Μεγαλώσαμε με ταινίες με κλασσικά πρότυπα «κακών αγοριών», τουλάχιστον εμφανισιακά, που τα είχαν ερωτευτεί όλα τα κορίτσια του σχολείου κι αυτός ήθελε τη λιγότερο δημοφιλή και popular. Αυτό κάπως μιλούσε μέσα μας.
Όσο μεγαλώνουμε όμως (τι εννοείς δεν είμαι πια 16;) αντιλαμβανόμαστε πως αυτό το πρότυπο μόνο υγιές δεν ήταν και πως αυτά τα αγόρια, που ήταν ‘’κακά’’ αλλά ερωτεύονταν και αγαπούσαν πολύ και ήταν ειλικρινή και και και… ήταν στις ταινίες για κάποιο λόγο. Γιατί δεν ήταν αληθινά.
Η σχέση με «bad boys» συνήθως δεν καταλήγει καλά. Πρόκειται συνήθως για συναισθηματικά απρόσιτα άτομα με φόβο δέσμευσης. Και αυτό δεν το κρίνω. Ο καθένας μπορεί να αισθάνεται όπως νομίζει. Όταν όμως αυτό γίνεται πρόβλημα για έναν άλλο άνθρωπο επειδή το ‘’κακό αγόρι’’ φρόντισε επιμελώς να κρύψει πως δεν είναι για πολλά πολλά, τότε ναι shame!
9 στις 10 φορές ονειροβατούμε πιστεύοντας πως ίσως εμείς καταφέρουμε να τον αλλάξουμε. Ότι θα γίνει καλό παιδί για μας. Και μεταξύ μας αυτό είναι παρεμβατικό. Κανείς δεν ΠΡΕΠΕΙ να θέλει να αλλάξει κάποιον.
Είναι γεγονός όμως πως αυτό το αγόρι δεν θα αλλάξει για κανέναν, ούτε καν για τον εαυτό του. Γιατί ακριβώς επειδή δεν είμαστε σε ταινία, ‘’το κακό αγόρι’’ θέλει να είναι έτσι. Δεν τον ανάγκασε το σχολείο ή ο σεναριογράφος. Σε γοήτευσε γιατί έχει αυτοπεποίθηση και το ξέρει. Ξέρει ότι ‘’μετράει’’ και ξέρει πως ‘’αρέσει’’. Αλλά η μόδα του μάλλον έχει πια περάσει και πρέπει να το παραδεχτούμε.
Ευτυχώς οι συναισθηματικά απρόσιτοι και μη διαθέσιμοι άνθρωποι, δείχνουν από νωρίς τα χαρακτηριστικά τους. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα το αντιληφθείς. Κι επειδή δεν είμαστε πια 16, καταλαβαίνουμε την τοξικότητα πίσω από όλο αυτό. Και ναι, πρέπει να απομακρυνόμαστε πριν γοητευτούμε περισσότερο.
