Να’μαι λοιπόν ξανά στα πάτρια εδάφη να κοιτάζω πίσω από το ραγισμένο παράθυρο του τρένου γνωστές, παλιές, καθημερινές διαδρομές.

Παίρνω το τρένο από το Μοναστηράκι προς την Κηφισιά. Μπαίνω στο βαγόνι και στέκομαι όρθια, σχεδόν κολλώντας τη μούρη μου στο τζάμι. Κοιτάζω έξω χωρίς να δώσω την παραμικρή σημασία στους συνεπιβάτες μου. Δεν έχω όρεξη να παρακολουθήσω τις φάτσες τους ούτε να κρυφακούσω τι λένε. Δε γουστάρω ρε παιδί μου!

Βάζω τα ακουστικά στα αυτιά και κοιτάω τις αποβάθρες των σταθμών, τα άτομα που στέκονται μπροστά μπροστά πατώντας την κίτρινη γραμμή και εκείνους που τρέχουν βιαστικά μην τυχόν και χάσουν το τρένο! Σε κάθε στάση που κάνει το τρένο πιάνω τον εαυτό μου να διαβάζει το όνομα του κάθε σταθμού.

Σταθμούς που μου θυμίζουν τη ζωή μου πριν την Ιταλία. Σταθμούς που μου φέρνουν στο μυαλό στιγμές με φίλους, με πρώην αγαπημένους μου. Γέλια, κλάματα, αγωνίες, βαρεμάρα… Κλείνω τα μάτια και αρχίζω να μετράω τις στάσεις που μου μένουν μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου! Τις θυμάμαι όλες απ’έξω! Ουάου, δεν το περίμενα!

Φτάνω στη Νέα Ιωνία και κατεβαίνω. Υπόσχομαι από την επόμενη φορά να συγκεντρωθώ στις συζητήσεις των συνεπιβατών μου… άλλωστε, θα μου είναι και πιο εύκολο από δω και πέρα -σκέφτηκα- αφού μιλάνε τη γλώσσα μου!

Διασχίζω το δρόμο σκεπτική. Πρέπει να γράψω οπωσδήποτε από μια ιστορία για κάθε σταθμό του ηλεκτρικού! Έχω τόσες πολλές αναμνήσεις που είναι κρίμα να πάνε χαμένες! Stay tuned!