Όταν χιονίζει, το έδαφος ωφελείται. Και μάλιστα πολύ. Το χιόνι του προσφέρει μια μορφή αποστείρωσης, η οποία σκοτώνει ορισμένα έντομα και παθογόνους οργανισμούς που ζουν στο εσωτερικό του και κάνουν ζημιά στις καλλιέργειες. Χώρια που κάποια δέντρα χρειάζονται το ψύχος για να βγάλουν περισσότερους καρπούς. Όπως οι μηλιές, οι αχλαδιές, οι αγαπημένες ροδακινιές και κερασιές.

Στο μεταξύ, το χιόνι διατηρεί αργό το ρυθμό απορροής του νερού στο εσωτερικό του εδάφους και ελάχιστες μόνο ποσότητες χάνονται λόγω εξάτμισης. Ενώ μια δυνατή μπόρα δεν εισέρχεται αποτελεσματικά στο έδαφος -παρά καταλήγει σε ρεύματα και ποτάμια- αφού η ποσότητα νερού εντός ελάχιστου χρόνου είναι τεράστια και δεν προλαβαίνει να απορροφηθεί από το  χώμα.

Δεν είναι το χιόνι μόνο που μας μπερδεύει

Όλα αυτά, την ώρα που οι περισσότεροι από εμάς θεωρούμε ότι όταν πέφτει χιόνι, η γη καταπονείται ή και καταστρέφεται. Αν κάτι βλάπτεται, είναι κάποια ξενόφερτα φυτά, που λόγω τροπικής καταγωγής δεν είναι συνηθισμένα σε συνθήκες τέτοιες.

Το χιόνι δεν αποτελεί εξαίρεση. Συχνά παρανοούμε και για εμάς τους ίδιους τι είναι ωφέλιμο και ευεργετικό. Η κόπωση, σωματική και ψυχολογική, ανοίγει την πόρτα στη ρουτίνα κι εκείνη με τη σειρά της μας μπερδεύει.

Μπαίνεις στο σπίτι κουρασμένος από τη δουλειά -ή κλείνεις τον υπολογιστή μετά από κι εσύ δεν ξέρεις πόσες ώρες τηλεργασίας- και νιώθεις πως αυτό που έχεις ανάγκη είναι να πετάξεις τα ρούχα σου όπως- όπως, να βάλεις κάτι πρόχειρο στο στομάχι και να σαπίσεις στον καναπέ μέχρι όποτε. Ίσως και μέχρι το πρωινό ξυπνητήρι.

Έλα που όλο αυτό δε θα σου προσφέρει τελικά τίποτε απολύτως. Παρά την πλασματική εικόνα ότι έκανες αυτό που χρειαζόσουν. Όμως αύριο τα ρούχα σου θα είναι εκεί σαν το κουβάρι. Οπότε ακόμη κι αν δεν ήταν για πλύσιμο, τώρα πια θα είναι. Και το πρόχειρο φαγητό δε θα σου χαρίσει ευχαρίστηση, παρά την πρόσκαιρη αίσθηση ότι καταπολέμησες την πείνα. Μέχρι να στα σκάσει η άλλη, η συναισθηματική η πείνα. Που αν έτρωγες ενσυνείδητα, ακούγοντας σώμα και νου, θα ήσουν σε θέση να καταπολεμήσεις. Μπας και τη γλιτώσουν και τα παγωτά από τις επιθέσεις στις 4 η ώρα τα ξημερώματα.

Το σώμα σου δεν θα έχει ενέργεια, αφού για ώρα έμεινε αδρανές. Θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα εάν σηκωνόσουν από τον καναπέ και έκανες μια βόλτα στο πάρκο ή μια προπόνηση που να αντέχεις. Οκ, δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες, αλλά δεν είναι και όλες οι γυμναστικές ίδιες. Μια low impact προπόνηση yoga ή pilates ή barre, όλες τις μέρες είναι εφικτή. Και μετά ναι, και βέβαια ξεκουράσου. Αλλά πλέον θα έχεις και την ευεξία παρέα, όχι τη γούβα σε σχήμα πωπού στον καναπέ.

Ψωμιά, φωτογραφίες και μια αφιέρωση

Τον τελευταίο χρόνο ξεφουρνίσαμε πολλά σπιτικά ψωμιά, οι περισσότεροι για πρώτη φορά. Και κάθε μα κάθε φορά, η θέα και η μυρωδιά όταν βγάζαμε το φρέσκο ψωμάκι μας από το φούρνο, ζωγράφιζαν πάνω μας το πιο πλατύ χαμόγελο. Ακόμη και τις φορές που δε φούσκωσε όπως θα θέλαμε, ή που ψήθηκε λίγο παραπάνω.

Μείναμε σπίτι για να μείνουμε ασφαλείς, αλλά μείναμε και μακριά από τα αγαπημένα μας πρόσωπα, μακριά από τις αγκαλιές και τα φιλιά μαζί τους. Όταν όμως η μαμά μας, μας στέλνει μια φωτογραφία της γλάστρας που άνθισε, δε σκεφτόμαστε την ώρα εκείνη πως δεν είμαστε εκεί για να τη δούμε από κοντά -τη γλάστρα και τη μαμά-. Παρά χαιρόμαστε για τη σκέψη, για την απρόσμενη έκπληξη που μέσω του κινητού ήρθε ξαφνικά στο χώρο μας. Για την εικόνα που σχηματίζουμε εμείς, με τη μαμά μας χαρούμενη στη βεράντα ή τον κήπο να βλέπει τα λουλούδια και να μας σκέφτεται. Αν είμαστε και τυχεροί και την ώρα που έβγαζε τη φωτογραφία, πότιζε ο μπαμπάς την παραπέρα γλάστρα και έτσι είναι κι εκείνος μέρος της εικόνας, εκεί να δεις χαρές.

Ανοίγουμε ένα βιβλίο που καιρό τώρα απολαμβάνει την ησυχία του στο ράφι της βιβλιοθήκης. Και στην πρώτη σελίδα ανακαλύπτουμε -ή επαναφέρουμε στη μνήμη- ότι έχει γραμμένη την αφιέρωση του αγαπημένου φίλου που μας το χάρισε. Νιώθουμε ξαφνικά τόσο άπλετα τη ζεστασιά παντού στο σώμα, όπως την πρώτη φορά που θα πατήσουμε ξυπόλητοι στην καυτή άμμο για φέτος. Κατακλυζόμαστε και πάλι με αγάπη για το φίλο μας, είναι ξεχωριστός σαν το πρώτο καλοκαιρινό μπάνιο.

Τα ωφέλιμα και ευεργετικά

Όπως με το χιόνι και τη βροχή, προσοχή στις παρανοήσεις. Μία διάβαση πεζών σε ένα φανάρι, δεν είναι εγγενώς ευεργετική. Μπορεί να μοιάζει και ενοχλητική, αν έχουμε ήδη αργήσει να φτάσουμε στον προορισμό μας. Ένας όμως δρόμος γεμάτος οχήματα που επιβραδύνουν και σταματούν στη διάβαση ώστε να περάσουν οι πεζοί, αυτό ναι. Η κοινότητα σχεδίασε, αλλά ο άνθρωπος υποστήριξε το σχεδιασμό αυτό, για το κοινό καλό.

Τα ωφέλιμα και ευεργετικά είναι πολυαισθητικές εμπειρίες, που συνδέουν το νου ξανά με το σώμα. Είναι εκείνα που, όταν συμβαίνουν, τα ζούμε σα μια μικρή γιορτή.

Όταν τα βιώνουμε, σβήνουν όλα τα φωτάκια κινδύνου και τα θαυμαστικά επαγρύπνησης. Και νιώθουμε πως ακριβώς εδώ και ακριβώς τώρα βρίσκεται το αγνό, το καθαρό καλό. Η καρδιά μας σα να χτυπάει πιο ρυθμικά. Το σώμα αφήνεται ελεύθερο, νιώθει πως είναι ασφαλές. Το μυαλό συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν πάντα τα ωραία στη ζωή, που αξίζουν την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη μας.

Και τα χρειαζόμαστε αυτά, τώρα λίγο παραπάνω. Μέσα σε ένα χρόνο, γεμίσαμε συναισθηματικές τρύπες. Από την ανησυχία, τη δυσκολία κατανόησης όλων όσων ήρθαν, τη στεναχώρια, την ψυχική και σωματική δυσφορία, την έλλειψη ελευθερίας. Κυρίως, από την απομάκρυνση από όσους και όσα αγαπάμε.

Τις τρύπες αυτές, κοιτάμε τώρα να τις γεμίσουμε. Με ό,τι μοιάζει ολόκληρο, ικανό να μας ολοκληρώσει και πάλι. Μπορούμε να φανταστούμε τα ωφέλιμα και ευεργετικά κάπως σαν το ασβέστιο. Που αν δεν έχουμε αρκετό, τα νύχια μας είναι εύθραυστα και σπάνε.

Το ίδιο εύθραυστη είναι κι η ψυχή μας, όταν δε γεμίζουμε τις μέρες μας με ό,τι μας κάνει πραγματικά καλό. Ακόμη κι αν χρειάζεται να κάνουμε λιγότερα από όσα νομίζαμε απαραίτητα, ακόμη κι αν πρέπει να ρίξουμε λίγο ταχύτητα και να πάρουμε από όσα συμβαίνουν τις απαραίτητες αποστάσεις.

Σαν τη χαρά που μας χαρίζει η μυρωδιά του τριχώματος ενός τετράποδου φίλου που μόλις μπανιαρίστηκε και στεγνώνει στον ήλιο, δεν έχει. Αλλά αυτό για να το ζήσουμε, χρειάζεται να σταματήσουμε ό,τι κάναμε και να δώσουμε εκεί την προσοχή και το χρόνο μας. Στις ηλιαχτίδες, στην ευωδία και στις τρίχες του φίλου μας. Μη μου πεις πως δεν προλαβαίνεις, θα πέσει σαπουνάδα να μας κάψει.