Αφορμή αυτού του κειμένου ήταν μια σύντομη και συγχρόνως περιεκτική γυναικεία συζήτηση και δύο φράσεις – κλειδιά: «Τι θα κάνουμε με εκείνους που υποσυνείδητα μας ασκούν πίεση για το πότε θα κάνουμε οικογένεια;», κι ύστερα αυτό: «Εγώ πάλι που ‘πρέπει’ να βιαστώ για να κάνω παιδί;»
Aυτά τα ερωτήματα όσο δύσκολο κι αν μοιάζει στο να απαντηθούν άλλο τόσο δύσκολο είναι στην πραγματικότητα να αποχωριστούν και το ερωτηματικό τους. Και επειδή όλες μας έχουμε ανησυχήσει λίγο –πολύ για τα ίδια ζητήματα, είναι καιρός να βάλουμε μια οριστική τελεία. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε. Αφού η κοινωνία μας το δηλώνει ξεκάθαρα: Κάθε ηλικία έχει τις δικές της ανησυχίες!
Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση
Η φράση αυτή συνήθως εκφράζεται όταν προκύπτει κάποια διαφωνία ή όταν στην έσχατη περίπτωση όλα τα μέλη είτε μιας οικογένειας, είτε ενός ζευγαριού, είτε μιας παρέας, είτε και ολόκληρης της κοινωνίας, αδυνατούν να συμφωνήσουν σε κάτι. O συντονιστής της συζήτησης συνήθως προσπαθεί να εξηγήσει τα για κάποιους, ‘ανεξήγητα’ ή και ‘ακατανόητα’.
Και παρόλη τη δυσκολία, υπάρχουν άνθρωποι που δεν το βάζουν κάτω. Δεν το βάζουν κάτω γιατί πιστεύουν με όλη τους την καρδιά τη δική τους αλήθεια. Αν λοιπόν αυτό που αναφέρω είναι μια αλήθεια, τότε ή αλήθεια τελικά βρίσκεται κάπου στη μέση, πόσο μάλλον όταν δύο άνθρωποι (ή και μια ολόκληρη κοινωνία) προσπαθεί να συμβαδίσει με την αλήθεια κάποιου άλλου ανθρώπου.
Στο σημείο αυτό ακολουθεί ένα παράδειγμα που θα σου δώσει την ευκαιρία να καταλάβεις και εις βάθος τι πραγματικά εννοώ με τα παραπάνω. Αποτελεί προσωπική ιστορία, οπότε αν θέλεις είναι και αυτό μια αλήθεια ή οποία βρίσκεται και αυτή κάπου στη μέση.
Σημειώσατε διπλό
Δύο φίλες λοιπόν με σχεδόν 10 χρόνια διαφορά, συζητούν για τη δημιουργία οικογένειας και για τον ερχομό ενός παιδιού στη ζωή τους.
Ύστερα από μια ολιγόλεπτη κατάθεση ψυχής, καταλήγουν στο εξής πόρισμα: Τελικά ναι, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Και αυτό που θέλουν να μας πουν είναι:
1) Θα κάνουμε όλα αυτά που ορίζει η κοινωνία μας και μάλιστα στο σωστό timing γιατί αυτό είναι κατά μία έννοια το ‘ιδανικό’ και γιατί εφόσον για τους περισσότερους πέτυχε, δεν έχουμε παρά να ακολουθήσουμε και εμείς την ‘πεπατημένη’ οδό.
2) Δεν θα ακολουθήσουμε καμία ‘πεπατημένη’ οδό ακόμα και αν το ορίζει μέρα-νύχτα η κοινωνία μας. Όχι, γιατί αν δεν είμαστε έτοιμες πρώτα εμείς οι ίδιες τότε δεν έχει κανένα απολύτως νόημα!
Και τελικά συμφώνησαν, σε μια κοινή αλήθεια με διαφορετικούς παρονομαστές. Τι σημασία έχει όμως, όταν η αλήθεια της καθεμιάς αρκεί για να διώξει τα ερωτηματικά και τελικά περισσεύει με τρόπο τέτοιο που στόχο έχει να αυξήσει τη δύναμη της;
Αφιερωμένο σε σένα
Aυτό το κείμενο είναι για εσένα που ανησυχείς και που ναι μεν πιστεύεις στα πρέπει αλλά τα αντιπαθείς. Όπως και για σένα που αγαπάς τις παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα και τα στηρίζεις με πάθος δίχως να παρεκκλίνεις στο ελάχιστο.
Αυτό εδώ το κείμενο είναι για όλες εμάς, για όλους εσάς και κυρίως για εκείνους που κουβαλάνε μέσα τους ερωτηματικά που αδυνατούν να εξηγήσουν ή ακόμα και να απαντήσουν. Πάμε λοιπόν το ζήτημα ένα βήμα παρακάτω και αφιέρωσε μας ένα ακόμα λεπτό από τον χρόνο σου. Υπάρχει λόγος.
Στα αλήθεια υπάρχει λόγος να καταλάβεις γιατί όπως θα σου έλεγε πιθανόν και η μητέρα σου: «Δεν είσαι πιά παιδί». Ή μήπως τολμάς να είσαι; H μήπως καταλαβαίνεις και εσύ ο ίδιος πως το παιδί μέσα σου σιγά σιγά μεγαλώνει και αναπτύσσεται;
Αν ναι, τότε αντιλαμβάνεσαι και αυτό: H ανάγκη να φύγεις από το στενό οικογενειακό περιβάλλον ή από τις αντιλήψεις της κοινωνίας, είναι γεγονός. Γεγονός που με τη σειρά του σηματοδοτεί νέες ανησυχίες, νέους προβληματισμούς και νέες αναζητήσεις. Οι επιλογές σου σαφέστατα και μάλιστα σε όλους τους τομείς είναι πολλές ενώ η απόφαση στην οποιαδήποτε επιλογή πέρα από χαρά μπορεί να φέρει και προβληματισμούς, πόσο μάλλον αν νιώθεις ένας άνθρωπος με ανοιχτούς ορίζοντες και συνάμα μια προσωπικότητα με μη περιοριστικές αντιλήψεις.
Ο εκάστοτε προβληματισμός
Η σκέψη και η ιδέα αυτού του κειμένου μόνο τυχαία δεν προέκυψε. Χιλιάδες, για να μην πούμε εκατομμύρια γυναίκες αλλά και άνδρες εκεί έξω, βιώνουν καθημερινά από τους γονείς τους, από τους φίλους τους αλλά και από τον κοινωνικό τους περίγυρο, ένα ατέρμονο άγχος προκειμένου να επιλέξουν το καλύτερο δυνατό για τον εαυτό τους. Και έτσι οι συμβουλές, οι συγκρίσεις, οι παραδειγματισμοί και οι ατελείωτες συζητήσεις με γνώμονα ‘’το δικό μας καλό’’, δίνουν και παίρνουν ανελέητα.
Αναρωτιέμαι λοιπόν το εξής σημαντικό και κοινότυπο: Γιατί δεν κοιτάει ο καθένας τη δική του πορεία σε αυτή τη ζωή; Γιατί δεν σκέφτηκε ποτέ κανείς να βγει να πει και να το ορίσει ως ‘κανόνα’ (μη σου πω και ως νομοσχέδιο) πως το να είσαι ο εαυτός σου και να επιλέγεις την ώρα που θέλεις, αυτό που θέλεις και όπως το θέλεις, είναι τελικά και η μεγαλύτερη προσωπική εξέλιξη όλων των εποχών;
Ο χαρακτήρας των όσων γράφτηκαν είναι ενημερωτικός μια προσωπική ευθύνη να αναφερθώ σε όσα έχουν συλλογικό αντίκτυπο στον καθένα μας ξεχωριστά.
Άκου λοιπόν τις παρακάτω συμβουλές και δώσε βάση στην τελευταία. Ύστερα επανέλαβε για ακόμη μια φορά την τελευταία:
- Tην κάθε ηλικία τη ζεις μόνο μια φορά και το αύριο θα έρθει στη ζωή σου πιο γρήγορα από όσο φαντάζεσαι.
- Ζήσε το βήμα σου και κρίνε μόνο τα δικά σου λάθη. Ύστερα μάθε από αυτά.
- Μη βιάζεσαι να μεγαλώσεις και αντίστοιχα μην αφήνεις όσα επιθυμείς να κάνεις να φύγουν μέσα από τα χέρια σου.
- Κάθε άνθρωπος είναι ένα παιδί που μεγαλώνει και αν (λέμε αν) έχει την ψυχική υγεία και επιθυμία να δημιουργήσει μια νέα ζωή, τότε ναι πανηγυρικά του αξίζει να το κάνει. Άν πάλι δεν το κάνει συνεχίζει να είναι ένας υπέροχος άνθρωπος.
- Η δημιουργία οικογένειας είναι ευτυχία και όχι αξίωμα.
- Φροντίστε τον εαυτό σου τόσο όσο θα φρόντιζες και κάποιον που αγαπάς.
- Ο χρόνος μπορεί να περνάει γρήγορα, όμως όταν η καρδιά τον φωνάξει, τότε πάντα μα πάντα έχει την τάση να φτάνει στην ώρα του!
