Όταν είμαστε ερωτευμένοι όλα μοιάζουν όμορφα κι εμείς είμαστε πιο ευτυχισμένοι από ποτέ. Τις περισσότερες φορές όμως αυτή η κατάσταση ευφορίας δεν διαρκεί πολύ.

Η αλήθεια είναι ότι, οι άνθρωποι έχουμε μια προδιάθεση, μια έμφυτη ανάγκη για συντροφικότητα. Έτσι, με το που ερωτευόμαστε, ζούμε το δικό μας παραμύθι, το οποίο φυσικά πασπαλίζουμε με το απαραίτητο δράμα, προκειμένου να έρθει η κάθαρση, δηλαδή να έχουμε κι εμείς το happy end μας. Και πραγματικά το έχουμε, με τη διαφορά ότι δεν πρόκειται για happy end, αλλά για happy beginning.

Με το πέρασμα του χρόνου οι σχέσεις αλλάζουν και αυτή η συναρπαστική περίοδος του έρωτα ξεθωριάζει. Η ντοπαμίνη, η σεροτονίνη και όλες αυτές οι χημικές ουσίες, που κατακλύζουν τον οργανισμό μας όταν ερωτευόμαστε, στην πορεία καταλαγιάζουν. Η σεξουαλική μας ζωή κι αυτή περνάει σε μια φάση αδρανοποίησης ή αναστολής λειτουργίας – σε σχέση με την πρότερη τύπου Άρλεκιν φάση.

Σύμφωνα με μελέτες, το 57% των ζευγαριών, που ήταν σε μακροχρόνια σχέση, είχαν μειωμένη σεξουαλική δραστηριότητα, σε σχέση αυτά που ήταν στην αρχή της σχέσης τους. Επίσης, τα καθημερινά προβλήματα, η ρουτίνα, το στρες, τα παιδιά, τα οικονομικά και άλλοι εξωγενείς παράγοντες, μας απομακρύνουν και μας αποξενώνουν μεταξύ μας.

Αυτό λοιπόν, είναι το τέλος του έρωτα;

Η απάντηση είναι όχι. Ο έρωτας μπορεί να χάνει αυτή την εκρηκτική φλόγα, την ένταση και το πάθος, αλλά δεν χάνεται ο ίδιος. Απλά αλλάζει μορφή.

Με την πάροδο του χρόνου η σχέση μπαίνει σε μια νέα φάση, πιο ήσυχη, πιο μονότονη, αλλά ωστόσο εξίσου σημαντική. Για πολλούς ίσως, είναι βαρετή έως και αποπνικτική. Εξαρτάται από το πού βρίσκεται ο καθένας μέσα στη σχέση. Αν νιώθουμε όμως, ότι είμαστε με τον κατάλληλο άνθρωπο, τότε απλά μπορούμε να καλωσορίσουμε αυτή την αλλαγή. Σύμφωνα με την κ. Καβαλλιεράτου, κλινική ψυχολόγο και οικογενειακή ψυχοθεραπεύτρια, αυτή η νέα περίοδος , που ακολουθεί τον μεγάλο έρωτα, είναι η αγάπη, μια σχέση, όπου τα συναισθήματά μας είναι πιο βαθιά, πιο ουσιώδη. Η αγάπη είναι αυτή που μας δίνει το κίνητρο μέσα από τη σχέση μας με τον/την σύντροφό μας, να εξελιχθούμε.

Η συντροφικότητα, η οικειότητα, η φιλία, η σταθερότητα, όλα αυτά είναι τα συστατικά για μια βιώσιμη, μακροχρόνια σχέση, η οποία ναι, μπορεί να είναι το happily ever after μας.

Ωστόσο, και η αγάπη χρειάζεται το boostάρισμά της. Αγαπώ δεν σημαίνει βαλτώνω. Ακόμα κι αυτή η βαθιά σχέση χρειάζεται συντήρηση. Χρειάζεται να δίνουμε χρόνο στον άνθρωπό μας, να τον ακούμε και να τον νιώθουμε. Χρειάζεται να τον ξαφνιάζουμε, να τον κάνουμε να βαριέται, να τσακωνόμαστε και να φιλιώνουμε, να είμαστε αυτοί, πού ήμασταν όταν πρωτοερωτευτήκαμε, ακόμα κι αν έχουμε ωριμάσει, ακόμα κι αν έχουμε αλλάξει.

Γιατί βαθιά μέσα μας εξακολουθούμε να είμαστε αυτά τα παιδιά της νιότης που ένιωσαν τον έρωτα και την τρέλα.