, γελούσαμε πολύ, βγαίναμε και περνούσαμε ωραία και σιγά σιγά δεθήκαμε με αποτέλεσμα να γίνουμε κολλητές. Σήμερα, έχουμε βγάλει η μία στην άλλη nicknames: είναι το ‘Μύδι’ και είμαι η ‘Κατσαρίδα’. Έχουμε περάσει τα on και τα off μας, τα up και τα down μας, αλλά την αγαπώ, με αγαπάει, αλληλοστηριζόμαστε και έχουμε η μία την άλλη στα εύκολα και στα δύσκολα.
Ναι, μπορείς να κάνεις μια φίλη στη δουλειά και εμείς δεν είμαστε δυο, αλλά τρεις, γιατί και η τρίτη κολλητή της παρέας μας, η Δήμητρα ήταν επίσης συνάδελφός μας σε άλλο πόστο στη συγκεκριμένη δουλειά. Είναι η ‘Πινέζα’ μας και όλες μαζί είμαστε ένα αχτύπητο αχώριστο ανεπανάληπτο τρίο. Δεν δουλεύουμε πλέον μαζί. Η κάθε μία βρίσκεται αλλού, όμως πλέον μας δένουν άλλα πράγματα και όχι το περιβάλλον του γραφείου στο οποίο γνωριστήκαμε. Και ναι, μπορείς να κάνεις φίλες στο γραφείο. Δεν είναι όλες οι γυναίκες ανταγωνιστικές και με bitchcraft συμπεριφορές όπως ψευδώς διαδίδεται. Εγγυώμαι.
Δήμητρα Στέργιου
Η Κοραλία ήταν αυτό το άτομο που με τρόμαξε την πρώτη μου μέρα στη δουλειά. Επειδή σχεδόν λιποθύμησε. Έπειτα και λίγο ακόμα διάστημα, συνέχισε να με τρομάζει, με το πόσο αυστηρά και σοβαρά μίλαγε. Τη χάζευα, γιατί ντυνόταν πάντα κάτι ανάμεσα σε Carrie Bradshaw και Meryl Streep στο ”Ο Διάβολος φοράει Prada”. Τη θαύμαζα γιατί σε κάθε ενδοεταιρική διένεξη σήκωνε το λάβαρο της επανάστασης χωρίς να φοβάται τίποτα.
Ξεκινήσαμε να τρώμε τα μεσημέρια μαζί και εκεί ξετυλίχτηκε όλο το φάσμα του χαρακτήρα της. Για έξι ολόκληρα χρόνια προσπαθούσαμε με κάθε πιθανό τρόπο να βράσουμε ”σωστά” το αυγό της. Δεν ήξερε να μαγειρεύει. Ήξερε όμως ακριβώς πως να ψήσεις την τέλεια πατάτα, τί είναι η αγαύη, τις χρήσεις του σχινόπρασου, πότε είναι ώριμο ένα αβοκάντο, τι γιατροσόφι να πιείς άμα σε πονάει ο λαιμός. Ξέρει που να πας για φαγητό με την κολλητή σου, για ψώνια με τη μαμά σου, για ποτό με το ραντεβού σου. Γενικά ξέρει τα πάντα. Το μεσημέρι του Σαββάτου θα την πετύχεις καλοντυμένη σε εστιατόριο. Το ίδιο βράδυ θα χοροπηδάει δίπλα σου σε συναυλία και θα μοιράζει (πάντα ισομερώς) τσίπουρο σε ποτηράκια.
Για έξι χρόνια κλαίγαμε κανονικά στην τουαλέτα και κλαίγαμε από τα γέλια στο πάτωμα της κουζίνας. Φεύγαμε μαζί για τριήμερα τρέχοντας την Παρασκευή το απόγευμα και γυρίζαμε μαζί Δευτέρα πρωί μισοκοιμισμένες. Σου ζήταγε να της φτιάξεις ελληνικό καφέ για να ξυπνήσει και σε κοίταγε για να μάθει πως τον κάνεις. Αλλά πότε δεν έμαθε. Για έξι χρόνια ήμουν η Μαρούσκα της και ήταν η Ντένη Μαρκορά μου. Κουβαλούσα τις τσάντες με τα τάπερ της, κρατούσα τα παπούτσια της όταν αποφάσιζε να αλλάξει από 12ποντο σε παντόφλες στη μέση του δρόμου. Τη βοηθούσα να φάει τη μπανάνα της ενώ οδηγούσε και το αγγουράκι της όσο περιμέναμε το ασανσέρ.
Παραιτηθήκαμε τυχαία σχεδόν την ίδια περίοδο. Τώρα πια η μόνη μας διένεξη είναι εάν θα μείνουμε μόνιμα σε νησί του Αιγαίου ή του Ιονίου. Είναι που έχουμε άλλη άποψη για το ”σωστό το γαλάζιο”.
Γεωργία Κωτσιοπούλου
Το 2006 και για περίπου δύο χρόνια κάθε Παρασκευή έκανα διάλειμμα τρώγοντας σουβλάκια και πατάτες με τον Αλέξανδρο ο οποίος επειδή έκανε δίαιτα έπαιρνε και κόκα κόλα αλλά ΠΑΝΤΑ λάιτ. Αυτά τα διαλείμματα ποτέ δεν ολοκληρώνονταν γιατί κάποιος θα μας διέκοπτε για κάτι έκτακτο (κι ας δουλεύαμε σε περιοδικά κι όχι σε νοσοκομείο) ή κάποιος από εμάς θα πνιγόταν από τα γέλια με το φαγητό του. Ο Αλέξανδρος είναι ο συνάδελφος που θα θέλαμε όλοι να έχουμε.
Με τον Αλέξανδρο ξεκινήσαμε σχεδόν ταυτόχρονα στην εταιρεία και φύγαμε –τυχαία- σχεδόν ταυτόχρονα. Αν και δουλεύαμε σε διαφορετικά τμήματα εκείνος πάντα περνούσε από το γραφείο μου να πει την εξυπνάδα του κι εγώ πάντα περνούσα από το δικό του να γκρινιάξω. Η φιλία αυτή έβαλε τις βάσεις της το απόγευμα που ο μεταφορέας ακύρωσε τη μετακόμισή μου που είχε προγραμματιστεί για το επόμενο πρωί. Ήμουν απελπισμένη. «Μόνο σταμάτα να κλαις» βρήκα ένα χαρτάκι πάνω στο γραφείο μου όταν βγήκα από την τουαλέτα του γραφείου εκείνο το βράδυ για να πάρω τη τσάντα μου και να πάω να συνεχίσω το κλάμα πάνω στις κούτες στο σαλόνι μου. Είχε, μέσα σε δέκα λεπτά, οργανώσει ένα φορτηγάκι της εταιρείας και όποιον είχε τη διάθεση να βοηθήσει από τους συναδέλφους. Κι έτσι εγώ την επόμενη μέρα μετακόμισα κανονικά.
Έκτοτε ο Αλέξανδρος είναι ο –δεύτερος- μεγάλος μου αδερφός. Εκείνον παίρνω κάθε φορά που πρέπει να πάρω μία απόφαση που χρειάζεται στυγνή λογική. Εκείνον καλώ στο τηλέφωνο όταν η ζωή με κάνει και πλήττω ή για ένα «θέλω χάρηηηηη».
Η φιλία μου με τον Αλέξανδρο ξεκίνησε σε ένα γραφείο πριν από 15 χρόνια και στην πορεία της μου έμαθε πως οι αληθινοί φίλοι μπορούν να πουν όλες τις αλήθειες μεταξύ τους. Πως τελικά υπάρχει ουσιαστική φιλία μεταξύ των δύο φύλων και πώς είναι να χαίρεσαι με τη χαρά κάποιου, βαθιά και αληθινά όπως ένιωσα στον δικό του γάμο με τη Μυρτώ.
