”Φοβάσαι;” ”Ναι, αλλά δεν θα φύγω για να καταφέρω μια μέρα να μη φοβάμαι πια”.

Η αίσθηση του φόβου σου είναι οικεία. Και μπορείς σίγουρα να ανασύρεις μνήμες από πολύ μικρή ηλικία. Βέβαια όσο περνάνε οι φόβοι αλλάζουν, μετατρέπονται και κάπως ωριμάζουν. Μαζί με εσένα. Ή και όχι απαραίτητα.

Δοκίμασες ποτέ να πας κατευθείαν πάνω τους, ολοταχώς; Να αντιμετωπίσεις τις φοβίες σου κατάματα; Να τις δεις και να φωνάξεις με δύναμη μέσα σου αλλά να παραμείνεις, εκεί, ακλόνητη και σε απόλυτη ευθεία γραμμή. Να υπάρχεις μαζί τους παράλληλα. Να μην κάνεις ότι δεν υπάρχουν, να μη κάνεις ότι δεν σε επηρεάζουν. Να είσαι εκεί ολοκληρωτικά.

Είναι ένας τρόπος, αλλά όχι για τους δειλούς

Είναι περισσότερο για εκείνους που έχουν λύσει μέσα τους τις ανασφάλειες που τους κάνουν να θέλουν να είναι ατρόμητοι. Δεν είναι και αυτό ακριβώς τους κάνει και γοητευτικούς. Δεν είναι αδυναμία η φοβία σου, αλλά ο τρόπος που θα τη διαχειριστείς. Η φοβία η ίδια μπορεί να σε κάνει να ανακαλύψεις πολλές υπερ-δυνάμεις σου που δεν ήξερες καν ότι θα είχες. Φοβάσαι το ύψος; Ανέβα στον πιο ψηλό ουρανοξύστη και νιώσε το ρίγος να διαπερνά το κορμί σου. Άστο να επιδράσει πάνω σου, να κάνει τη δουλειά του όσο καλύτερα γίνεται, να σε κάνει να θες να λιποθυμήσεις. Την επόμενη φορά θα ναι λιγότερο και την επόμενη ακόμα πιο λίγο. Μπορεί να μη γίνει αμέσως αλλά όσο επιμείνεις θα το δεις να συμβαίνει.

Storrytelling: Για ένα διάστημα, μετά από ένα σοβαρό περιστατικό που συνέβη στον πατέρα μου και το έμαθα από ένα τηλεφώνημα ένα πρωινό του Αυγούστου, κάθε φορά- κάθε όμως φορά- που χτυπούσε το τηλέφωνο από τον οποιονδήποτε πίστευα ότι θα μου ανακοινώσει κάτι δυσάρεστο που σχετίζεται με την οικογένεια μου και έχει να κάνει με θάνατο. Το είδα, το αγκάλιασα και το προστάτεψα. Αυτό που μου συνέβη ήταν φυσιολογικό και ήθελε απλά να μην κάνω ότι δεν υπάρχει. Το αντιμετώπιζα κάθε φορά στα ίσα, αντρίκια. Έπαιρνα μια βαθιά ανάσα και σήκωνα το τηλέφωνο. Μετά από λίγο καιρό παρατήρησα ότι δεν συνέβαινε στον ίδιο βαθμό. Δεν επαναπαύτηκα, συνέχισα να λέω στον εαυτό μου πόσο σημαντικό είναι που το αναγνώρισα και δεν έκανα σαν να μην υπάρχει.

Συνεχίζει να εμφανίζεται αλλά με guests, όχι με πρωταγωνιστικούς ρόλους. Κι αυτό τελικά έχει σημασία

Να το πολεμάς. Να το κοιτάς κατάματα και όχι από πίσω. Να μη ντραπείς ποτέ για τις φοβίες σου. Να τις έχεις καμάρι, όπως και κάθε “ουλή” στη ψυχή και στο σώμα σου.