«Ρε πάντως είναι πολύ περίεργο συναίσθημα, περνάω τέλεια χωρίς να κάνω τίποτα ιδιαίτερο!”, μου έγραψε ο Γιώργος τρώγοντας τις πατάτες γιαχνί που είχε μόλις μαγειρέψει με τους συγκατοίκους του στο Βερολίνο. Περιττό να σου πω πως πριν από την παραπάνω φράση είχε προηγηθεί ο εξής διάλογος:

Μ: Κοίτα μην κάνεις μπυροκοιλιά. Εμένα στο εράσμους άρχισε η κατρα-κοιλια!

Γ: Χαχα, δε γίνεται! Η μπύρα εδώ είναι πιο φθηνή από την coca cola!

Μ: Όντως

Γ: ‘Νταξει, το τραγικό ήταν προχθές που αντί για καφέ, πριν το πανεπιστήμιο, ήπιαμε μπύρα!

Και κάπου εκεί, ο Γιώργος με έκανε να θυμηθώ και -σαν γριά κότα- να αναπολήσω το παρελθόν και -once again- την 7μηνη παραμονή μου στην Ισπανία ως Erasmus φοιτήτρια, τότε που πολλά μεσημέρια  πηγαίναμε με τη συγκάτοικό μου μεθυσμένες στη 13.00 το μεσημέρι για μάθημα, τότε που μετά τη σχολή στα μέσα Οκτώβρη πηγαίναμε στη θάλασσα για μπάνιο και δεν μαζευόμασταν παρά μόνο το ξημέρωμα και τότε που ξεκινήσαμε να πίνουμε στις εξόδους μας μόνο μπύρα (θερβέθα)  γιατί κόστιζε μόλις ένα ευρώ.

Ήταν Σεπτέμβρης του ’08  όταν άφηνα για πρώτη φορά πίσω μου την Ελλάδα και την οικογένειά μου για ένα διάστημα μεγαλύτερο των δύο εβδομάδων, με σκοπό να μετακομίσω στην Ισπανία και συγκεκριμένα στην Castellón De La Plana. Η Castellón είναι μια παραθαλάσσια κωμόπολη της Ισπανίας μεταξύ της Valencia και της Barcelona την οποία και επέλεξα γιατί την είχα ξαναεπισκεφτεί  το ’07 όταν πήγα να δω μια φίλη που σπούδαζε εκεί αλλά και γιατί είχε ένα από τα καλύτερα και πιο εξελιγμένα Πανεπιστήμια στον τομέα της Δημοσιογραφίας. Θα αναρωτιέσαι πόσο χαζή μπορεί να είμαι που δεν επέλεξα να πάω σε μια μεγάλη πόλη. Και όμως, αν με ρώταγες, και πάλι εκεί θα διάλεγα να κάνω το εράσμους μου. (Βλέπε φθηνά ενοίκια, φθηνά ποτά, όλοι γνώριζαν όλους, πήγαινες παντού με τα πόδια)

Αφού λοιπόν έφτασα, μετά από την πρώτη εβδομάδα αναζήτησης διαμερίσματος και συγκατοίκων και την ατελείωτη γραφειοκρατία, τα πρωινά πήγαινα στα μαθήματα και τα απογεύματα περιπλανιόμουν στην πόλη μαζί με τους 2 Έλληνες φίλους μου, τη Λουκία και το Γιάννη. Σκοπός μας ήταν να γνωρίσουμε άμεσα το μέρος το οποίο θα μας φιλοξενούσε τους επόμενους 6 μήνες αλλά και να δούμε τη θάλασσα και την παραλία της Costa Azahar, μια από τις σημαντικότερες ατραξιόν της περιοχής.

Η πόλη αν και δε θεωρείται Βαρκελώνη, Μαδρίτη ή Σαραγόσα είχε τη δική της ομορφιά. Είχε το καταπράσινο πάρκο της Parque Ribalta, το μεγάλο εμπορικό της κέντρο Corte Ingles, τις υπέροχες πλατείες της γεμάτες φοίνικες και χρωματιστά έργα τέχνης του ντόπιου καλλιτέχνη Juan García Ripollés, την Plaza de toros με τις ταυρομαχίες της,  όπως άλλωστε σε κάθε ισπανική πόλη, τα εμπορικά της μαγαζιά, τα μπαράκια της για σαγκρία και τάπας, τα κλαμπάκια της, το λιμάνι της, το καζίνο της και φυσικά φοιτητές από όλα τα σημεία της Ισπανίας αλλά και του κόσμου.

Ο πρώτος μήνας είναι αναγνωριστικός, ο δεύτερος είναι ο μήνας που δεν χάνεις ούτε ένα Erasmus party. Ο μήνας που γνωρίζεις κόσμο από όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου και αρχίζεις να καταλαβαίνεις με ποιους ταιριάζεις περισσότερο. Κάνεις παρέα με Ισπανούς γιατί –κακά τα ψέματα- θες να μάθεις να μιλάς καλά ισπανικά αλλά δεν μπορείς να αδιαφορήσεις και για τους όμορφους Ιταλούς και τους ξανθομπούρμπουρες Γερμανούς και Άγγλους. Αρχίζεις να βελτιώνεις το λεξιλόγιό σου  γιατί πέρα από τους καθηγητές σου πρέπει να συνεννοείσαι και με το φούρναρη, τον οδηγό του λεωφορείου, τον υδραυλικό και έχεις μάθει ποια είναι τα καλύτερα και παράλληλα φθηνότερα μέρη για φαγητό  και ποτό.

Τον τρίτο μήνα αρχίζουν να έρχονται οι φίλοι από Ελλάδα οπότε ξεκινάς να επισκέπτεσαι όλο και πιο συχνά τη Βαλένθια και τη Βαρκελώνη, έχεις πλέον ανακαλύψει πως η σαγκρία και η μπύρα κοστίζουν ελάχιστα και πως τα πάρτυ στα σπίτια έχουν πιο πολλή πλάκα από τις βραδινές εξορμήσεις στα club της περιοχής. Έχεις αρχίσει να παραγνωρίζεσαι με τους συγκατοίκους σου και χάνεις ώρες μαθήματος γιατί δεν μπορείς να ξεκολλήσεις από την ξάπλα στο γρασίδι του campus της σχολής.

Από τον τέταρτο μήνα και μετά ξεκινούν τα ερωτικά καρδιοχτύπια και τα πρώτα ταξίδια με σκοπό να δεις όσο το δυνατό περισσότερα μέρη στην Ισπανία. Η Ελλάδα μπλέκεται με την Ιταλία, η Γερμανία με τον Καναδά, η Ολλανδία με το Μεξικό (πονηρό κλείσιμο ματιού)και μεταξύ Μαδρίτης και Σεβίλλης, Γρανάδας και Κόρδοβας δίνονται υποσχέσεις αγάπης και αιώνιας φιλίας.

Και πάνω που έχεις αρχίσει να συνηθίζεις, φτάνει η ώρα της επιστροφής και νιώθεις πως μετά από το Erasmus δεν υπάρχει ζωή. Και όντως τον πρώτο καιρό που επιστρέφεις Ελλάδα δεν την παλεύεις, όλα σου φαίνονται αδιάφορα και βαρετά, σου λείπει η ανεμελιά. Τότε που σε ένοιαζε μόνο που θα περάσεις τη βραδιά σου και πόσα μπουκάλια σαγκρία θα καταφέρεις να πιείς. Σου λείπουν άτομα και στιγμές μέχρι που κάποια στιγμή συνηθίζεις, σταματάς να πρήζεις φίλους και γνωστούς για το πόσο ωραία περνούσες στην Ισπανία και αρχίζεις να ξεχνάς. H Castellón De La Plana γίνεται ένα φάκελος με φωτογραφίες με τίτλο Erasmus España,  ένα group στο facebook και όσο για τα άτομα που έβλεπες κάθε μέρα… γίνονται  πλέον μια τυπική ευχή στο τοίχο σου και κάπου κάπου ένα inbox για πιθανό reunion το οποίο δεν προκύπτει ποτέ.

Και όμως, μπορεί να έχουν περάσει σχεδόν 6 χρόνια αλλά κάθε φορά που κάποιος σου θυμίζει κάτι από τη φοιτητική, εράσμους  ζωή σου εσύ χαμογελάς και βρίσκεις πάντα χρόνο για να διηγηθείς στιγμές από την Ισπανία, τότε που έζησες για πρώτη φορά με άλλα 3 άτομα στο ίδιο σπίτι χωρίς να είναι συγγενείς σου, τότε που ερωτεύτηκες και στη συνέχεια έζησες για 5 ολόκληρα χρόνια με κάποιον που δε μίλαγε την ίδια γλώσσα με τη δική σου, τότε που μια απλή γνωστή σου έγινε μέρος της καθημερινότητάς σου και στη συνέχεια κολλητή σου, τότε που συνειδητοποίησες πως η Ισπανία ήταν μόνο η αρχή και πως θα ακολουθούσαν πολλά περισσότερα ταξίδια και μακρινοί προορισμοί.

Και κάπου εδώ θυμάσαι την υπόσχεσή που είχες δώσει την τελευταία μέρα.  Volveré, hasta luego España mia! Θα επιστρέψω, εις το επανιδείν Ισπανία μου!