Αν και δεν συμπαθούμε καθόλου τις ταμπέλες, θα υιοθετήσουμε κι εμείς τον όρο Queer για να αναφερθούμε σε όλους αυτούς του ανθρώπους, που αγαπούν όπως εμείς, κάνουν έρωτα όπως εμείς, βγαίνουν όπως εμείς.

Μήπως τελικά είναι κι αυτοί εμείς; Κι αν ναι, γιατί πρέπει να βάζουμε μια ταμπέλα για να πούμε  ότι αυτοί είναι οι άλλοι;

Η απάντηση βρίσκεται στις κοινωνίες μας, τις προ μεταμοντέρνες, όπου το διαφορετικό δεν ήταν αποδεκτό -λες και όλοι ήταν ίδιοι- και γι’ αυτό το “έκραζαν” και το στοχοποιούσαν. Αυτός ο ρατσισμός ήταν αδυσώπητος και γι’ αυτό, οι περισσότεροι έκρυβαν το ποιοι πραγματικά είναι και συμμορφώνονταν στα κοινωνικά “πρότυπα”.

Κι εφόσον υπήρχε ρατσισμός, υπήρχαν και οι ταμπέλες. Αλλά, ο χρόνος τρέχει, οι εποχές αλλάζουν και μαζί αλλάζουν και οι κοινωνίες. Και τώρα όταν θα πω τη λέξη λεσβία ή γκέϊ, κανείς δεν θα γυρίσει να με κοιτάξει με τρόμο.

Γιατί τώρα είναι αλλιώς. Ωστόσο, υπήρξαν εποχές που αυτοί οι άνθρωποι, οι δικοί μας άνθρωποι, καθότι έπρεπε να είναι σε μόνιμο αλέρτ, δυσκολεύονταν να βγουν ραντεβού. Ήταν δύσκολο. Πολύ δύσκολο.

Η ιστορία

Τον 19ο αιώνα οι queer χρησιμοποιούσαν τη φιλία, ως προπέτασμα του έρωτα. Μάλιστα. Ήταν σύνηθες φαινόμενο  για τις γυναίκες, να συζούν με την επιστήθια “φίλη” σε μια σχέση φαινομενικά συγκατοίκησης, αλλά εκ βαθέων ρομαντική κι ερωτική.

Αυτού του είδους οι συγκατοικήσεις ονομάζονταν Boston marriages και ήταν πολύ κοινές. Αλλά και πάλι οι σχέσεις αυτές, έπρεπε να μένουν κρυφές. Έπρεπε να είναι αόρατες, να μην είναι ορατές, να μην σκανδαλίζουν και να μην ενοχλούν.

Ειδικά στις αρχές του 20ου αιώνα, τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο αυστηρά. Θες οι δυσκολίες, οι πόλεμοι, η φτώχεια και η καταπίεση; Ο άνθρωπος εκείνη την εποχή, μάζευε και μάζευε οργή και την ξεσπούσε όπου μπορούσε και όπου τον έπαιρνε να την ξεσπάσει.

Κι όπως πάντα, οι queer, ήταν ο εύκολος στόχος. Τότε τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα, κυρίως στο dating. Υπάρχει μάλιστα ένα ντοκιμαντέρ στο Netflix, το “Ένας κρυφός έρωτας”, που μιλάει για τη ζωή δύο λεσβιών, οι οποίες πέρασαν σχεδόν όλη τους τη ζωή μαζί και μόλις το 2013 αποκάλυψαν ότι ήταν ζευγάρι, αφήνοντας τους  όλους άναυδους.

Κι αυτό αποδεικνύει ότι, όταν ο άνθρωπος θέλει, μπορεί. Πάντα λοιπόν, έβρισκαν τρόπους να βγαίνουν για να φλερτάρουν, να ερωτευθούν να αγαπήσουν και να αγαπηθούν, όπως όλοι οι άλλοι.

Πολλές φορές το έκαναν με τεράστιο ρίσκο, να συλληφθούν και να φυλακιστούν. Γιατί αν τότε σου έμπαινε η στάμπα, τα έχανες όλα. Τη δουλειά σου, τους φίλους σου, την οικογένειά σου. Δεν ήταν λοιπόν, κάτι απλό. Ήταν μια ελευθερία με μεγάλο κόστος.

Στη δεκαετία του ’40, υπήρχαν κρυφά μέρη για τα γκέι ζευγάρια, γνωστά ως “Molly Houses”. Αλλά, έπρεπε να προσέχεις πολύ, γιατί συχνά παρακολουθούνταν από την αστυνομία.

Αργότερα, από τη δεκαετία του ’70 και μετά, τα πράγματα για τους queer βελτιώθηκαν σημαντικά. Ήταν η εποχή της αλλαγής, της αντίδρασης. Το μόνο θέμα ήταν ότι το dna των ανθρώπων αυτών είχε διαποτιστεί από τον ρατσισμό και το μίσος που είχαν βιώσει και δεν ήξεραν πώς να φερθούν.

Ήταν δύσκολο το dating, γιατί δεν ήξερε κανείς ποιος ήταν ποιος. Υπήρχαν κάποια σημάδια, τύπου ο τρόπος που ντύνονταν ή που μιλούσαν, αλλά δεν ήταν αρκετό. Ωστόσο, υπήρχαν πλέον μέρη, όπως μπαρ και καφέ, που μπορούσαν τελοσπάντων να κοινωνικοποιηθούν μεταξύ τους.

Αλλά ήταν δύσκολα.

Το σήμερα 

Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Γιατί σήμερα επικοινωνείς ελεύθερα, χωρίς να είναι απαραίτητη η φυσική σου παρουσία. Κι αυτό τα κάνει όλα εύκολα.

Είναι η εποχή της διασύνδεσης, όπου μπορείς να βρεθείς όπου θες, με όποιον θες, κι εσύ απλά να κάθεσαι στον καναπέ σου.

Κι αυτό είναι μια συνθήκη, που διευκολύνει απίστευτα τους queer. Γιατί τώρα ξέρουν που να κοιτάξουν, που να ψάξουν να βρουν το ταίρι τους, χωρίς φόβο.

Κι ας μην μιλήσουμε για τις αμέτρητες εφαρμογές, που απευθύνονται σε όλους, πραγματικά σε όλους τους σεξουαλικούς προσδιορισμούς. Και φυσικά τώρα μπορείς να διατηρήσεις την ανωνυμία σου και να είσαι όποιος θέλεις να είσαι.

Το ίντερνετ κυριολεκτικά απελευθέρωσε αυτούς του ανθρώπους, γιατί απελευθερώθηκε η επικοινωνία τους. Αυτό δηλαδή, που δεν έκαναν οι άνθρωποι, το έκανε ο ψηφιακός χώρος.

Και μάλιστα, το διαδίκτυο λειτουργεί και παιδαγωγικά. Επιμορφώνει τον κόσμο κι ενημερώνει τους αδαείς. Αλλά, βοηθάει και τα ίδια τα άτομα να βρουν τη σεξουαλική τους ταυτότητα. 

Και το TikTok

Το TikTok δεν είναι μια εφαρμογή dating. Είναι μια fun πλατφόρμα, που ωστόσο δίνει τον λόγο στον καθένα από εμάς να περάσει το μήνυμά του.

Κάπως έτσι όμως, εξελίχτηκε και σε μέσο των queer να εκδηλώνονται και να εκφράζονται χωρίς ντροπή, σαν όλους τους άλλους ανθρώπους. Και ναι, είναι ένας τόπος συνάντησης ανθρώπων.

Αυτό που σε συνδέει λοιπόν, είναι ο αλγόριθμος. Ο αλγόριθμος, μπορεί και “καταλαβαίνει” από τις επισκέψεις σου και γενικά, το “σερφάρισμα” σου στο ίντερνετ, ποιες είναι οι προτιμήσεις σου, τι σου αρέσει και τι σε ενδιαφέρει.

Αυτό το χρησιμοποιεί μετά, εμφανίζοντάς σου σελίδες ενδιαφέροντος, με βάση αυτά, που εσύ αναζητάς. Σε συνδέει δηλαδή, με περιβάλλοντα, που θεωρεί ότι σου ταιριάζουν. Σε ενώνει με τους “δικούς” σου.

Κι έτσι, κάνει το dating λίγο πιο εύκολο για σένα queer φίλε μου. Δημιουργεί ένα κόσμο χωρίς σύνορα, με άπειρες επιλογές κι ελευθερίες. Έναν κόσμο, στον οποίο ανήκεις κι εσύ.