Αυτό ακριβώς το λεπτό δεν είναι παρά ακριβώς αυτό το λεπτό. Αν αυτό το λεπτό το αφιερώσεις στο να σκέφτεσαι τι έγινε το προηγούμενο λεπτό, όταν επιστρέψεις στο τώρα, το λεπτό αυτό θα έχει παρέλθει.

Αν το αφιερώσεις στο να αναρωτιέσαι τι θα γίνει το επόμενο λεπτό, και πάλι όταν γυρίσεις στο τώρα, το λεπτό σου θα έχει κάνει φτερά.

Η σειρά που έσβησε κάθε σου πλάνο

Αλλιώς το σκεφτόσουν το Σαββατοκύριακο, αλλιώς ήρθαν τα πράγματα. Είχες βάλει στο μενού διάφορα. Δουλειές, χαλάρωση, σχέδια και πλάνα. Ίσως το πρώτο σου καλοκαιρινό μπάνιο. Αλλά την Παρασκευή το βράδυ σου ήρθε η φαεινή ιδέα να χαλαρώσεις μπροστά από την τηλεόραση. Με το πρώτο σου καλοκαιρινό παγωτό. Παρέα με το πρώτο επεισόδιο της νέας σειράς, που ακούγεται πολύ τελευταία.

Αυτό. Κόλλα. Σαν εκείνη που στη διαφήμιση τη βάζεις στο γερανό κι εκείνος σηκώνει αυτοκίνητο ολόκληρο. Το πρώτο επεισόδιο έφερε το δεύτερο, το δεύτερο το τρίτο και ούτω καθεξής. Και πάνε τα πλάνα και τα σχέδια, αναβολή για το επόμενο ΣΚ. Ή για όταν τελειώσει η σειρά τέλος πάντων, μέχρι τότε απλά δεν.

Σε κάθε επεισόδιο της σειράς, βλέπεις αυτό το επεισόδιο της σειράς. Όταν εμφανιστεί ένα πρόσωπο που έπαιζε και μερικά επεισόδια πριν, δε σταματάς το επεισόδιο που τώρα βλέπεις ώστε να βάλεις τα προηγούμενα για να ξαναδείς τι έγινε με το πρόσωπο αυτό. Κι όση αγωνία κι αν έχεις να δεις τι θα γίνει -μπας και καταφέρεις να κάνεις και τα πλάνα που είχες πραγματικότητα- ποτέ δε θα προσπεράσεις τα επεισόδια χωρίς να τα δεις, πηγαίνοντας κατευθείαν το τελευταίο.

Ο μόνος τρόπος να δεις τη σειρά σου και να την απολαύσεις, είναι να μείνεις στο τρέχον επεισόδιο. Κι ας κορυφώνεται η αγωνία. Κι ας έχεις μια απορία για μερικά επεισόδια πριν, που χτύπησε το τηλέφωνό σου και ίσως κάτι λίγο να έχασες. Όπως στη σειρά, έτσι και στο λεπτό σου. Ο μόνος τρόπος να ζήσεις και να απολαύσεις το λεπτό σου, είναι να μείνεις στο λεπτό αυτό.

Δεν προσπαθούμε να ζούμε για το τώρα

Το να ζει κανείς για το τώρα συνεπάγεται παρορμητικότητα. Όχι τη γλυκιά, εκείνη της φρεσκάδας και του αυθορμητισμού. Αλλά εκείνη που σβήνει όρια και φραγμούς. Ζώντας για το τώρα, όλα γίνονται χωρίς σκέψη, χωρίς υπολογισμό των πιθανών συνεπειών. Τα συναισθήματα αφήνονται ανεξέλεγκτα, ικανά να τα κάνουν όλα λαμπόγυαλο. Σαν άλλος ταύρος σε υαλοπωλείο.

Αυτό δε βοηθά. Αν το γυαλί που ραγίζει δύσκολα ξανακολλά, σκέψου τι γίνεται με όλα αυτά τα γυαλικά που έγιναν θραύσματα και κομμάτια. Όμως ο εαυτός μας είναι το σπίτι μας, τον κουβαλάμε πάντα μαζί, όπως ακριβώς η χελώνα. Κι από αυτό το σπίτι δε θα μετακομίσουμε ποτέ. Οπότε το φροντίζουμε, δεν το σπάμε. Δεν του φερόμαστε σαν να είναι αναλώσιμο, ούτε και άφθαρτο. Δε ζούμε για το τώρα. Ζούμε όμως στο τώρα.

Ναι, το παρελθόν είναι εκείνο που μας διαμόρφωσε όπως είμαστε σήμερα. Και ναι, η προσμονή μελλοντικών συμβάντων είναι εκείνη που βάζει φωτιά στη φαντασία και τα όνειρά μας. Αλλά δεν ήταν και δε θα είναι όλα ρόδινα, δεν είναι δυνατό. Υπάρχουν μνήμες του παρελθόντος που συχνά γεμίζουν το τώρα μας με συναισθήματα στεναχώριας, θλίψης, ενοχών. Όπως ακριβώς το μέλλον μας φέρνει συχνά αγωνία, ανησυχία, ανασφάλεια.

Είναι όμως αδιέξοδο να αναλωνόμαστε σε όσα έγιναν και δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Όπως είναι ανώφελο να διαχειριστούμε τα συναισθήματα που πιθανόν να μας προκαλέσουν όλα όσα θα συμβούν, μόνο που δεν έχουμε ιδέα αν τελικά θα συμβούν.

Αλλά να ζούμε στο τώρα

Θα κάνει πάντα το μυαλό ταξίδια, και καλά θα κάνει κιόλας δηλαδή. Είναι όμως ωφέλιμο εμείς να προσπαθούμε να επιστρέφουμε στο τώρα. Με καλή διάθεση και ενσυνείδηση, να υπάρχουμε εδώ, στο παρόν.

Να νιώσουμε την αναπνοή μας. Που αν και απαραίτητη για την ύπαρξη ζωής,  συνήθως περνάει απαρατήρητη και δεδομένη. Να παρατηρήσουμε τις σκέψεις μας. Να φέρουμε σώμα και νου σε ισορροπία. Και με τη διαύγεια που αυτά θα μας προσφέρουν, να αφήσουμε στην άκρη την κριτική. Και να κρατήσουμε την κατανόηση, την αυτοκυριαρχία, την ευγνωμοσύνη.

Η εξάσκηση της ενσυνειδητότητας εφαρμόζεται τουλάχιστον 40 χρόνια τώρα από τους ειδικούς της ψυχικής υγείας, σε παγκόσμιο επίπεδο. Συμβάλλει στη βελτίωση αλλά και αντιμετώπιση χρόνιων παθήσεων σωματικών, αλλά και ψυχικών. Σε καρδιακές παθήσεις, σε προβλήματα του πεπτικού συστήματος, στο άσθμα, την υπέρταση, τις κεφαλαλγίες, σε αυτοάνοσα. Και σε κρίσεις πανικού, αγχώδεις διαταραχές, μετατραυματικό στρες, στην κατάθλιψη.

Και πώς να είμαστε παρόντες στο παρόν

1. Ξεφορτωνόμαστε τα περιττά

Ασπαζόμενοι το μινιμαλισμό και τα οφέλη του, μπορούμε να αφαιρέσουμε από το χώρο και τη ζωή μας ό,τι μας συνδέει με αναμνήσεις του παρελθόντος που μας φέρνουν στεναχώρια. Το παρελθόν έτσι θα αποδυναμωθεί, αφήνοντάς μας ελεύθερους και ανοιχτούς σε ό,τι νέο καλώς να έρθει.

2. Συγχωρούμε ό,τι μας πλήγωσε

Έχουν περάσει κατά πάσα πιθανότητα από τη ζωή μας άνθρωποι και καταστάσεις που μας άφησαν πληγές. Διαλέγουμε να δείξουμε συγχώρεση και να προχωρήσουμε παραπέρα. Ό,τι συνέβη δεν ήταν ίσως επιλογή μας, είναι όμως επιλογή μας το πόσο θα το αφήνουμε να μας επηρεάζει σήμερα.

3. Δε μένουμε σε ό,τι κάποτε πετύχαμε

Οι επιτυχίες μας είναι δικές μας και είναι εκεί, δε θα μας τις πάρει κανείς. Το να μένουμε σε αυτές και να συνεχίζουμε να μιλάμε και να αναλώνουμε εκεί τη φαιά μας ουσία, μας κρατάει στάσιμους.

Τις βαστάμε κατά νου, είναι μέρος όσων μας προσδιορίζουν. Αλλά αξιοποιούμε την ανάμνησή τους για να συνειδητοποιούμε όσα έχουμε πετύχει και να αντλήσουμε δύναμη και αυτοπεποίθηση. Ώστε να βαδίσουμε προς τα σημερινά μας επιτεύγματα. Όπως το προζύμι θέλει συνεχώς ανατροφοδότηση, έτσι κι εδώ. Τα επιτεύγματα του χθες είναι το προζύμι για τα σημερινά, και τα σημερινά είναι το προζύμι για τα αυριανά.

4. Κάνουμε όνειρα μεγάλα, όσο εργαζόμαστε σκληρά για αυτά

Ταξίδια, οικογένεια, χρήματα, σπίτι με θέα. Κανένα όνειρο δεν είναι μεγάλο και κανένα δεν είναι ταπεινό. Είναι κάτι πολύ προσωπικό μας και καμία λογοκρισία δεν μπαίνει εδώ.

Αυτό που χρειαζόμαστε, είναι σκληρή δουλειά στο τώρα. Να μην αφήσουμε τη φαντασία και τον ονειρικό μελλοντικό κόσμο να μας πάρει μακριά από το παρόν. Τα όνειρα του μέλλοντος είναι παραγωγικά, όταν συνοδεύονται από πράξεις σημερινές που μπορούν να μας οδηγήσουν σε αυτά.

5. Βάζουμε στοπ στην ανησυχία

Το μέλλον θα συμβεί, είτε ανησυχούμε για αυτό είτε όχι. Προσέχουμε για να έχουμε, ναι, αλλά μέχρι εκεί. Όσο ανησυχούμε για το αύριο, το σήμερα περνάει. Κι έτσι ό, τι είναι να συμβεί, δε θα επηρεάσει μόνο το μέλλον. Αλλά θα έχει τελικά σκιάσει και το σήμερα. Στο μεταξύ, η ανησυχία δεν έφερε ποτέ κανέναν πιο κοντά σε κάτι καλό. Οπότε ας διοχετεύσουμε την ψυχική μας ενέργεια σε κάτι που να έχει και κάποιο αποτέλεσμα.

6. Αγαπάμε αυτό που κάνουμε

Αν εργαζόμαστε 5 ημέρες από τις 7 και περιμένουμε απλώς να επιβιώσουμε από την εργασιακή εβδομάδα ώστε να έρθει το επόμενο ρεπό, χαραμίζουμε με μαθηματική ακρίβεια το 71% της καθημερινότητάς μας στην αναμονή. Ο χρόνος αυτός δε θα γυρίσει πίσω.

Αξίζει να κάνουμε κάτι το οποίο αγαπάμε. Αν το επάγγελμά μας μας στενοχωρεί, ας ψάξουμε για κάτι άλλο. Αν κάτι τέτοιο μοιάζει ανέφικτο και εξιδανικευμένο, οκ. Ας ψάξουμε σε αυτό που κάνουμε κάτι που να μας αρέσει κι ας επικεντρωθούμε εκεί.

7. Κάνουμε μακροβούτι στη μέρα μας

Κάθε μέρα που ξεκινά είναι γεμάτη ατέλειωτες δυνατότητες. Όσα τα κοχύλια, οι ηλιαχτίδες και οι κοκοφοίνικες, στην πιο τιρκουάζ παραλία που μπορούμε να φανταστούμε. Μπορεί να μην έχουμε τον έλεγχο όλων όσων θα συμβούν σήμερα, έχουμε όμως σίγουρα τον έλεγχο του τι στάση θα κρατήσουμε, τι οπτική θα υιοθετήσουμε απέναντι σε όλα αυτά.

Αφού τρώγοντας έρχεται η όρεξη, ας ξεκινήσουμε τη μέρα μας με χαμόγελο, αισιοδοξία και πρόθεση καλή. Και ας βουτήξουμε σε αυτή με τα μούτρα, είναι η τιρκουάζ παραλία μας. Να δούμε, να ακούσουμε, να μυρίσουμε, να νιώσουμε. Τα καλά και τα λιγότερο καλά. Αν κάθε στιγμή μπορούμε να τη ζήσουμε μόνο μια φορά, ας τη ζήσουμε στην ώρα της.