Τον Παναγιώτη Γκιώνη, τον πρωταθλητή της επιτραπέζιας αντισφαίρισης οι περισσότεροι από εμάς τον γνωρίσαμε φέτος το καλοκαίρι από την πολυαναμενόμενη αναμέτρησή του με τον Νοτιοκορεάτη σταρ του πινγκ πονγκ Τζουνγκ Γιουνγκ-σικ στον τρίτο γύρο των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο. Στόχος ήταν η διάκριση -για πρώτη φορά μετά από τέσσερις συμμετοχές- στους “16” της διοργάνωσης.

“Παίζει σαν δύο 20άρηδες” γράφουν τα ελληνικά αθλητικά sites εκείνες τις μέρες κάνοντας αναφορές στον πρώτο αγώνα και στην υπέροχη εμφάνισή του. Ήταν όμως ένας αγώνας που δεν πρόβαλλε η ΕΡΤ και οι Έλληνες χάσαμε μία ακόμα ευκαιρία να μάθουμε από καλό πινγκ πονγκ. 

Δεν θα σε ρωτήσω γιατί διάλεξες το πινγκ πονγκ, μιας το έχεις απαντήσει πολλές φορές μέχρι σήμερα. Θα ρωτήσω ποιο στοιχείο του πινγκ πονγκ είναι εκείνο που σε γοήτευσε απο τις πρώτες προπονήσεις ως παιδί.

Είναι ο ήχος από το μπαλάκι και τη ρακέτα. Μου άρεσε αυτό που άκουγα και φυσικά η ταχύτητα του πινγκ πονγκ.

Μπορούμε να μιλάμε για πινγκ πονγκ στην Ελλάδα; Υπάρχει κοινό; Χορηγοί;

Πολύς κόσμος παίζει πινγκ πονγκ και –ειδικά μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες- πολλά παιδιά γνώρισαν το άθλημα. Όσον αφορά το κοινό που παρακολουθεί τους αγώνες είναι μεγάλο, υπάρχουν φίλαθλοι που ακολουθούν και υποστηρίζουν τις ομάδες.

Συμμετείχα στο ελληνικό πρωτάθλημα από τα 17 μέχρι τα 21, είχα βγει τέσσερις φορές πρωταθλητής Ελλάδος. Με τους χορηγούς στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα, εγώ δεν έχω βρει χορηγό ποτέ μέχρι τώρα αν και πρόκειται για ένα άθλημα με πολλές επιτυχίες και διακρίσεις.

Με ποιο κριτήριο διαλέγει κάποιος να παίξει αμυντικά ή επιθετικά; Αφορά τις δεξιότητες του αθλητή ή τον τρόπο που θέλει να αναπτύσσει το παιχνίδι;

Ότι είμαι αμυντικός δεν σημαίνει ότι δεν παίζω επίθεση, είμαι 80% αμυντικός και 20% επιθετικός παίκτης. Είναι λίγοι οι αμυντικοί παίκτες, είναι ένα  δύσκολο στυλ παιχνιδιού και θέλει περισσότερη δουλειά. Στη δική μου περίπτωση, στην αρχή δεν ξεχώριζα τον αμυντικό από τον επιθετικό ώστε να επιλέξω. Ο προπονητής μου ήταν αμυντικός, ήξερε να τεστάρει που έχω κλίση οπότε εκείνος αποφάσισε να με κάνει αμυντικό. Είναι σημαντικό να το μάθεις από μικρός, είναι ένα τελείως διαφορετικό στυλ, θέλει χρόνο να το μάθεις. Είναι θεαματικό στυλ παιχνιδιού και πλέον πολλά παιδιά θέλουν να το επιλέξουν βλέποντας video στο YouTube γιατί ακριβώς είναι θεαματικό, κάτι που αρέσει πολύ και στις ομάδες του εξωτερικού.

Αγαπάς το ποδόσφαιρο. Έχεις σκεφτεί ποτέ τι θα είχε γίνει να το είχες τελικά επιλέξει;

Θυμάμαι τον εαυτό μου απο παιδί να τρελαίνεται να κλωτσάει μια μπάλα. Ο πατέρας μου ήταν ένας λόγος για να μην ασχοληθώ παραπάνω επειδή θεωρούσε οτι είναι δύσκολος χώρος με πολλούς τραυματισμούς. Νομίζω όμως ότι όλα είναι συγκυρίες, δεν θα είχα κάνει και πολλά πράγματα στο ποδόσφαιρο. Τα έφερε έτσι η συγκυρία για να παίξω πινγκ πονγκ.

Τι σκέφτεσαι τα τελευταία 5 λεπτά πριν από έναν αγώνα;

Σκέφτομαι τακτικές και κάνω ότι μπορώ για να είμαι ήρεμος. Συγκεντρώνομαι με αναπνοές για να φύγει το άγχος.

Τι σου έχει μάθει το πινγκ πονγκ για τη ζωή;

Σίγουρα το πινγκ πονγκ έχει ένα ατού, τα αντανακλαστικά. Γίνονται όλα τόσο γρήγορα σε έναν αγώνα που και αυτό αναπτύσσει την εγρήγορση άρα με έχει βοηθήσει σίγουρα στην οδήγηση όσον αφορά τα αντανακλαστικά. Επειδή ακριβώς έχει να κάνει με την ταχύτητα και πρέπει να σκέφτεσαι πολύ γρήγορα μάλλον με έχει βοηθήσει στο να παίρνω γρήγορα αποφάσεις. Ο αθλητισμός γενικότερα σίγουρα με έχει βοηθήσει να μείνω μακριά από κακοτοπιές.

Ένας τραυματισμός μπορεί να στοιχίσει τη συμμετοχή ενός αθλητή σε διοργανώσεις, κάποιες φορές και σε διοργανώσεις για τις οποίες προετοιμάζεται καιρό, πιστεύεις οτι υπάρχει κάτι να διδαχθείς απο τέτοιες ατυχίες;

Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό σε αυτό. Σε ηλικία 19-20 έχασα τη συμμετοχή μου σε ένα Παγκόσμιο λόγω ενός προβλήματος στον ώμο αλλά ήταν μόνο αυτό και έμεινα εκτός για 3 περίπου μήνες. Δεν είχα ποτέ σοβαρό τραυματισμό, εδώ και είκοσι χρόνια δεν έχω χάσει κανέναν αγώνα λόγω τραυματισμού. Με το πρόβλημα στον αχίλλειο που αντιμετωπίζω τα τελευταία χρόνια έχασα το Πανευρωπαϊκό και το Παγκόσμιο και αν και θα μπορούσα να είμαι και στις δύο διοργανώσεις, δεν θέλω πια να παίζω με πόνο. Έτσι, αποφάσισα να μείνω λίγο εκτός. Αν και δεν μου αρέσει καθόλου αυτό το κενό θα έπρεπε να πάρω την απόφαση για να μπορέσω να διεκδικήσω να πάω στους Αγώνες στο Παρίσι. Πρέπει να το διορθώσω τώρα που είναι νωρίς γιατί έβλεπα ότι δεν μπορούσα να βγάζω σημαντικά τουρνουά σε συνεχόμενα παιχνίδια.

Υπάρχει κάποια συγκεκριμένη στιγμή που έγινε το κίνητρο να διαλέξεις ανάμεσα στο πινγκ πονγκ και την οδοντιατρική;

Ασχολήθηκα με την οδοντιατρική. Έφτιαξα το δικό μου ιατρείο και ο λόγος είναι ότι σαν άνθρωπος δεν θέλω να έχω απωθημένα, ήθελα να είμαι σίγουρος αν μου αρέσει ή όχι πριν το απορρίψω. Ασχολήθηκα λοιπόν και δεν με κέρδισε. Αυτό μου έδωσε έναν καλό λόγο να τα δώσω όλα στο πινγκ πονγκ ώστε να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ. Αν δεν είχα κάνει αυτή τη δοκιμή και έκανα και τα δύο παράλληλα ίσως να μην είχα προχωρήσει τόσο με το πινγκ πονγκ.

Έχουν κοινά στοιχεία μεταξύ τους;

Δεν έχω εντοπίσει πολλά κοινά. Ίσως μόνο ότι το πινγκ πονγκ έχει να κάνει πολύ με τη λεπτομέρεια. Όλα είναι μελετημένα όπως και στην οδοντιατρική, πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος στη λεπτομέρεια.

Πόσες ρακέτες και μπαλάκια θα βρούμε στο σπίτι ή στο αυτοκίνητό σου;

Στο αυτοκίνητο καθόλου. Στο σπίτι έχω σίγουρα 5-6 ρακέτες, μπαλάκια θα βρεις σε συρτάρια, παντού, μπορεί να έχω καμιά εκατοστή.

Φέτος στους Ολυμπιακούς Αγώνες η ψυχική υγεία συζητήθηκε όσο σε καμία άλλη διοργάνωση με τη Σιμόν Μπάιλς να αποχωρεί. Μεγάλοι αθλητές κατά καιρούς έχουν παραδεχτεί ότι έχουν μετανιώσει που δεν μίλησαν νωρίτερα για την ψυχική πίεση που αντιμετώπισαν. Είναι τόσο μεγάλη η πίεση στον πρωταθλητισμό; 

Η αλήθεια είναι ότι η πίεση είναι αρκετή αλλά όσον αφορά εμένα, ίσως να με βοηθούσε ότι είχα μπακ απ την οδοντιατρική και το να έχω εναλλακτική με οδήγησε να βλέπω με λιγότερο άγχος το πινγκ πονγκ. Το έβλεπα σαν διασκέδαση, τη ψυχοθεραπεία μου. Παρόλο που έκανα πρωταθλητισμό πάντα το έβλεπα χαλαρά. Δεν είναι κάτι που έχω δουλέψει με ειδικό, είναι κάτι που μου βγαίνει αυθόρμητα. Μόνο στους Ολυμπιακούς Αγώνες είχα πάντα τρομερό άγχος. Σε όλες τις άλλες διοργανώσεις, ακόμα και σε μεγάλες διοργανώσεις, είχα πολύ καλή διαχείριση του άγχους. Εγώ δεν μπορώ να πω ότι έχω περάσει δύσκολα σε αυτό το κομμάτι αλλά ξέρω ότι πολλούς αθλητές που έχουν πολύ άγχος. Στο δικό μας άθλημα, όπως και στα άλλα ατομικά έχεις να αντιμετωπίσεις ότι είσαι μόνος σου, μπαίνεις στον αγώνα μόνος κι αν δεν είσαι καλά, είσαι και σε όλα τα υπόλοιπα μόνος σου, τη στεναχώρια της ήττας κ.λπ.

Αναμετρήθηκες πρόσφατα με τον Γιάννη Σγουρόπουλο, Έλληνα πρωταθλητή του πινγκ πονγκ, αρκετά χρόνια μικρότερό σου. Μετράει τελικά η φυσική κατάσταση ή η εμπειρία;

Μετράει σίγουρα η εμπειρία. Ο Γιάννης βρίσκεται σε τρομερή κατάσταση και βελτίωση. Σε εκείνον τον αγώνα εγώ είχα σταματήσει για έναν μήνα, ήμουν με δύο εβδομάδες προπόνηση και είχα πόνο στον αχίλλειο. Η φυσική μου κατάσταση δεν ήταν στο καλύτερο δυνατό επίπεδο αλλά σε κάθε περίπτωση όπως έπαιζε ο Γιάννης πάλι μάλλον θα με είχε κερδίσει. Δεν με πείραξε καθόλου αυτή η ήττα γιατί ο Γιάννης είναι το μέλλον του πινγκ πονγκ. Χαίρομαι γιατί θα πετύχει πάρα πολλά στο μέλλον. Για να απαντήσω, χωρίς τη φυσική κατάσταση δεν μπορείς να ‘ξεδιπλώσεις’ την εμπειρία σου. Η εμπειρία θα σε βοηθήσει αλλά δεν αρκεί μόνη της για να κερδίσεις ένα ολόκληρο παιχνίδι.

Πόση σχέση τελικά έχει ο αθλητισμός σχέση με τα χρήματα και τη δόξα;

Το δικό μας άθλημα δεν έχει τις απολαβές και τη δόξα που έχουν άλλα αθλήματα όπως το μπάσκετ. Δεν βγάζουμε τόσα χρήματα και ο πολύς κόσμος δεν σε αναγνωρίζει. Είναι πολύ πιο διαχειρίσιμη η κατάσταση σε σχέση με τους θρύλους-αθλητές σε άλλα αθλήματα. Σε εμάς είναι πιο γήινα τα πράγματα.

Έχεις στερηθεί πράγματα για να φθάσεις ως εδώ. Πιστεύεις ότι άξιζε τον κόπο;

Εχω στερηθεί σίγουρα χρόνο από την οικογένεια μου και τους φίλους μου αφού απο τα 21 μου είμαι με μία βαλίτσα στο χέρι. Επιπλέον η απόσταση ήταν πάντα εμπόδιο σε μία σχέση. Η ζωή του αθλητή είναι δύσκολη, μπορεί να είσαι μόνος σου σε ένα ξενοδοχείο, μακριά από το σπίτι σου. Σίγουρα βέβαια το έχω διασκεδάσει, έχω γυρίσει όλο τον κόσμο αλλά στο σύνολο είναι μία δύσκολη ζωή. Τώρα με την πανδημία που έχω περισσότερο χρόνο, το απολαμβάνω. Μου αρέσει που βλέπω περισσότερο τους δικούς μου ανθρώπους. Έτσι όμως είναι η ζωή, κερδίζεις σε κάτι και χάνεις από κάπου αλλού.

Γιατί τελικά παίζεις πινγκ πονγκ;

Για πολλά πράγματα δεν υπάρχει εξήγηση. Θυμάμαι τον εαυτό μου όταν πήγε πρώτη φορά στην Κορωνίδα Γαλατσίου. Μου είχε δώσει ο προπονητής μία ρακέτα κι ένα μπαλάκι να προπονούμαι σε έναν τοίχο. Όταν έφυγα απο τον σύλλογο εκείνη τη μέρα πήγα σπίτι και συνέχιζα να παίζω στον τοίχο. Αργότερα, στα μαθήματα στο σχολείο σκεφτόμουν πότε θα έρθει η ώρα να ξαναπαίξω πινγκ πονγκ. Ήταν σαν έρωτας με την πρώτη ματιά. Σαν να έχω ανακαλύψει τι είναι αυτό που θέλω να κάνω. Ήταν αυτό που διέγραψε από το μυαλό μου το ποδόσφαιρο, το μπάσκετ, άλλα που έκανα στο σχολείο και μπορεί να μου άρεσαν. Ήταν όπως ο κεραυνοβόλος έρωτας. Λες βρήκα το πεπρωμένο μου.