Η Μάγδα γεννήθηκε, μεγάλωσε και ζει μόνιμα στο καταπράσινο νησί των Β.Σποράδων, τη Σκόπελο και είναι χωρίς αμφιβολία, ένα από τα πιο αεικίνητα και θετικά άτομα που έχω γνωρίσει. Όταν δεν προβάρει κάποιο έργο με τον θεατρικό σύλλογο «ΕΘΟΣ Τάκης Μόσχος», στον οποίο έχει αναλάβει καθήκοντα ηθοποιού και αντιπροέδρου, θα τη βρεις να τελεί χρέη προέδρου, στον μη κερδοσκοπικό σύλλογο στήριξης χρόνια καρκινοπαθών, «Φάρο Σκοπέλου». Η συνάντηση μας έγινε στον κινηματογράφο του νησιού, που τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται και ως χώρος προβών και παραστάσεων του «ΕΘΟΣ». Με υποδέχτηκε με μια μεγάλη κούπα ελληνικού καφέ και μια ακόμα μεγαλύτερη αγκαλιά. Η συζήτηση μας, κράτησε περίπου μια ώρα, αλλά θα μπορούσε άνετα να διαρκέσει μέρες ολόκληρες.

Κάθε φορά που σε συναντώ, είσαι πάνω στο ηλεκτρικό σου scouter και πας κάπου. Πού πας; (!) Δώσε μου μια σύντομη περιγραφή της καθημερινότητάς σου στο νησί.

Συνήθως τρέχω από το πρωί μέχρι το βράδυ για να τα προλάβω όλα! Δεν μου αρέσει να περνούν οι μέρες χωρίς να τις καταλαβαίνω. Έχω βάλει στόχο να ζω την κάθε μέρα στο έπακρο. Δεν το καταφέρνω βέβαια, αλλά το προσπαθώ! Θα αναρωτιέσαι πώς γίνεται σε ένα τόσο μικρό νησί, με μια χούφτα ανθρώπους να τρέχω νυχθημερόν. Κι όμως! Από το 2011 που εγκαταστάθηκα μόνιμα στη Σκόπελο, μετά τις πανεπιστημιακές μου σπουδές, βρήκα δραστηριότητες που με χαροποιούν και με γεμίζουν. Τον χειμώνα, παραδίδω ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά ως εκπαιδευτικός και το καλοκαίρι, εργάζομαι σε ένα πανέμορφο εστιατόριο.

Από την καθημερινότητά μου, δεν λείπουν οι βόλτες στα αρχαία μονοπάτια του νησιού, γνωστά ως καλντερίμια, κυρίως με τον αγαπημένο μου παππού, ο οποίος μου μαθαίνει να περισυλλέγω τα ανεκτίμητα καλούδια που μας προσφέρει απλόχερα η φύση της Σκοπέλου και φυσικά το μπάνιο στη θάλασσα! Τα βράδια του χειμώνα, ζεσταίνω την ψυχή μου έχοντας συντροφιά αγαπημένους φίλους, πεντανόστιμο φαγητό, ζεστό ντόπιο κρασί και νότες ρεμπέτικες, μπροστά στο τζάκι, σε κάποιο «καλύβι» του νησιού. Ασχολούμαι επίσης ερασιτεχνικά με το θέατρο, τα τελευταία δέκα χρόνια, και ενεργά με τον Φάρο Σκοπέλου.

Βρισκόμαστε στον κινηματογράφο του νησιού, τον οποίο έχετε μετατρέψει – με πολύ κόπο να προσθέσω- σε χώρο καλλιτεχνικής έκφρασης και προβών- παραστάσεων του θεατρικού συλλόγου «ΕΘΟΣ Τάκης Μόσχος». Πώς ξεκίνησαν όλα και πότε έγινε η αρχή του δικού σου ταξιδιού στον χώρο του θεάτρου;

Ο «Ορφέας» μας, ο θερινός κινηματογράφος του νησιού, έχει ανοίξει την αγκαλιά του και μας φιλοξενεί τα τελευταία 11 χρόνια. Όλα ξεκίνησαν, όταν δυο κορίτσια από εδώ, έβλεπαν τον Τάκη Μόσχο- που είχε ήδη εγκατασταθεί στο νησί- να ανεβοκατεβαίνει τα στενά σοκάκια, και πήραν το θάρρος να τον προσεγγίσουν και να του προτείνουν να κάνουν «λίγο» θέατρο, για να περάσει πιο όμορφα ο χειμώνας τους. Αρχικά ο Τάκης ήταν αρνητικός, όμως όταν ωρίμασε μέσα του η ιδέα, το έβαλαν μπρος. Η τότε δημοτική αρχή, καθάρισε τον χώρο του «Ορφέα», ο οποίος χρησιμοποιούνταν ως αποθήκη, και τον παραχώρησε στην «ΕΘΟΣ» ( Ερασιτεχνική Θεατρική Ομάδα Σκοπέλου ) και τον Τάκη. Το πρώτο έργο που ανέβηκε ήταν η «Φαύστα» του Μποστ, που πολύ αγαπούσε ο ίδιος.

Το δικό μου ταξίδι στον χώρο του θεάτρου, αλλά και η σχέση μου με τον Τάκη, ξεκινούν το 2013, στην παράσταση «Τα κορίτσια δε μένουν πια εδώ», διασκευή του θρυλικού έργου «Τα κόκκινα Φανάρια». Ο ίδιος, μέσα από αυτό το έργο, ανέδειξε την ανθρώπινη αλήθεια, πίσω από το ψυχρό πρόσωπο της πορνείας και τη διαχρονικότητα του θέματος. Έκτοτε, για κάθε κορίτσι που πρόσφερε «υπηρεσίες» εκεί, υπήρχε ένας προσωπικός κόσμος, που ήταν η δική τους αλήθεια μέσα στην καθημερινότητα. Ο Τάκης, είχε έναν μαγικό τρόπο να ντύνει τον εκάστοτε ρόλο στα μέτρα και σταθμά μας. Εγώ, είχα βιώσει, πρόσφατα τότε, την απώλεια της μητέρας μου. Εκείνος, με βοήθησε να βγω από το πένθος μου, να σταθώ στα πόδια μου, να ελπίζω και να χαμογελάσω ξανά. Η ατάκα μου στο έργο άλλωστε, ήταν: «Όμορφη δεν είναι η ζωή Κατερίνα μου;»

Ήσουν ένας από τους πιο αγαπημένους ανθρώπους του Τάκη, που του στάθηκαν μέχρι τέλους και υπήρξες συνοδοιπόρος του στον αγώνα του για την πολιτιστική ανάπτυξη του τόπου. Με ποιους τρόπους, ως αντιπρόεδρος πια της «ΕΘΟΣ», συνεχίζεις το έργο του και ποιος ο βασικός σου στόχος;

Είχα την τύχη και ευλογία να γνωριστώ πολύ καλά με τον Τάκη και να διδαχτώ ατελείωτες γνώσεις. Είχα την τιμή να παίξω μαζί με τον δάσκαλο μου στο σανίδι. Δεθήκαμε και αγαπηθήκαμε βαθιά κι αληθινά. Η «ΕΘΟΣ» ήταν δικό του παιδί, δική του καλλιτεχνική δημιουργία. Όλα αυτά τα χρόνια αφοσιώθηκε με απόλυτη προσήλωση στο «μεγάλωμα» της. ‘Όταν έφυγε, εμείς βάλαμε στόχο να συνεχίσουμε αυτό που ο ίδιος άρχισε και να τον κάνουμε χαρούμενο κι υπερήφανο. Αποφασίσαμε λοιπόν, να ιδρύσουμε τον θεατρικό σύλλογο «ΕΘΟΣ Τάκης Μόσχος», στον οποίο έχω τη χαρά να είμαι αντιπρόεδρος.

Οι ιδέες είναι πολλές και οι στόχοι υψηλοί ! Θέλουμε να καλέσουμε όλους τους κατοίκους του νησιού, να έρθουν σε επαφή με το θέατρο, να κάνουμε θεατρικό εργαστήρι για μικρούς και μεγάλους, μαθήματα ορθοφωνίας και κινησιολογίας, να ανεβάζουμε παραστάσεις, να μπορούμε να φιλοξενούμε άλλες θεατρικές ομάδες από την Ελλάδα και το εξωτερικό, να παράγουμε Τέχνη! Τον Ιούνιο που μας πέρασε, ανεβάσαμε την πρώτη μας θεατρική παράσταση, μετά την απώλεια του Τάκη, τον «Καφέ της Παρηγοριάς».

Είσαι από τα πιο αεικίνητα πνεύματα που έχω γνωρίσει. Πώς καταφέρνεις να παραμένεις δημιουργική ακόμη και τον χειμώνα, σε έναν τόσο μικρό τόπο που περιτριγυρίζεται από θάλασσα;

Νομίζω πως όλα ξεκινούν από το μυαλό μας. Ο άνθρωπος, από τη φύση του, αναζητά πάντα αυτό που δεν έχει. Και γίνεται άπληστος. Εγώ όμως έπαψα να ψάχνω αλλού παραδείσους. Αφού έτσι μου τα έφερε η ζωή και γύρισα επιτακτικά, μετά τις σπουδές μου, στο νησί, αποφάσισα να κάνω τον τόπο αυτό, δικό μου παράδεισο. Οι δυσκολίες είναι ίδιες με κάθε μικρού νησιωτικού μέρους, κι έχουν να κάνουν με τις μετακινήσεις σε άσχημες καιρικές συνθήκες και κυρίως με την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Νιώθω ερωτευμένη όμως με το Σκοπελάκι!

Είναι ένας επίγειος παράδεισος. Δεν χορταίνω τα γαλαζοπράσινα νερά της, τα ατελείωτα μυρωδάτα πεύκα, τα πλακόστρωτα σοκάκια με τα νοικοκυριά, τα λουλούδια στις αυλές τους, την τέχνη που είναι παντού! Στη ρεμπέτικη μουσική, στα ζωγραφιστά πιάτα, στα κεντήματα, στα αγγεία, στη μαγειρική. Πέρα από τη φυσική ομορφιά, δεν μου λείπει τίποτα. Έχω την οικογένεια μου, πολύ καλούς φίλους, με τους οποίους μοιράζομαι υπέροχες στιγμές, δραστηριότητες που μου αρέσουν και προπάντων, χρόνο και χώρο για εμένα. Και είμαι ευγνώμων για αυτό!

Μία από τις βασικές σου ιδιότητες, είναι εκείνη της προέδρου του μη κερδοσκοπικού συλλόγου «Φάρος Σκοπέλου». Τα τελευταία χρόνια, έχει δημιουργηθεί μια κοινότητα που αγκαλιάζει κυριολεκτικά και μεταφορικά τους καρκινοπαθείς του νησιού, αλλά και τους φροντιστές και συγγενείς τους. Πριν μερικά χρόνια, αποφάσισες να βάλεις και εσύ το λιθαράκι σου σε αυτό το σπουδαίο εγχείρημα, για να είσαι σήμερα, πρόεδρος του «Φάρου». Τι σε ώθησε να προσφέρεις ενεργά στον αγώνα κατά του καρκίνου και τους συνανθρώπους σου;

Η μητέρα μου, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 45 ετών, νικημένη από τον καρκίνο, τον οποίο πάλεψε πολύ γενναία για 9 χρόνια. Μετά το συμβάν, επέστρεψα κι εγκαταστάθηκα μόνιμα πλέον στο νησί, σε ιδιαίτερα άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Ο ιερέας της ενορίας μου, που εκτιμώ βαθιά, βλέποντας το θυμό και τον πόνο που είχα μέσα μου, με προέτρεψε να τα μετατρέψω σε έργο, προσφέροντας εθελοντική εργασία στον «Φάρο Σκοπέλου». Μέχρι τότε, δεν είχα ακούσει για την ύπαρξη του συλλόγου. Άκουσα τη συμβουλή του, πήγα και μετράω ήδη 4 χρόνια ενεργής πορείας. Αγάπησα αυτό το σπουδαίο εγχείρημα, από την πρώτη στιγμή και προσπαθώ καθημερινά από τότε να το στηρίζω με όλες τις δυνάμεις.

Πες μας αν θες δυο λόγια για την οικογένεια του «Φάρου» και το κοινό σας όραμα.

Ο «Φάρος Σκοπέλου», είναι ένας μη κερδοσκοπικός σύλλογος υποστήριξης ασθενών, με χρόνιες και απειλητικές για τη ζωή παθήσεις ( νεοπλασματικές ασθένειες, νευρολογικά νοσήματα, καρδιακή και αναπνευστική ανεπάρκεια κτλ) και των οικογενειών τους. Ιδρύθηκε στη Σκόπελο το 2006, με σκοπό την παροχή υπηρεσιών Ανακουφιστικής Φροντίδας στην τοπική κοινωνία των νησιών των Βορείων Σποράδων.

Προς το παρόν, οι δράσεις μας περιορίζονται στο νησί της Σκοπέλου και της Αλοννήσου, αλλά σκοπεύουμε να αναπτύξουμε τις δραστηριότητες μας και στα τρία νησιά των Βορείων Σποράδων, μέσω της συνεργασίας μας με τοπικούς φορείς και εθελοντές. Παρέχουμε βοήθεια σε επίπεδο υποστηρικτικών υπηρεσιών στους ασθενείς και τις οικογένειες τους και στοχεύουμε στην ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της τοπικής κοινωνίας, σε θέματα που αφορούν τον καρκίνο και άλλες σοβαρές χρόνιες ασθένειες ( Alzheimer, σκλήρυνση κατά πλάκας κοκ). Επιπλέον, με την ενημέρωση σε θέματα πρόληψης και θεραπείας του καρκίνου, νικάμε τον φόβο απέναντι στη συγκεκριμένη ασθένεια. Ο «Φάρος Σκοπέλου», παρέχει υπηρεσίες που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής των ασθενών και των οικογενειών τους.

Η προσέγγιση του συλλόγου δηλαδή, αφορά την παροχή βοήθειας και υποστήριξης, σε επίπεδο οργανικό, ψυχολογικό, κοινωνικό και πνευματικό, άρα μιλάμε για μια προσέγγιση ολιστική, που στοχεύει στο να απαντήσει και να καλύψει, όσο γίνεται, τις ανάγκες των ανθρώπων που νοσούν, στα προαναφερθέντα επίπεδα. Η Υποστηρικτική Φροντίδα, ως προσέγγιση, βοηθά τον ασθενή και την οικογένεια του, να αντιμετωπίσει την ασθένεια, από τη στιγμή της διάγνωσης και σε όλη την πορεία της μέχρι την ίαση ή σε κάποιες περιπτώσεις, τον θάνατο, όπου υποστηρίζουμε τα μέλη της οικογένειας του εκλιπόντος.

O «Φάρος Σκοπέλου» δημιουργήθηκε και παρέχει υπηρεσίες στο πλαίσιο των αρχών της Ανακουφιστικής Φροντίδας και για αυτό το λόγο, αποτελεί ένα μοναδικό και πρωτοποριακό εγχείρημα για τη νησιωτική Ελλάδα. Ως εκ τούτου λοιπόν, φιλοδοξεί να αποτελέσει μοντέλο για τη διάδοση της Ανακουφιστικής Φροντίδας, τόσο στα άλλα νησιά, όσο και σε περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας.

Πόσο δύσκολο ήταν για ‘σένα, ως γυναίκα και ως νέος άνθρωπος, να καταλάβεις ηγετικό ρόλο σε μια συντηρητική κοινωνία, που συνήθως για να κρατήσεις τα σκήπτρα, πρέπει να είσαι άντρας και μάλιστα ώριμος σε ηλικία; Υπήρξαν άνθρωποι που αμφισβήτησαν τις ικανότητες σου;

Στη συγκεκριμένη συντηρητική κοινωνία, όπως λες, το μοντέλο της οικογένειας είναι μητριαρχικό κι όχι πατριαρχικό. Η γυναίκα έκανε και κάνει το κουμάντο στο σπίτι! Στην περίπτωση μου δε, δεν ένιωσα αμφισβήτηση. Αντιθέτως, εξέλαβα υποστήριξη και θετική ενέργεια.

Τι θα έλεγες σε μια γυναίκα που θέλει να συμμετέχει στα κοινά ή να δημιουργήσει κάτι δικό της από το μηδέν και δεν έχει βρει τη δύναμη ή τον τρόπο να κάνει την αρχή;

Με μεγάλωσε μια υπέροχη μητέρα, πολύ όμορφη, μέσα κι έξω, η οποία μου έδειξε από πολύ μικρή πως να είμαι δυνατή αλλά και συνειδητοποιημένη για όσα γίνονται γύρω μου. Όποια γυναίκα θέλει να συμμετέχει στα κοινά ή να δημιουργήσει κάτι δικό της, πρέπει να έχει αυτοπεποίθηση, να αγαπάει τον εαυτό της, να στηρίζει τα θέλω και δεν θέλω της, τα μπορώ και δεν μπορώ της. Να αναγνωρίζει τη δύναμη που κρύβει στην ψυχή και το μυαλό της και να πιστέψει πως για όλα είναι ικανή!

Βάζοντας μια άνω τελεία στη συζήτηση μας, θα ήθελα να μου πεις ποιους στόχους έχεις θέσει για το προσεχές μέλλον, ως Μάγδα αλλά και ως πρόεδρος του «Φάρου» και αντιπρόεδρος της «ΕΘΟΣ»;

Πολλοί από εμάς θέτουμε στόχους, κάνουμε σχέδια, φτιάχνουμε πλάνα. Όμως, κάτι συμβαίνει στην πορεία και κάπου χάνουμε τα βήματα μας και οι στόχοι μας μένουν μισοτελειωμένοι. Κι αγχωνόμαστε, και στενοχωριόμαστε. Ως Μάγδα, πραγματικά το μόνο που εύχομαι είναι να έχω υγεία, σωματική και ψυχική και ό,τι μου φέρει η ζωή να είμαι γερή να το καλοδεχτώ.

Ως πρόεδρος του «Φάρου», έχω όνειρο να αποκτήσουμε ένα κέντρο παρηγορητικής φροντίδας, αποτελούμενο από ιατρό, νοσοκόμους/ες και ψυχολόγο, οι οποίοι θα παρέχουν φροντίδα και επισκέψεις κατ’οίκον, σε όσους έχουν ανάγκη στη Σκόπελο, τη Σκιάθο και την Αλόννησο. Κι είμαστε πολύ κοντά σε αυτό ! Για την «ΕΘΟΣ», ευελπιστώ αυτός ο χώρος που βρισκόμαστε τώρα, να εξελιχθεί σε κέντρο δημιουργίας και έκφρασης, που θα φιλοξενεί μικρούς και μεγάλους εργάτες της Τέχνης. Κλείνω με ένα μικρό κομμάτι από το ποίημα, Ο Πήχης, της λατρεμένης μου συντοπίτισσας Μάρως Βλαχάκη: Πουλήσαμε ό,τι είχαμε χρυσό / Πουλήσαμε τ’ ασήμια / Χαρίσαμε άλλα τόσα / Και πάλι πλούσιοι είμαστε / Αφού έχουμε ψυχή / Κι αφού έχουμε ψυχή / Ας ανεβάσουμε απότομα τον πήχη!