Μου αρέσει να γράφω όταν νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ. Δεν μου αρέσει να μιλώ για γενικότητες. Δεν μου αρέσει να γράφω σπαταλώντας το χρόνο του αναγνώστη.
Σήμερα είχα μια συνάντηση για την οποία το μέσα μου θέλει να γράψω. Ο δρόμος μου με έφερε μπροστά της. Μπροστά στην Άννα Μπαλάν.
Μια κοπέλα που γεννήθηκε τυφλή, κακοποιήθηκε από τον αλκοολικό πατέρα της και σήμερα μιλά με τη σοφία ενός ανθρώπου μεγαλύτερης ηλικίας, σε γλώσσα παιδιού. Απλή μα όχι απλοϊκή.
Υπάρχει διαφορά. Είμαι πολύ ειλικρινής. Δεν θεωρώ πως το να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας έχει κάποιο όφελος. Ούτε για εμάς ούτε για τους γύρω μας. Ναι, μπορεί να γνωρίζω πολλά, να αισθάνομαι και να συναισθάνομαι πολλά αλλά η εμπειρία έρχεται από την πράξη και την επαφή. Στη ζωή μου δεν έχω συναναστραφεί πολλές φορές με άτομα με αναπηρία. Δεν μου έμαθε κανείς πως να φέρομαι ή πως να σκέφτομαι γύρω τους, μαζί τους.
Θυμάμαι ως φοιτήτρια στην Αγγλία να βλέπω έναν κύριο τυφλό να πέφτει μπροστά μου και όταν πήγα να τον βοηθήσω να σηκωθεί μου φώναξε. Πάγωσα. Το συζήτησα με καθηγητές μου στο Πανεπιστήμιο και μου είπαν πως ποτέ δεν βοηθάς ένα άτομο με αναπηρία αν δεν στο ζητήσει το ίδιο το άτομο.
Μα πώς να το γνωρίζω εγώ αυτό; Σήμερα γνωρίζοντας την Άννα, μου έμαθε πολλά πράγματα. Με ξεπάγωσε. Αναρωτήθηκα – «Να την βοηθήσω στα σκαλιά ή θα την προσβάλλω;». Τη στιγμή που το σκέφτηκα μου είπε – «Μπορείς να μου δώσεις το χέρι σου να ανεβούμε τα σκαλιά μαζί;»
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Κατευθυνθήκαμε προς την καφετέρια στην οποία είχαμε δώσει ραντεβού μαζί με τον Νίτρο, τον σκύλο – οδηγό της με τον οποίο κάνουν παρέα τον τελευταίο χρόνο.
Κι ενώ είχα διαβάσει για εκείνη, κι ενώ είχα ετοιμάσει ερωτήσεις, το γύρισμα της συνέντευξης έγινε τελικά μάθημα. Ένα μάθημα το οποίο θα έπρεπε να μου είχε γίνει στο σχολείο. Ένα μάθημα το οποίο θα έπρεπε να μου είχε γίνει από τους γονείς μου και όχι να φτάσω 34 ετών για να μάθω τώρα πως να στέκομαι και πως να συμπεριφέρομαι ανάμεσα, γύρω ή δίπλα σε άτομα με αναπηρία.
Είμαι από τους πρώτους που λένε και υποστηρίζουν το γεγονός πως η έλλειψη παιδείας μας είναι εκείνη που προκαλεί τον ρατσισμό, τις διακρίσεις, τις επικρίσεις, τους διαχωρισμούς, το άβολο, το αμήχανο, το δύσκολο. Λέξεις όπως συμπεριλιπτικότητα και αποδοχή μπορεί να προστέθηκαν πρόσφατα στο παγκόσμιο λεξιλόγιο αλλά οι έννοιές τους υπήρχαν πάντα, απλώς εμείς δεν γνωρίζαμε πως να τις μεταφράσουμε και να τις εντάξουμε στην καθημερινότητά μας και στην κανονικότητά της. Είτε αυτό αφορά σεξουαλικό προσανατολισμό, είτε αυτό αφορά την αναπηρία, κάθε είδους και μορφής.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Δεν έχουμε όλοι την ίδια αφετηρία – αυτό είναι γεγονός
Γεγονός όμως είναι πως αυτό που αποκαλούμε διαφορετικό ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ ΜΟΝΟ ΤΟΥ – ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ ΕΜΑΣ.
Σήμερα λοιπόν, ενώ κοιταζόμασταν με τις ερωτήσεις μου καθήμενες με την Άννα στο τραπέζι που θα πραγματοποιούνταν η συνέντευξή μας ένιωσα την δική μου αμάθεια.
Πώς να της μιλήσω; Μήπως οι ερωτήσεις μου είναι τετριμμένες; Μα πόσες φορές έχει πει αυτή η κοπέλα τα ίδια πράγματα; Μήπως την κουράσω; Γιατί να μιλήσω για το παρελθόν; Όλοι έχουμε.
Γιατί να τη ρωτήσω πως μοιάζει ο κόσμος της; Όλων ο κόσμος έχει διαφορετική όψη. Κι εμείς που βλέπουμε, τί «βλέπουμε» στ΄ αλήθεια; Αφού δεν βλέπουμε όλοι το ίδιο.
Μπορεί να μην έχεις γεννηθεί στο «σκοτάδι» αυτό δεν σημαίνει ότι βλέπεις το φως. Με κατέκλυσαν οι σκέψεις. Της ανοίχτηκα.
Της μίλησα για τη δική μου «αναπηρία» την «Αναπηρία» διαχείρισης ατόμων με αναπηρία – γιατί απλά κανείς δεν με έμαθε πως να συμπεριφέρομαι και πως να υπάρχω γύρω από άτομα που αντιμετωπίζουν τέτοιου είδους διαφορετικότητες
Η Άννα ξεκίνησε πριν καιρό και αυτό δειλά, βιντεάκια στο ΤΙΚ – ΤΟΚ απαντώντας σε ερωτήσεις που αφορούν άτομα με προβλήματα όρασης. Δεν το περίμενε ούτε η ίδια πως θα είχαν τέτοια απήχηση.
Μου είπε πως «τα απλά είναι τα δύσκολα, αυτά που δεν θα σκεφτείς».
Τη ρώτησα επίσης αν έχεις άγχος όταν απευθύνεται σε αυτά τα άτομα παρ’ ότι τυφλή η ίδια και μου είπε πως έχει μεγάλη ευθύνη και πως ναι, αυτό είναι κάτι που την αγχώνει πολύ και τα σκέφτεται και τα επεξεργάζεται πολύ πριν τα δημοσιεύσει.
Αν φοβάται η Άννα, πως γίνεται να μην φοβόμαστε εμείς; Αναρωτήθηκα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η Άννα θα ξεκινήσει σε λίγο καιρό το νέο της εγχείρημα, μια σειρά podcast καθώς και μια ραδιοφωνική εκπομπή.
Επίσης το σημαντικότερο όλων είναι πως μέσα στα νέα της βήματα, ξεκινά κάτι πρωτοποριακό για τα ελληνικά δεδομένα. Τη δημιουργία της πλατφόρμας ΤΙΚ – ΤΟΚ ACADEMY μια συνεργασία με τους Business Review Greece η οποία θα δώσει σε πολύ λίγο καιρό τη δυνατότητα τόσο σε απλούς χρήστες, σε επιχειρηματίες αλλά και σε νέα άτομα να μπορούν να ανεβάσουν ένα καλό περιεχόμενο, σωστά δομημένο.
Πόσο όμορφο. Πόσο διδακτικό. Πόσο απαραίτητο. Πόσο «καιρός ήταν να συμβεί;»
Στην ώρα που περάσαμε μαζί, η Άννα έφτασε στο σημείο να με κοροϊδέψει – γιατί επέτρεψα στον εαυτό μου να μοιραστεί μαζί της την αμηχανία μου. Και όχι, αυτό δεν είναι αδυναμία. Αυτό είναι επίγνωση άγνοιας.
Αυτό, που παρατήρησα είναι πως δεν μου έμαθε ποτέ κανείς επί της ουσίας πως να φέρομαι, να δρω και να πράττω όταν συναναστρέφομαι με άτομα με αναπηρία. Και σας μιλώ εγώ που είμαι 34 ετών.
Σκέφτηκα και αναρωτήθηκα: μα πως μπορούμε να προοδεύσουμε ως μυαλά, αν δεν μας δώσει κάποιος το χέρι; Δεν γεννηθήκαμε γνωρίζοντας τα πάντα. Το political correctness κατ΄εμέ προστατεύει την ανασφάλεια της μη γνώσης.
Ρωτώντας, θέλοντας να μάθουμε, όντας ειλικρινείς, στην άγνοιά μας, κατακτάμε κορυφές. Ανθρώπινες κορυφές, αυτές δηλαδή που έχουν και τη μεγαλύτερη αξία όταν τις κατακτάς.
Άννα, σήμερα με δίδαξες πολλά.
