Έρωτας: προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό “έρως”, που σημαίνει πάθος και επιθυμία, που με τη σειρά του προέρχεται από το ρήμα “έραμαι”, που πάει να πει αγαπώ, άγνωστης ετυμολογίας.

Με λίγα λόγια είναι η απόλυτη μονολεκτική περιγραφή έντονου συναισθήματος έλξης και επιθυμίας δυο προσώπων. Ο έρωτας καθώς και οι λέξεις “αγαπώ” και “φιλώ” είναι άγνωστης ετυμολογίας, κάτι που προσδίδει μια επιπλέον ποιητικότητα στην έννοια.

Αλλά, πόση άλλη έμφαση;

Πόση άλλη έμφαση να δοθεί σε μια λέξη που σηματοδοτεί την κυριότερη πηγή έμπνευσης του ανθρώπου, τη βάση όλων των συναισθημάτων και κατ’ επέκταση της έκφρασης τους μέσω των τεχνών. Μια λέξη για την οποία έχουν γίνει μάχες από την αρχαιότητα, μια λέξη γεμάτη, καθολική, αυτούσια. Μια λέξη γένους ανυπεράσπιστου που πάντα όλοι υπερασπιζόμαστε μέχρι τελικής πτώσης, που μας ορίζει και την ορίζουμε καθημερινά, με κάθε τρόπο, με κάθε κόπο.

Αυτή η λέξη λοιπόν, όταν δύσκολα χωράει στα χείλη μας, όταν ξεστομίζεται με δάκρυα, και πόνου αλλά και χαράς, πως θα χωρέσει σε μια μέρα;

Πως είναι 24 ώρες αρκετές να εορταστεί η σημασία της έννοιας αυτής, όταν τόσοι άνθρωποι περνούν όλοι τους τη ζωή χωρίς να προλάβουν να την χαρούν; Άδικη η αντιμετώπιση της, όπως και η κατανομή της. Αλλά δεν είμαστε εδώ για να μιλήσουμε για ούτε για την ανεκτίμητη αξία του έρωτα, ούτε για την άνιση κατανομή του, καθώς για αυτό το θέμα όπως προείπα έχουν γραφτεί και θα γράφονται για πάντα τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της ανθρωπότητας.

Η σημερινή ημέρα, δεν είναι παρά άλλη μια αφορμή για να γιορτάσουμε

Να γιορτάσουμε τους τωρινούς έρωτες, τους παντοτινούς έρωτες, τους αδικοχαμένους, τους ανεκπλήρωτους, του παρελθόντος, τους δυνητικούς, τους μονόπλευρους, τους πολύπλευρους, τους πολυάριθμους, τους αγνώστου φύλου, τους αγνώστου ταυτότητας, τους καθημερινούς.

Γιατί κάθε μέρα είναι μια μικρή γιορτή που έχουμε την ευκαιρία να βρούμε ποιο από τα παραπάνω είδη έρωτα μας ταιριάζει, μας γεμίζει, μας ορίζει.

Και θα μου πεις, ωραία τα γενικά λόγια περί έρωτα, ποιητικά, αλλά το κενό που νιώθω από την κοινωνική πίεση τούτη εδώ την ημέρα πως θα το γεμίσω; Και σου απαντώ, ότι τα κενά τα γεμίζουμε πάντα οι ίδιοι, οι άλλοι είναι οι αφορμές.

Η κοινωνική πίεση και η υπερπληροφόρηση, έχουν μεγάλη βαρύτητα και βάλλουν τον καθένα, έστω και υποσυνείδητα. Αλλά δεν φταίει μόνο η άμοιρη κοινωνία που την κατηγορούμε για τα πάντα, αλλά και η οπτική μας. Πρακτικά και φιλοσοφικά ο καθένας από το σημείο αναφοράς του, βλέπει διαφορετικά κάθε ζήτημα, στην προκειμένη μπορεί να βλέπει ότι δεν έχει σύντροφο να μοιραστεί αυτή την ημέρα.

Η προβληματική αντιμετώπιση είναι η έμφαση στην έλλειψη και όχι στην ευκαιρία

Η έλλειψη είναι το αντίθετο της ολοκλήρωσης, άρα λείπει κάτι. Σε έναν άνθρωπο εν ζωή όμως δεν λείπει τίποτα, και προπαντός δεν θα έπρεπε να λείπει η όρεξη για εύρεση αυτής της ουτοπικής ολοκλήρωσης. Γιατί πρόκειται περί ψευδαίσθησης, αυτό κάνει βέβαια τον έρωτα τόσο συναρπαστικό, η ψευδαίσθηση της ολοκλήρωσης.

Αλλά η έννοια «ολοκληρωμένος άνθρωπος», παρ’ όλο που δεν υπάρχει, επρόκειτο περί μύθου, η κοντινότερη μορφή του είναι ο άνθρωπος που μάχεται για το απόλυτο αλλά είναι και αυτάρκης, που θυσιάζεται για τα ιδανικά του αλλά κοιμάται και ήσυχος, που ζωγραφίζει με την ίδια χαρά και ας έχει πάρει τις μπογιές μόνος του. Είναι αυτός που πιστεύει στην ανιδιοτέλεια του έρωτα, γιατί αγαπάει τον εαυτό του.

Γίνε και εσύ αυτός ο άνθρωπος, και πάρε σου όσα λουλούδια και σοκολάτες, κοσμήματα και μπαλόνια θες, αρκεί να το απολαύσεις.

Μαρίνα Ανδριωτάκη