Ήταν απόγευμα (νομίζω) και αναλωνόμουν στο καθιερωμένο σκρολάρισμα του κινητού, όταν είδα μια επιγραφή που έλεγε Έχω και Ψυχολογικά, πάμε μια βόλτα; Ταυτίστηκα. Έτσι κάπως ωραία και απλά, ανακάλυψα το Κουμπάκι. 

Η Ειρήνη Βιτώρου, πρέπει να είναι η πιο αφιλτράριστη influencer που έχω γνωρίσει ποτέ μου. Κάτι μου λέει πως δεν το έχει καταλάβει πόσο μεγάλο εκτόπισμα έχει η σελίδα της και κάτι μου λέει πως δεν την ενδιαφέρει κιόλας. Εκείνο που τη νοιάζει, είναι να πειραματίζεται με κουμπιά, κλωστές, χρώματα και αστερόσκονη, να παίζει με τις έννοιες των λέξεων και να σχολιάζει με τον δικό της μοναδικό τρόπο, ό,τι την απασχολεί.

Η Ειρήνη, είναι ο ορισμός του success story, αφού έχει καταφέρει να κάνει χαμούλη με τα τζινγκλς της, έχει δημιουργήσει το δικό της brand – που πολλοί αντιγράφουν κατά καιρούς- και κυρίως…έκανε το παιδικό της όνειρο πραγματικότητα.

Τι όμορφο συμβαίνει αυτό το διάστημα;

Χμμ έλα μου ντε! Η αλήθεια είναι πως είμαι λίγο μουδιασμένη αυτό το διάστημα με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Νιώθω σαν να είμαι ένα στάδιο πίσω κάπως, να προσπαθώ ακόμα να χωνέψω πράγματα που έγιναν πριν έξι μήνες ξέρω εγώ, ενώ η ζωή προχωράει. Για παράδειγμα, δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα πως τα μαγαζιά έχουμε ανοίξει κανονικά, είμαι ακόμα στο στάδιο που δουλεύαμε με ραντεβού. Δεν ξέρω…έχω μια δυσκολία να προσαρμοστώ στις τόσες συνεχείς αλλαγές. Παρόλα αυτά το Κουμπάκι έχει πια e-shop (γιέι!) και αυτό από μόνο του είναι πολύ όμορφο νέο.

Α! Και κλείνει και τα εφτά του χρόνια! Κι εγώ λέω να πάω επιτέλους διακοπές!

Βρισκόμαστε στον χώρο σου το Κουμπάκι, στην καρδιά της Αθήνας. Το σκονάκι μου, λέει πως όλα ξεκίνησαν από την κουζίνα του σπιτιού σου σαν ένα μικρό project. Θες να μας πεις δυο λόγια για το δημιουργικό αυτό ταξίδι;

Όλα ξεκίνησαν όταν η γιαγιά μου με φώναζε κουμπάκι όταν ήμουν μικρή και περνούσα τα απογεύματα βλέποντας την να ράβει στην ραπτομηχανή της. Μου έδινε να ράβω κι εγώ για να μαθαίνω και κάπως έτσι άρχισα να έρχομαι σε επαφή με τα κουμπιά, τα υφάσματα, τις δαντέλες, την αισθητική, τη μόδα και την τέχνη. Μεγαλώνοντας, θέλησα να ασχοληθώ με κάτι σχετικό με την τέχνη και την δημιουργία.

Σπούδασα στην Πλαστικών Τεχνών και Επιστημών της Τέχνης στα Ιωάννινα και γυρνώντας στην Αθήνα, δεν ήξερα τι θέλω ακριβώς να κάνω, οπότε γέμισα το βιογραφικό μου με όμορφες εμπειρίες και κάποια στιγμή, βρέθηκα στην κουζίνα του σπιτιού μου να φτιάχνω κοσμήματα, όπως πολύ σωστά λέει το σκονάκι! Πήρα μέρος σε εκθέσεις και μπαζάρ και ύστερα βρέθηκα μπροστά στο αιώνιο ερώτημα «Κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα ή βρίσκεις μια δουλειά και συνεχίζεις στην κουζίνα σου;» Ε, και μάλλον δεν μου έφτανε να μείνω στην κουζίνα μου!

Ποιες δύο στιγμές θα ξεχώριζες από τότε μέχρι σήμερα;

Αχ δύσκολη ερώτηση! Δεν ξέρω, είναι τόσες πολλές οι στιγμές πια και οι καλές και οι κακές, βέβαια προσπαθώ να κρατάω τις καλές κυρίως. Νομίζω απ’ τις πιο συγκινητικές, είναι που ήρθε ένας ηλικιωμένος κυριούλης και μου έφερε πράγματα που είχε κρατημένα απ’ το δικό του το μαγαζί, ο κύριος Rupert. Κορδέλες, κουμπιά, χαρτιά περιτυλίγματος, ό,τι μπορείς να φανταστείς κι εγώ φυσικά, κλασικά έβαλα τα κλάματα, γιατί το βρήκα πολύ γλυκό σαν κίνηση και μου θύμισε και τον παππού μου και γενικά δεν θέλω και πολύ η αλήθεια είναι.

Η άλλη πολύ σημαντική στιγμή, θα πω πως ήταν τα εγκαίνια και τα πάρτι που κάναμε/κάνουμε κάθε χρόνο στα γενέθλια του μαγαζιού. Γεμίζει ο δρόμος κόσμο και έρχονται αγαπημένοι άνθρωποι και γιορτάζουμε όλα μαζί αυτό το εγχείρημα και χορεύουμε, τρώμε, πίνουμε. Βλέπω ανθρώπους που αγαπώ κι έχω να δω χροοόνια και είναι σαν ριγιούνιον, αλλά γνωρίζω και ανθρώπους που αγαπούν το μαγαζί κι έρχονται να γνωριστούμε από κοντά και είναι πολύ όμορφο, γιατί κάπου εκεί καταλαβαίνω πως είναι κάτι παραπάνω από μαγαζί, είναι σπίτι.

Πώς και αποφάσισες να ανοίξεις ένα φυσικό κατάστημα, σε μια εποχή τόσο δύσκολη για όλους τους νέους επιχειρηματίες;

Ααα ήταν πολύ εύκολο. Είχα πλήρη άγνοια κινδύνου! Και ακόμα έχω. Νομίζω αν ήξερα όλα αυτά που ξέρω τώρα, μπορεί και να μην το άνοιγα ποτέ. Είχα ψάξει για χώρο και ένα χρόνο πριν ανοίξω, που είχα περισσότερα χρήματα στην άκρη, αλλά η κατάσταση ήταν πολύ χειρότερη. Έβλεπα τα μαγαζιά όλα κλειστά και με είχε πιάσει η καρδιά μου. Με ό-ποιον το συζητούσα μου έλεγε «Είσαι τρελή;».

Και την επόμενη χρονιά με πολύ λιγότερα χρήματα στην άκρη, ένας φίλος μου είπε «Αν δεν το κάνεις, δεν ξέρεις πού θα σε πάει όλο αυτό» και είχε δίκιο. Αν βέβαια ήξερα όλα αυτά που μας αναγκάζει το κράτος να πληρώνουμε και τις τρικλοποδιές που μας βάζει αποτρέποντας μας από το να αναπτυχθούμε, δεν ξέρω αν θα το έκανα, αλλά κάποια πράγματα καλύτερα να μην τα ξέρεις τελικά και να μαθαίνεις να κολυμπάς στην πορεία. Γιατί κολυμπάς αναγκαστικά, θες δε θες, αλλιώς πνίγεσαι. Και το ένστικτο της επιβίωσης είναι πολύ δυνατό αγαπημένα μου.

Είσαι αδιαμφισβήτητα μια από τις πιο επιτυχημένες και ανατρεπτικές Ιnstagrammers. Σε τι πιστεύεις ότι οφείλεται η τόσο μεγάλη ανταπόκριση του κόσμου;

Εμμ τι να πω τώρα… Αρχικά ευχαριστώ;(!) Δεν ξέρω, είναι πολύ καινούργιο αυτό το κομμάτι με το instagram, οπότε δεν ξέρω πώς να το διαχειριστώ απόλυτα. Φαντάζομαι πως έχει να κάνει με το ότι εκφράζω την άποψή μου κάπως αφιλτράριστα (;) Ή ότι μοιράζομαι πολύ προσωπικά μου κομμάτια (;) Δεν ξέρω, αλήθεια!

Εγώ νιώθω πως κάνω μια κάποια ψυχοθεραπεία και γράφω κάποιες σκέψεις μου και κυρίως κάποιους φόβους μου και βασικά ο στόχος μου είναι όσο γίνεται να μην νιώθουμε μόνοι. Ίσως επειδή έχω νιώσει πολύ μόνη στην ζωή μου, παρόλο που έχω πολύ δικούς μου ανθρώπους και είμαι τυχερή σ ‘αυτό, θεωρώ πως η μοναξιά είναι αναπόφευκτη και είναι καλό να μοιραζόμαστε συναισθήματα, ειδικά στα σόσιαλ που όλα είναι ωραιοποιημένα, γιατί είναι φορές που θες ν ‘ακούσεις μια κουβέντα παρηγοριάς και δεν έχεις το θάρρος να τη ζητήσεις και όταν έρχεται εκεί που δεν την περιμένεις, ζεσταίνεται το μέσα σου ρε παιδάκι μου.

Κι έχουμε φάει πολύ κρύο τον τελευταίο καιρό. Μας αξίζει μια αγκαλιά απ’ το πουθενά.

Το έχεις καταλάβει φαντάζομαι τι γίνεται με τα λογοπαίγνια και τις ατάκες σου. Πώς προέκυψαν;

Κάτι καταλαβαίνω ναι, αλλά και αυτό τυχαία έγινε. Στην πρώτη καραντίνα περνούσα καταθλιψάρα. Από αυτές που οριακά σηκώνεσαι απ’ το κρεβάτι. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα και ήμουν στη φάση να το παρατήσω τελείως το κομμάτι των σόσιαλ, μέχρι να ξανανοίξουμε τα μαγαζιά, γιατί μου φαινόταν χαζό ο κόσμος να καίγεται κι εγώ να λέω «Πάρτε όμως μια κουπίτσα, ένα μπλουζάκι κάτι». Και μετά σκέφτηκα πως έχω κάνει τόσο κόπο, ας μην προωθώ τα προϊόντα αφού δεν μου βγαίνει, αλλά ας κάνω κάτι δημιουργικό να βγάζω κι αυτό που αισθάνομαι.

Έτσι άρχισα να γράφω αυτό που νιώθω. Δεν περίμενα να έχει τέτοια απήχηση η αλήθεια είναι. Αλλά νομίζω επιβεβαιώνεται πως όταν κάνεις κάτι επειδή το νιώθεις, τελικά πάει καλά, τι να πω!

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισες ως νέα brand owner και αυτοδημιούργητη επαγγελματίας;

Νομίζω ακόμα προσπαθώ να βρω τις σωστές ισορροπίες ανάμεσα στην καλλιτέχνη και την επιχειρηματία. Κανονικά, θα έπρεπε να είναι δύο διαφορετικοί άνθρωποι, αλλά τώρα που είμαι μονάδα ακόμα, είναι περίεργο, αλλά το διαπραγματευόμαστε θαρρώ.

Τους τελευταίους μήνες, με το κίνημα Me Too μέχρι το πιο πρόσφατο περιστατικό σχετικά με τα πρότυπα ομορφιάς και την αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος, έχει δημιουργηθεί μια όμορφη συζήτηση γύρω από τη γυναικεία ενδυνάμωση και τον – πολύ παρεξηγημένο- φεμινισμό στην Ελλάδα. Πώς βιώνεις όλη αυτή την αλλαγή σαν Ειρήνη;

Κι εδώ είναι ανάμεικτα τα συναισθήματα. Χαίρομαι πολύ που έχουμε αρχίσει να νιώθουμε όλο και πιο άνετα να μιλάμε για θέματα που θεωρούνταν ίσως ταμπού παλαιότερα και αρχίζει και υπάρχει περισσότερη ενημέρωση επιτέλους για το τι σημαίνει σεξουαλική παρενόχληση, τι σημαίνει βιασμός και όλο και περισσότερες νιώθουμε την ανάγκη να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας, να τις καταγγείλουμε και να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας και τα θέλω μας.

Από την άλλη, με στενοχωρεί τρομερά που κάθε μέρα μπαίνουμε στη διαδικασία να υποστηρίξουμε πράγματα αυτονόητα, που τελικά μόνο αυτονόητα δεν είναι και ειδικά όταν τα ακούω από άλλες γυναίκες. Με πιάνει η ψυχή μου. Θέλω να πιστεύω πως όσο περνάει ο καιρός, θα αποκτούμε όλο και περισσότερες γνώσεις πάνω στα θέματα και θα είμαστε ενωμένες, γιατί αν δεν υποστηρίζουμε η μία την άλλη, χαθήκαμε.

Η σελίδα σου στο Instagram, ξεχειλίζει από female empowerment. Τι θα έλεγες σε μια φίλη σου, που ονειρεύεται να δημιουργήσει κάτι δικό της από το μηδέν, αλλά δεν έχει βρει τον τρόπο ή το θάρρος να κάνει την αρχή;

Αχ, πολύ χαίρομαι που το λες αυτό! Θα της έλεγα να το κυνηγήσει εννοείται, σίγουρα θα έχει δυσκολίες στην αρχή – και στην πορεία δηλαδή, αλλά έτσι είναι και η ζωή, δεν είναι κάθε μέρα ρόδινη. Αξίζει όμως να προσπαθούμε για τα πράγματα που αγαπάμε, γιατί σου δείχνουν μονοπάτια που δεν φαντάστηκες ότι υπάρχουν.

Πριν σε αφήσω, θα ήθελες να μας μιλήσεις για τα προσεχή σου σχέδια ή κάποιο νέο project που ενδεχομένως ετοιμάζεις;

Είμαι σε φάση περισυλλογής γιατί θέλω να βγάλω νέα σχέδια, αλλά δεν έχω αποφασίσει ακόμα σε ποια κατεύθυνση θέλω να πάω. Νιώθω πως ξεκινάει μια νέα εποχή με νέα προϊόντα αλλά και νέα προσέγγιση. Είπα πολλές φορές τη λέξη νέα άρα κάτι νέο θέλω να έρθει μάλλον (γέλια)! Για να δούμε, τι ετοιμάζεται.

e-shop |Instagram