Οδυσσέα σε σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν το γνωμικό του κόσμου «Πολυμήχανος Οδυσσέας».
Σιγά και τι έκανες εσύ μπροστά σε αυτά που καλούμαστε να κάνουμε εμείς εν μέσω παγκόσμιας πανδημίας και ετήσιας αυτοκαραντίνας;
Μα ποιος νομίζαμε ότι είσαι;
Προσπάθησα να αναζητήσω το γνωμικό αυτό πόρισμα και στην Wikipedia βρήκα αυτήν την λιτή για να μην χαρακτηρίσω «φτωχή» πληροφορία:
«Eίναι ευρέως γνωστός για την πονηριά και εφευρετικότητά του, διάσημος και για τα δέκα χρόνια που του πήρε η επιστροφή στο σπίτι του, μετά τον Τρωικό Πόλεμο, όπως αλληγορικά του απέδωσε ο ποιητής Όμηρος. Ήταν γιος του Λαέρτη και της Αντίκλειας, σύζυγος της Πηνελόπης και πατέρας του Τηλεμάχου».
Μωρ τί μας λες;
Ωραία, για να μην σε αποπάρω εντελώς θα σου αιτιολογήσω την αγανάκτησή μου.
Ξεκινά η πανδημία, κόσμος χάνει ανά λεπτό τη ζωή του από αυτόν τον άγνωστο τότε και απειλητικό ιό. Μας κλείνουν στα σπίτια μας, τον Μάρτιο του ’20 τώρα έχουμε ’21. Χάνουμε τις δουλειές μας, χάνουμε τους εαυτούς μας, κλεινόμαστε στα σπίτια μας σε καθεστώς χούντας και καθημερινής τρομοκρατίας.
Παρακολουθούμε ανελλιπώς τις ειδήσεις από όποια μέσα έχουμε διαθέσιμα – δεν φαντάζεσαι πόση πληροφορία καταπίναμε καθημερινά – brainwash λέγεται σήμερα – τότε δεν ξέρω πώς το ονομάζατε – και πρέπει να την διαχειριστούμε ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ. Ταυτόχρονα, έξω επικρατεί νεκρική σιγή, παγκόσμιας καταστροφής. Χωρίς διαθέσιμα «όπλα», πολεμάμε κάτι που ΔΕΝ βλέπουμε, ΔΕΝ ακούμε, ΔΕΝ μυρίζουμε και ΔΕΝ αναγνωρίζει κανείς στο μέχρι τώρα DNA του.
Οδυσσέα σου μιλάω. Ήμασταν φοβισμένοι. Πολύ φοβισμένοι.
Ξαφνικά από εκεί που βγαίναμε, ακουμπιόμασταν, μιλούσαμε, δουλεύαμε, οδηγούσαμε, τρώγαμε έξω, κάναμε γυμναστική, πηγαίναμε ταξίδια, ερωτευόμασταν, ΥΠΗΡΧΑΜΕ, βρεθήκαμε μαντρωμένοι στα σπίτια μας. Όσοι δεν τα πηγαίναμε καλά με τον εαυτό μας ή τα πήγαμε ή αποτρελαθήκαμε – δεν ξέρω να σου πω ακόμα διότι πιστεύω ότι αυτό θα φανεί εν ευθέτω χρόνο –. Όσοι βρισκόμασταν σε γραφεία και σε συνεχή κινητικότητα – ακινητοποιηθήκαμε. Αναγκαστήκαμε να δουλεύουμε μέσα από κάτι οθόνες που ανοίγουν παράλληλα – πολλά μικρά παραθυράκια – άλλοι τα έχουν ανοιχτά για να τους βλέπουμε και να μας βλέπουν – άλλοι απλά ανοίγουν τα μικρόφωνα. Αυτές οι εφαρμογές ακούν σε πολλές ονομασίες – teams, Ζoom, Viber, Skype, Facetime – και όσο ήμασταν καθηλωμένοι σε αυτές τις μικρές οθόνες, μαγειρεύαμε, απαντούσαμε σε e-mail (θα σου εξηγήσω άλλη φορά τι είναι αυτό – τύπου ταχυδρομικό περιστέρι αλλά χωρίς περιστέρι και χωρίς ταχυδρομείο – μιλούσαμε στο τηλέφωνο, απαντούσαμε σε μηνύματα στα – Instagram – Whatsapp – Viber – Facebook – Telegram – απλώναμε το πλυντήριο, βάζαμε καινούριο πλυντήριο, ανοίγαμε την πόρτα στα κουδούνια που μας χτυπούσαν, κάναμε μπάνιο, στεγνώναμε τα μαλλιά μας, κάναμε αποτρίχωση, κρατούσαμε γραπτές σημειώσεις, διαβάζαμε excel sheets (μορφή καταγραφής δεδομένων), τρώγαμε και πίναμε.
Και αυτά είναι μόνον εκείνα που κάναμε παράλληλα.
Θα σου μιλήσω τώρα για τις νέες μας ικανότητες, δεξιοτεχνίες και προσόντα.
Καθότι όλα κλειστά, αναγκαστήκαμε να μάθουμε να κουρεύουμε τόσο τα δικά μας μαλλιά όσο και των άλλων, να βάφουμε τα δικά μας μαλλιά όσο και των άλλων, να αλλάζουμε λάμπες, να φτιάχνουμε σωλήνες, να κάνουμε ψιλομερεμέτια στο σπίτι, αλλάξαμε παντελώς τα βιολογικά μας ρολόγια, πηγαίναμε τρόφιμα στα σπίτια των συγγενών και φίλων που ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες – delivery skills – ανακαλύψαμε και αυτογιατρέψαμε ότι σωματικό πόνο αποκτήσαμε από το συνεχές καθισιό και βάλαμε κάτω οποιοδήποτε ταλέντο έχουμε προκειμένου να ανοίξουμε την βεντάλια των ικανοτήτων μας μπας και μας φέρει έξτρα έσοδο, μπας και κουνηθεί ο εγκέφαλος, μπας και δεν πεθάνουμε από στατικότητα. Ξέρεις τί είναι να αυτοσώζεσαι από αυτοθάνατο; Μεγάλο πράγμα let me tell you.
Έλα Οδυσσέα αλήθεια, πρέπει να μας το δώσεις. Σε ξεπεράσαμε.
Για να μην νομίζεις – Οδυσσέα – ότι τα έχω βάλει μόνο μαζί σου – θυμάμαι όταν ήμουν πρωτοετής στο πανεπιστήμιο να ακούω από την παρέα μου πως ο Νας (μαθηματικός) ή ο Βοναπάρτης (στρατηγός) μιλούσαν 7 γλώσσες ταυτόχρονα και απαντούσαν και σε άσχετα πράγματα αλλά αυτό δεν το βρήκα στη Wikipedia – έχει μείνει μόνο το άκουσμα στα αυτιά μας. Κάτσε να σου πω λίγο για τα νέα παιδιά της γενιάς μας, που πρέπει να παρακολουθούν διαδικτυακά μαθήματα, όσο βρίσκονται σπίτι, με άπειρη ενέργεια για δράση και αντίδραση, με τους γονείς τους να βρίσκονται και εκείνοι σπίτι, κάνοντας δουλειά εξ’ αποστάσεως, με το μάτι αναμμένο ή το φούρνο για το μεσημεριανό και βραδινό φαγητό, με τηλέφωνα, email και μηνύματα να βαράνε ανελέητα, με τα social media πάντα και παντού ανοιχτά, να μην μπορούνε να πάνε σχολείο, να μην μπορούν να δουν τους φίλους τους, να φοράνε προστατευτικές μάσκες για να μην κολλήσουν τον ιό αυτόν που σου έλεγα νωρίτερα και να περνάνε κατάθλιψη ηλικίες 3 – 23 χωρίς να το γνωρίζουν.
Δεν θέλαμε να σε αντιγράψουμε, να συγκριθούμε μαζί σου ή να σε ξεπεράσουμε. Μας αρκούσε να κάνουμε 2 πράγματα σε διαφορετικούς χρόνους και να τα κάνουμε σωστά.
Αναρωτιέμαι αν αυτά τα προσφάτως κεκτημένα ταλέντα μας, μάς οδηγήσουν κάπου. Π.χ. σε αύξηση απολαβών, σε περισσότερη εξυπνάδα, σε ευρύτερο γνωσιακό πεδίο.
